शनी

बैसला एकटा अंधारा
शनी मोठा आणि काळा

भोवती विचारांचा घेरा
येता शनी चा हा फेरा
मना वाटे कसा हा दरारा

येता शनीच्या कड्याला धार,
पडे राजकीय अंधार
प्रखर तेजस्वी रवी,
खाई तो ही शनी पुढे हार

शनी चा आगळा आकार
मिटता सारे दरवाजे
साधे, मन मनाशी संवाद

शनी अजस्र अंधारा काळोख
आता डोकावू मनात
नको बाहेर देखा-देख

शनी ची ही शिस्त भारी
किती असो राजस ते मन,
मुकाट करू लागते चाकरी

नुरे सभोवती कोणी मित्रा सारखा
सापडला जो फेऱ्यात
तो प्रेमाच्या एका शब्दालाही पारखा

मना आवर आवर नको कुर-कुर
गुमान सोसावा सारा श्रमांचा भार
पावले चालती वाट अंधाराची गार

वेळ जाता जाईना, काळ सरता सरेना
विझलेली स्वप्ने सारी,
आता मनही आक्रंदेना

म्हणे स्तंभी झाला शनी
काळोखाची साडेसाती
आता हटविता हटेना

चालता चालता, मन अडखळले
अंधाऱ्या या वाटे मध्ये,
सत्य सामोरे दिसले

जीवनाच्या चालण्यात
ज्यांना समजतो आपुले
ते काय आता येतील
ते तर स्वतः लाही न पुरले
खरं तुझं कोणी नाही
हेच सत्य आता समजले

मन मनाला समजावे
न येता हा शनी चा फेरा
सत्य मला कसे उमगावे?
-निनाद

कॉन्फेस्ट मी मुक्तं! आणि मग मी उठलो. आल्यापासून अंघोळ अशी केलीच नव्हती. तंबू कडे गेलो. अनु, सूझी शी बोलत बोलत अजून आवरतच होती. तिला थोडी मदत केली. अंघोळी चा प्रस्ताव मांडला. तीच्या मनात पण तेच होतं. पण ती म्हणाली की, पण जरा जपूनच, आधी जाऊन पाहूया कसे काय आहे ते. कपडे घेऊन निघालो. अंघोळी साठी काही तंबू लावलेले होते. एका ठिकाणी बरेचसे शॉवर्स पण होते. लाकडावर पाणी तापवले जात होते आणि ते शॉवर्स मधून येत होते. एक वाफ घ्यायचा तंबू होता. मड बाथ तर होताच, आणि शिवाय समोरच नदी! 'इतके' कपडे घेऊन आणि घालून आलेले फक्त आम्हीच होतो. इतर सगळे मुक्तपणे नैसर्गिक अवस्थेत मजेत वावरत होते. मला परत 'कपड्यांची लाज' वाटली. मी अनु ला सांगून टाकले "मी पण 'त्यांच्यात' सामील होतो आहे!" आणि एका क्षणात मी पण चक्क मुक्त झालो! अहाहा - हवा चांगलीच गार होती. आणि सदैव झाकलेल्या ठिकाणांना तर चांगलीच थंडी वाजत होती. अनु ला म्हणालो तू गार्गी ला पाहा मी हा चाललो! आणि घाई घाई ने वाफेच्या तंबू मध्ये घुसलो. एकदम छान वाटले पण काहीच दिसत नव्हते. सगळी वाफ. पाया खालच्या प्लॅस्टिक चा स्पर्श चुरचूर आवाजा सकट जाणवत होता. लोकांच्या बोलण्याचे आवाज येत होते. जवळचा एक स्त्री आवाज आला, " "वुई वेन्ट टु द सेक्सेस प्लेस लास्ट ईव्हिनिंग" "इट वॉज व्हेरी गुड. आय लाइक्ड इट, बट गॅरी डिडंट!" "ही थॉट देर इज समथिंग अबाउट डुइंग इट, जस्ट लाइक आदर बॉइज! " आता माझं पण कुतूहल आता जागृत झालं. कालच्या नाच आणि गप्पांमध्ये हे 'सेक्सेस' चे प्रकरण मी विसरूनच गेलो होतो. पुढच्या बोलण्यातून असं कळलं की, 'सेक्सेस प्लेस' ला कालचा कार्यक्रम छान होता. त्यात शृंगार आणि त्यातल्या तरलतेतून येणारे एक वेगळे स्वतः चे भान कसे सापडावे याचे विवेचन झाले. निसर्गाशी एकरूप होण्याची एक संधी आपल्याला निसर्गानेच उपलब्ध करून दिली आहे. त्याचा आपण उपयोग करून घेतला पाहिजे. ऑरगॅझम हा पण एक ध्यानाचाच भाग होऊ शकतो असा साधारण मथितार्थ पण 'सगळी' उत्तरे देणारे एक मोकळे-ढाकळे वर्कशॉप असे त्याचे स्वरूप. माझं कुतूहल शमलं! वाफेत बसल्या मुळे काही वेळात छान घाम पण आला. पण बाहेर गेलो तर थंडी वाजेल असं मनाशी म्हणत बराच वेळ आतच राहिलो पण शेवटी बाहेर आलोच. चटकन शॉवर च्या तंबू कडे पळत पळत गेलो. पण काय तिथे एक रांग! मग एका बाई च्या मागे मी आपला कुडकुडत उभा राहिलो. समोरच्या मड बाथ च्या डबक्यात काही मुलं मुली होती. काहींनी त्या चिखलाचा लेप अंगावर लावून घेतला होता, आणि आता शेकोटी जवळ जाऊन तो लेप वाळवत बसले होते. आता लाज वाटायची संपली होती. मी पण त्यांतलाच एक हे आत कुठे तरी मान्य झाले होते. थोड्या वेळाने माझा नंबर आला. हात तीच्या! हे पाणी पण अगदीच कोमट होते. नाही पेक्षा बरे येवढेच! जरा आरामात अंघोळ करू असे वाटले पण माझ्या मागे अजून चार सहा मुलं मुली रांगेत उभ्या! शेवटी नाद सोडला आणि मी बाहेर आलो. अनु ला आत ऐकलेला किस्सा सांगितला, तोवर ती शॉवर घेऊन, गार्गी ला पण अंघोळ घालून, आजच्या कार्यक्रमांचा फलक पण पाहून आली होती, ती म्हणाली, आज आपण दुपारी मसाजला जाऊ या. तू हवं तर फलक पाहून ये तिथे बरंच काही लिहिलंय. फलकावर वेळ होती दोन वाजे ची. त्या खाली च अजून एक सेशन होते. 'हाऊ टू डू सेंशूअल मसाज टू युवर पार्टनर' मला पण खरं उत्सुकता वाटली पण अनु ला कसं म्हणायचं असा जरा प्रश्न पण पडला. --- परत आलो तर नदी किनाऱ्यावर आठ नऊ कपल्स एकमेकांना मिठ्या मारून उभे. त्यांना माझ्या सारखंच पाहत उभ्या असलेल्या एक माणसाला विचारलं, "व्हॉट्स धिस गोइंग?" "दे आर टिचींग इंटिमेट डांसिंग, आय डोंट हॅव पार्ट्नर सो आय कांट जॉईन!" त्याने उत्तर दिले. एक माणूस त्या कपल्स ना नाचाच्या स्टेप्स शिकवत होता. एकमेकांना घट्ट मिठ्या मारून, एकमेकांना उचलून करायच्या स्टेप्स पाहून, मी पाय काढताच घेतला. त्या साठी लागणारे मसल्स पण माझ्या कडे नव्हते आणि लवचिकता तर त्याहून नाही! कसे काय कुणाला माहीत पण, त्या सगळ्यात एक अती लट्ठ कपल पण सहभागी होते! ते कसे हा नाच करणार होते कुणास ठाऊक. --- परत रमत गमत खाण्याच्या शामियान्याकडे गेलो. आता गर्दी नव्हती. चहा घेऊन त्या शामियान्याच्या गालिच्यावर जरा आरामात बसलो. गार्गी ला पण जरा मोकळे खेळायला मिळाले. तेव्हढ्यात तिथे एक आजीबाई बाबा गाडीत एका छोट्या बाळाला घेऊन आल्या. मी अनुला बाळ दाखवले, तर ती म्हणाली अरे ती बाळ त्या आजी च्या मुली चं वगैरे नाहीये. तू वाफ घेत होतास तेव्हा मला या आजीबाई भेटल्या आणि आमच्या गप्प चालल्या होत्या. त्यांनी सांगितले, एक जर्मन मुलगी आली होती शिकायला इथे, तिला एक मुलगा भेटला, त्यांचं जमलं आणि त्यांना आता हे बाळ झालंय. मी म्हणालो "वा बऱंय की मग आत ती राहणार असेल इथेच". "नाही रे!, त्यांचं आत भांडण झालंय, आणि ते भांडण पाहत असलेल्या आजी बाई या बाळाला सांभाळतायत. आता त्यांचं एकत्रं राहणं काही खरं नाही, तिला आता इथेच एक नवीन बॉयफ्रेंड मिळालाय " मी त्या गोजिरवाण्या बाळाकडे बघत बसलो! -निनाद क्रमशः

कॉन्फेस्ट

ध्यान

आणि मग तंबू मध्ये जाउन जरा पडलो. पोटात पडले होतेच.
पण पाठीला काही तरी टोचतच राहीले. मग शेवटी उठलो आणि बाहेर आलो.

सूर्य हळूहळू अस्ता कडे चालला होता.उन्हं अगदी तिरपी होऊन त्यात झाडांची हिरवी पानं पोपटी दिसत होती.
नदी चं पाणी संथ दिसत होतं.ठिकठीकाणी कँप फायर च्या शेकोट्या पेटल्या होत्या. काही लोक गप्पा मारत गोल करुन बसले होते.

सायंकाळ सगळ्यां साठी म्हणून फ़्राइड राईस केला. आणि शेकोटी जवळ जाउन बसलो.
एक ग्रुप छान पैकी अध्यात्म - जन्म - मरण आणि आपण असे डिसकस करत बसला होता. त्यात हिंदू फिलोसॊफी ची चर्चा चालली होती.
पुनर्जन्म आणि आणि त्याचे दाखले कसे आहेत हे एक माणूस समजावून सांगत होता.
त्याचा मतितार्थ होता की, हिंदू फिलोसॊफी गहन आहे.
आणि आयुष्य समजून घेण्यासाठी, स्वत:कडे पहिलं पाहीजे.
स्वत: चा आतला आवाज ऐकला पहिजे. आणि त्या साठी 'ध्यान' या शिवाय काहीही उपोयोगी येत नाही. आणि पण असं खुप काही.


सगळे ऐकत होते, काही जणांनी शंका विचारण्या साठी हात पण वर करुन ठेवले होते.
तो पुढे सांगत होता,
ध्यान करण्यासाठी कहीही घ्या, जसे ड्रम्स,
गेट इनटु द रिधम, यु विल लिसन टु युवर्सेल्फ!
बट यु हेव टु गिव्ह टाइम. फ़्री युअर्सेल्फ.
अल्सो यु नीड टु गेट रिड ओफ इंप्युरिटीज, थिंक अगेन!!
सो लाइफ इज लाइक अ क्लोथ यु चेंज इट बट सोल रिमेन्स.
त्या माणसाचे साध्या भाषेतले इतकं रसाळ निरुपण ऐकुन मी पण चकितच झालो!
बराच वेळ ऐकतच बसलो. रात्रं चांगलीच झाली आहे असं वाटायला लागलं तसं उठलो. ड्रम्स चे लयबध्द आवाज येत होते. त्या आवाजा कडे अंधारात चालायला लागलो.
---
आवाज मोठा होत गेला.

ड्रम्स च्या आवाजात काही बोलणेही शक्य नव्हते,
खुप जण आपापले ड्रम्स घेउन आले होते. सगळेच वाजवणारे!

एक मस्त ताल तयार झाला होता. तालावर आपोआप सगळ्यांच्या बरोबर माझेही पाय हलायला लागले. मजा वाटायला लागली. सामुहीक, नैसर्गिक न्रुत्य!


थोड्यावेळाने मग टॊम पण दिसला, त्याने हात केला तसे जरा दूर वर जाउन गप्पा मरत बसलो. त्याने सांगितले की तो इथे बर्याच काळापासून येतो आहे. आणि इथलं वातावरण हे असं च आहे. मुक्तं आणि मनमोकळं! या सगळ्यासाठेच तो येतो.

खूप वेळ ध्यान, जन्म, काळ, जगणे; असे काही-बाही बोलत बसलो.
तो म्हणाला इथे सकाळी ध्यान करायला खूप मजा येते. आपण सकाळी नदीवर जाउ या.
बर्याच वेळाने परत आलो आणि झोपलो. पण पाठीला काही तरी टोचतच राहीले!


सकाळी नदी वर नि:शब्द पणे
चालत चालत गेलो. अजून पहाट होत होती.
ड्रम्स कधी तरी रात्री थांबले होते.
सगळी कडे एक शांतता पसरली होती...
धुक्यात गुरफटलेली एक गहीरी पहाट! वाळूवर ध्यानाला बसलो, मन शांत होत गेले.
अगदी वेगळाच ध्यानाचा अनुभव त्या दिवशी आला.
निसर्गा बरोबर ची एक वेगळीच एकरुपता.
आणि हलकेच अलवारपणे डोळ्यावर ऊन आलं. खूप काळ गेला आहे असं वाटून गेलं. जणू काही त्या अनाम नदी किनार्याचे झाड होउन त्या वाळूत रुजलोच होतो.

मागे कुणाचे तरी पाय वाजले असे
वाटले म्हणून पहीले तर खूप लोक नि:शब्द पणे येउन शांत पणे ध्यान मग्न बसलेले!

एक सामुहीक ध्यान!

-क्रमशः

कॉन्फेस्ट

चित्र रंग

आणि मग मी अनु ला शोधायला लागलो.
अनु अजुनही पेंटींगच्या शमीयान्यातच असेल असे वाटून मी तेथे गेलो, पण ती तीथे नव्हतीच. तिथे खुपसे रंग मोठ्या पाच-पाच लिटर च्या कॅन्स मध्ये ठेवलेले होते. एक मोठ्या कागदांच गट्ठा एक टेबलवर होता. आणि अर्थातच खूप चित्रविचित्र प्रकरचे ब्रशेस. काही लोक लाकडी स्टँड वर कागद (आणि मन) लावून चित्र कढण्यात मग्न होते. ते काय चित्र काढत आहेत हे पहायला मी जरा डोकावलो आणि चाट च पडलो!
एक पलंग एका बाजूचे दोन पाय कापून तिरपा करुन ठेवला होता. त्यावर एक अस्ताव्यस्त टाकलेली दुलयी. शिवाय काही ओढण्या. खाली असलेल्या भागा पासून जमिनीत पुरलेला एक खांब पलंगातून घुसून वर गेलेला. या सगळ्यावर एक संपूर्ण विवस्त्र माणूस डोकं खालच्या भागाकडे करुन हातात खांब धरुन चमत्कारीक अवस्थेत अगदी स्थीर पणे पडलेला!
या सगळ्याचे एक माणसाने खरच मस्त चित्र नुस्त्या पेंसिल रेखाटले होते. एक मुली ने पण नुस्त्या बोटांनी छान चित्र कढले होते. मुख्य म्हणजे त्या मॉडेल माणसाच्या चेहेर्या वरचे अड्कून बसल्याचे भाव पण छान उतरले होते.
मी परत बाहेर पडलो, इकडे तिकडे बघायला सुरुवात केली. अनु समोरच, क्ले मॉडेलींग चे साहीत्य होते, तिथे होती. तीला आवाज दिला, आणि आम्ही परत निघालो.
एका ठिकाणी गर्दी दिसली, पहीले तर खाण्यापिण्याचे स्टॉल्स! बरेचसे लोक रांगा लावुन खाण्याचे पदार्थ घेत होते.
मला खुपच आनंद झाला पण मी पाकीट आणलेच नव्हते. अनु ला तिथेच थांबवुन मी परत चालत चालत जाउन तंबूतून पकिट घेउन आलो.
---
हा खाण्यापिण्याचा भाग मस्तच होता. एकदम राजेशाही! आणि एक मोट्ठा बोर्ड - 'इंडीयन चाय' . मला एक्दम बरं वाटलं. पटकन वडापाव खावासा वाटला, पण इथे कुठे मिळायला तो?
त्या चाय वाल्या दुकानात थायी पदार्थ विकायला होते. आणि चहा मध्ये साखरेच्या ऐवजी मध, तो पण हवा तेवढा, एक बुधलाच ठेवला होता! आम्ही दोघांनी मिळून एक ट्रे घेतला - ऱाईस, आणि एक भाजी - नारळी भाता सारखी होती चव! पण त्या सगळ्या मिश्र वातावरणात मस्त लागला. गार्गी ने पण चांगला खाल्ला.
तीला तर त्या भागात सगळी कडे फिरायचे होते. आणि पट्ठी सगळ्यांकडे जात होती. बरेच लोक तीला उचलून वगैरे घेत होते. ती पण हसून बघुन मजा करत होती. मी आणि अनु तिला उचलून उचलून परत आणत होतो.
अनुला मी लाकडं वाजवण्याचा किस्सा सांगतच होतो तर तेवढ्यात तिथे, ती " बॉलीवुड, बॉलीवुड डांस!" म्हणून नाचणारी मुलगी तिथे आली आणि म्हणाली ' युअर पार्ट्नर इज अ गूड ड्रमर - ही मेड अस ऑल डांस" तीच्याशी गप्पा मारतांना कळलं की, ती भारतात खुप फिरुन आली आहे. आणि तीला भारत येवढा आवडला की आता ती दिल्ली मध्ये टुरीस्ट गाईड म्हणून काम करते आहे.
अजून एक हे सगळं ऐकणारी बाई तिथे होती तिने विचारले, यु आर इंडीयन, डु यु नो साईबाबा? मी गारच झालो.
तीने पुढे सांगितले 'व्हेन आय प्रे आय सी हीम' आणि पण बरच काही सांगत बसली. ती, तीचा डिव्होर्स, तीची मुलं, त्यांची आजारपण. आणि 'सत्य' साईबाबांनी केलेली मदत!
मला झोपच यायला लागली! पोटातही पडलं होतं. कसं बसं संभाषण उरकून आम्ही परत तंबूकडे निघालो.
जातांना एका ठिकाणी एक चमत्कारीक बोर्ड दिसला- सेक्सेस धीस ईव्हीनिंग - आणि
त्याखालीच एक बाण -
एका दूरच्या तंबू कडे दाखवणारा.
क्रमशः

इच्युका - मोआमा चा कुंभ मेळा?
कॉन्फेस्ट
ताल आणि नाच
आणि मग मला पण यात सामील व्हावेसे वाटायला लागले. पण इतक्या छान वातावरणात, कोणत्या तरी तंबू मध्ये बसुन काही तरी करावे असे वाटेना. मग तो भला मोठा बोर्ड वाचायचा अर्धवट्च सोडुन दिला. मी आणि गार्गी, वाळू मध्ये खेळायला गेलो. अनु ला पण काय करावे ते कळत नव्हते. ती पण आली. पण तेवढ्यात तीला, पेंटींग करावयाचा एक शामियाना दिसला. ती तिकडे गेली. वाळू वर खेळायला बरीच लहान मुले होती. गार्गी ला मजा वाटायला लागली. ती जरा रमली आहे असे पाहुन मी पण इकडे तिकडे काय आहे ते बघायला लागलो. एक भले मोट्ठे झाड नदीवर आडवे पडुन त्याचा नैसर्गीक पूल तयार झाला होता. या पूला वरुन ४-५ वर्षांची मुलं, पाण्यात उड्या घेत होती. पोहोत परत काठावर येउन परत उड्या मारत होती. एक तरुण जोडपे अगदी जेमतेम कपडे घालून, छोट्याश्या होडीत बसून ती वलव्हण्याचा प्रयत्न करत होते. त्यांची एक मैत्रिण बाजुलाच काठावर बसून त्यांना सूचना देत होती. एक जोडपे काठावरच सूर्याकडे तोंड करुन ध्यानाला बसले होते. एक आजोबा स्वत: ला वाळू मध्ये पुरुन घेण्याच्या प्रयत्नात होते. एक छोटा मुलगा त्यांन मदत करत होता.एका बाजुला दोन खांबाना आकाराने लहान होत जाणारी लाकडे टांगली होती. हे वाद्य वाजवण्याचा एक लहान मुलगा प्रयत्न करत होता. मला पण ते वाजवावेसे वाटायला लागले. मग मी ते वाजवण्याचे दांडके हातात घेउन लटकवलेले ओंडके बडवायला सुरआत केली. त्यातून ठाँपठाँप असा आवाज येत होता. जरा खालची लाकडे वाजवली तर टुमटुम असा आवाज! जणू कही तबला आणि डग्गाच. खुपच मजा वाटायला लागली वाजवायला. ताल पण सापडला!

माझे वाजवणे ऐकुन अजुन एक (नंगा) माणूस मला हे चमत्कारीक वाद्य वाजवण्यात समील झाला. मग काही बिकीनी वाल्या आणि काहीच न घातलेल्या मुली पण आल्या आणि त्या तालावर नाचायला लागल्या. नदी काठावर ध्यानाला बसलेल्या जोडप्याने या सगळ्या कडे रागाने पहात जागा बदलली. एका मुली ने तर चक्क बेली डांस सुरु केला आणि मला म्हणते, " बॉलीवुड बॉलीवुड डांस!" ते पाहुन आजून पण काही लोक त्यंचे 'जेंबे ड्रम्स' घेउन वाजवत सामील झाले. एकुणच जल्लोष सुरु झाल्या सारखे वाटायला लागले. मी खरं कधी नाचत वगैरे नाही. (म्हणजे जमतच नाही! :) ) या सगळ्या तालाअर मी पण आपोआप नाचायला लागलो. किती वेळ यात गेला कळलेच नाही. जणू काही ध्यानच लागले!तेवढ्यात आठवले की आपण गार्गी ला असेच सोडुन या नागड्या बाया बापड्यांसाठी लाकडे वाजवत बसलोय. हा विचार मनात येताच. माझी नजर भिरभिरली. पहातो तर काय, गार्गी चक्क एका बिकीनी वाल्या आजींच्या सोबत छान वाळू मध्ये खेळत होती. मला अगदी हुश्श वाटले. वाजवण्याचे सोडुन मी गार्गी कडे आलो. आजीबाई मला म्हणतात, "युअर डोटर?" ओ, शी इज सो क्युट! शी वाँट्स टु प्ले विथ मी". मी म्हणालो, "आय ऍम शुअर शी वाँट्स टु प्ले" बट आय थिंक शी नीड्स फुड नाउ" आजीबाईंना बोलायचे होते, पण आता मला भुक लागली होती आणि गर्गी लापण लगणार होती. टॉम सकाळी येतांनाच 'ओ धिस इज व्हेरी गुड, आय मस्ट डु धीस' म्हणून एका मेडीटेशन च्या तंबू मध्ये गायब झाला होता, तो अजुन काही परतला नव्हता. त्याचा नाद सोडून आता परत जाणे भाग होते. सूझी ला पण काही मित्र मैत्रिणि मिळाल्या होत्या ती गप्पा मरण्यात मग्न होती. मला भुक लागली होती.
पण अनु कुठे गेली होती?
- Ninad
क्रमशः

confest in Marathi

आणि मग थोड्या वेळाने जरा फिरुन परत आलो. गार्गी पण जरा कुरकुर करत होती. ढोल वाजणे चाललेच होते. थोडेफार खाउन जरा पडु या असा विचार केला. तंबू मधली ती झोप; काय लागणार? त्यात आम्ही तिघे येवढ्याश्या जागेत!
सकाळ झाली. सुंदर दिवस उघडला होता - सोनेरी छानसे उन. तंबू मधुन बाहेर आलो. आणि बघतच राहीलो - सुरेख जागा. टॉम ने अप्रतिम जागी आणले होते. छानशी नदी - जवळूनच संथपणे वहाणारी!
इतक्यात टॉम त्याचे ध्यान संपवुन आलाच. "हाऊ आर यु निनाद?"
मी म्हणालो "एक्स्लंट! धिस इज ग्रेट प्लेस"
"ओ येस, दॅट्स व्हाय आय वाँटेड यु टु कम. नाउ गेट रेडी अँड वी विल गो टु द मेन प्लेस"
"ऍंड व्हॉट डु वी डु देर? " मी विचारले.
"यु गाइज वील लाईक इट - इट इज फुल विथ सो मेनी थिंग्ज. यु कॅन चूज ऍंड गो देर"
जरा आवरुन आम्ही पण गार्गी ला बाबागाडीत घालून निघालो. इतरही लोक निघालेच होते. काही लोक आरामात उन्हात पसरले होते. काही जण झाडांखाली विसावले होते. ठिकठीकाणी ब्रेकफ़ास्ट चालले होते.
एकुण सगळी मंडळी आरामात दिसत होती. थोडे चालून आम्ही पुढे आलो. तिथे बरेचसे कार्यक्रम असावेत असे दिसत होते. एक फलक होता, स्टीम बाथ, आणि त्याखाली एक बाण.
जरा पुढे गेलो तर अनेक मंडळी बीना कपड्यांचेच! नदी ला छान वाळू होती आणि एका ठिकाणी मस्त गरम पण्याचा छोटासा शॉवर. शिवाय मड बाथ साठी एक चिखलाचे पाँड सुद्धा! नागडी मुले, माणसे आणि बायका सगळे मजेत खेळत होते. या भागात कुणाच्याच अंगावर कपडे नसल्याने मला चक्क आपल्या कपड्यांचीच लाज वाटायला लागली.
पुढे एका फलकावर आजचे कार्यक्रम लिहीलेले होते. त्यात ध्यान कसे करावे, मालिश चे प्रकार, (यात चंपी मलिश पण होते!), नाच कस करावा, योगासने, हटयोग, कुकींग विथ स्पायसेस, भजन, यांचे वर्ग!
मला वाटत होते की मी, भारतातच कुंभ मेळ्याला आलो आहे.
पुढे तर एका ठिकाणी चक्क पैकी हरे रामाचे भजन! ढोलकी आणि तंबोरा या सह!
क्रमशः

thank you for suggesting manogat.com for typing in marathi. Now it seems that I am on a correct path!

आणि मग अंधार चांगलाच पडला! मला पण कळेना की टोम ला आता कसे शोधायचे. तंबू जवळ जवळ असायला लागले. हळूहळू गाडी चालवतांना अचानक दोन्ही हात वर करुन
टॉम समोर आला. हुश्श झाले!
टॉम ने छान तंबू लावुन ठेवला होता. पावसाळी हवा असल्याने आम्हाला त्याने तंबू मध्ये अजुन एक तंबू लावून दिला. वारा कमी झाला, पण थंडी मी म्हणत होती. जरा गाडीतुन बाहेर पड्ल्याने मोकळे, बरे वाटत होते. अनु, सुझी, टॉम ची पत्नी, बरोबर गप्पा मारत होती. खुप भुक लागली होती.
टॉम ने एक घडीचा गॅस बर्नर आणुन लावून ठेवला होता. त्यावर पट्कन अंडी फोडुन घातली. मस्त आम्लेट बनवुन त्यावर ताव मारला. शिवाय भात पण लावला. म्हणजे रात्री ची जेवणाची काळजी नको. मग मी गार्गी ला घेउन एक चक्कर मारायला निघालो. लोक मजेत इकडे तिकडे फ़िरत होते.ठिक ठिकाणी बार्बेक्यु पेटले होते.
लोक खमंग चिकन भाजत होते, शिवाय करीची तयारी पण दिसत होती. हलका सा धूर आसमंतात पसरला होता.
येणारे जाणारे हॅलो आणि 'नमस्ते' म्हणत होते. बरेच लोक माळा घालून वगैरे दिसत होते.
ढोल वाजवल्या चा आवज येत होता. मला जरा उत्सुकता वाटली... आवाजाच्या रोखाने गेल्यावर दिसले की काही लोक एकत्र जमून ढोल वाजवत बसले आहेत. तिथे एक कापडी फलक पण होता 'Confest - No strangers only friends' मला सगळे वातवरण एकदम आवडून गेले. त्या धूर भरल्या गार हवेत मी कोणत्या तरी वेगळ्याच दुनियेत पोहोचलो आहे हे मला जाणवू लागले.
-क्रमशा:
marathi

कॉन्फेस्ट (मराठी मध्ये पहील्यांदाच बहुदा!)

आणि मग एक धुळीचा रस्ता मुख्य रस्त्या पासुन आत वळला होता. आता पर्यंत आम्ही गाडीत बसुन तसे कंटाळ्लोच होतो. शिवाय चुकलो आहोत की बरोबर हे विचारयला रस्त्यावर कोणीच नाही. अनु पण कंटाळून गेली होती. छोटी गार्गी बराच काळ जागी होती तिने झोपही काढ्ली पण आता ती पण कुर्कूरत होती. आम्ही इच्युका - मोआमा या जोड गावा जवळ असलेल्या 'कॉनफेस्ट' या उत्सवा साठी चाललो होतो. आणी जवळ म्हणजे १०० किमी! इकडे गाव १०० किमी रहिलेले आणि पुढ्चे गाव फ़क्त २५०किमी. त्यात संध्याकाळ व्हायला लागलेली. तेव्ढ्यात मला हा धुळी चा रस्ता दिसला. समोर खूपसे कपडे पताका लावल्या सारखे लावले होते. त्यामुळे रस्ता पट्कन दिसला. आत वळल्या वर कळले की अजुन पण बरेच लोक आहेत. त्या कपड्यांखाली मोठ्या अक्शरात लिहीले होते 'Welcome to Confest - Cloths optional' आणि आम्ही एकमेकांच्या कडे पहिलं आणि त्या कार्स च्या रांगेत सामील झालो. मुख्य रस्त्या पासून उत्सवा ची जागा - कँम्प साइट, चांगली ५-६ किमी दूर होती. पण सगळे लोक मजेत आणि हसत खेळत दिसत होते. टॉम या माझ्या मित्राच्या सांगण्या वरुन आम्ही येथे आलो होतो. तो तर आधीच आला होता. आणि आमच्या साठी तंबू पण ठोकून ठेवणार होता. पण या संध्याकाळ च्या वातावरणात त्याला कुठे शोधणार आम्ही? त्यात गार्गी फक्त सहा महिन्यांची! मला त्या रांगेत असतांना जरा काळजीच वाटायला लागली. गेट वर पोहोचलो. स्वयंसेवकाने एकशेवीस डॉलर्स ची पावती दिली आणि आम्ही पुढे निघालो.
तोवर चांगलाच अंधार पडला. गाडी चे हेड लाईट्स लावुन चालवण्या इतका.

दुपारी इच्युका - मोआमा ला खाल्लेला पिझा पचून कावळे कोकलायला लागले होते. उत्सवाच्या ठिकाणी, लोकांनी, जागा शोधुन तंबू लावलेही होते.

तेवढ्यात जोरदार पावसाला सुरवात झाली! इतका जोरात की मला त्या कच्च्या र्स्त्यावरचे काहीच दिसेना! मग अंदाजाने गाडी पुढे नेत राहीलो. चाकं घसरत होते. प्रत्येक वळणाला गाडी वेडीवाकडी होत होती. मग झाडी खूपच गर्द झाली. तंबू पण जवळ - जवळ यायला लागले. पाउस जरा कमी झाला. लोक पण दिसायला लागले. मी काच खाली केली आणि एका माणसाला हात केला. तो जवळ आला, त्याला विचारले की
'आर देयर मोअर टेंट्स फ़र्दर?'
ऒ येस माइट देयर आर मोर... आर यु न्यु?

मी म्हणालो 'येस वुइ आर न्यु... इट इज अवर फर्स्ट टाइम'
तो म्हणाला 'ऒ वेलकम वेलकम टु कॉनफेस्ट...'
आणि चालायला लागला...

मी हळूहळू गाडी परत सूरु करुन टॉम ला शोधायला लागलो.
-क्रमशा:
('टोम' लिहावे लागते Tom साठी चंद्र देता येत नहीये मला 'ट' वर... काय करावे बरं?)

I am getting hang of marathi writing but it is slow...

आणि मग लोकांनी पोलिसांना बाटल्या फ़ेकुन मारल्या, त्यांचे ट्रक्स फ़ोड्ले. दगड्फ़ेक तर करायला दगड नसतातच. मग बाटल्याच फ़ेकल्या. शिवाय सगळी कडे स्प्रे मरुन ठेवले स्लोगन्स चे.
मग आज घाईघाई ने ते सगळे काउंसील च्या लोकांनी ते पुसले. मेलबर्न ला जी २० च्या मिटींग च्या विरोधात अशी निदर्शने झाली. या वेळी 'लोकांनी' पध्दतशीर पणे 'पोलिसांना' पांगवले. त्यावर पेपर्स मध्ये बरेच काही लिहुनही आले. बहुतेक सूर असा होता की अरेरे मेलबर्न चे नाक कापले गेले. 'काही गुंड लोकंनी केलेली हुल्लड' असे स्वरुप दिले गेले. मात्र मुळात लोक इतके का चिडले याचा विचार अजिबातच झाला नाही. येथे पण काही खद्खदते आहे हे सरकार ला जगाला कळू द्यायचे नसावे! खरे तर मेलबर्न चे लोक खरच शांत प्रव्रुत्तिचे आहेत अस म्हणायला हरकत नाही. सिडनी ला दंगल झाली तरी येथे काही होत नाही. पण मग याच वेळी असे का झाले याचा विचार व्हायला हवा होता.

येथे अनेक लोक असे आहेत की, ज्यांना सध्याच्या पोलिसिज नको आहेत. त्यांना असे वाटते की पुढारलेले देश बाकी देशांना लुबाडत आहेत. त्या जी २० ची मिटीग म्हणजे अशा प्रकारे संघटीत होऊन लुबाड्णुक असे वाटणारे ग्रुप्स येथे आहेत! त्यात कदाचीत काही प्रमाणात तत्थ्य असेलही.

खरे तर मला फ़ार आवड्ले असते हे सगळे जवळून पहायलाया पण मला पत्ताच लागला नाही, हे कधी झाले याचा. पेपर मध्येच वाचले आज एकदम!
असो.

आणि मग आम्ही दिवाळी चा कार्यक्रम पहायला फ़ेडरेशन च्या चौकात गेलो.
खुप गर्दी होती पण गेलो. लगेच अम्हाला प्रफ़ुल्ल आणी ओजस भेटले. मग कुठे बसायचे असा विचार करत करत आम्ही एक ठिकणी बसलो. समोर कार्यक्रम चालुच होता. छान भारतिय ध्वज लावले होते. मी तर पाहुन हरखुनच गेलो. छान वाटत होते. मला मेलबर्न पालिकेचे कौतुक वाटले! मग ओस्ट्रेलियन राष्ट्रगीत झाले त्या नंतर भारतिय राष्ट्रगीत झाले. लोक तर एक्दम पेटलेच होते. ख्हुप ओरडाआरडा... भारत माता की जय च्या घोषणा!
पण सगळे लोक उभेच. आयोजक विनंत्या करुन थकले पण लोक काही बसले नाहीत. शिवाय हे सगळे दिल्ली वाले आणी पंजाबी. आतिशय आरोगंट! असो.

मग एक कार्यक्रम सुरु झाला लहान मुले छान संगीत वाद्ये वाजवत होती पण लोक त्याचा काहीच विचार न करता गोंधळ घालत होते. आयोजक पण फ़्रस्ट्रेट झाले! पण त्यांनी सांगुनही काही उपयोग झाला नाही.

भारतिय लोक असे का वागतात याचा खरच विचार व्हायला पाहिजे. ऎक पोलिस पण म्हणाला कि इंडीयन क्रौड इज व्हेरी बेड.

मग काही हिन्दि गाणी लागली आणी मग जर लोक ऐकायला लागले. पण ते पण थोडा वेळच.
हे सगळे पहिले आणी तिथे फारसे थांबण्या सारखे काही नाही हे लक्शात आले. मग आम्ही परत निघालो. प्रफ़ुल्ल आणी ओजस यारा नदी च्या काठा ने चक्कर मारयला गेले.
आणि घरी येउन छान पुजा केली. नंतर कळ्ले की फायर वर्क खुप छान झाले १ तासचे वगैरे.
असो. अशी दिवाळी मेलबर्न ल साजरी झाली.

बुधवार १८ आक्टोबर २००६.
आणि मग आजचा दिवस पण छान गेला.
झोप झालीच नहिये पण ठिक आहे.

बाकी छान चालले आहे.
गार्गी मजेत आहे.
खुप काही काही करत असते.
खुप पळापळ करते आता.
खरेदी ला गेल्यावर खुप गोंधळ घालते.
सगळे काही हात लावुन पहायचे असते. खुप मजा येते. आणि बडबड पण खुप करते. तिच्या भाषेत!
आज घरी आल्यावर तिने मला घट्ट पकडुन ठेवले होते. जणु काही मला सोडायचेच नव्हते. खुप छान वाटते मला ती असं करते तेंव्हा.

सध्या आमच्या कडे दिवाळी ची तयारी चालली आहे.
घर पण सगळे आवरुन टाकले आहे.
एकदम स्वच्छता मोहीम! सगळा पसारा फ़ेकुन दिला... अगदी कोरे कागद पण!
बाहेर घराला दिव्यांची माळ लावली आहे. छान दिसते आहे. शिवाय कन्दिल पण!
(ख्रिस्मस साठी के मार्ट मध्ये आल्या आहेत माळा, त्यामुळे चांगली सोय झाली!)

अनु ने आजच चिवडा केला. उद्या करंज्या! आमची मजा आहे!

फ़क्त दिवाळी अंक नहित!

या वेळी फ़ेड्रेशन च्या चौकात मेलबर्न पलिके तर्फ़े दिवाळी साजरी होणार आहे.
आम्ही जाणार आहोत पहायला. गाडी नेणार नाही कारण पार्किंग चा फ़ार मोठा घोळ आहे,
त्यापेक्शा गाडी नकोच! गाडी नको पण पार्किंग आवर!

तिकडे भारतात पण सगळे असेच चालले असेल असे वाटते.
माझी नोकरी तशीच सुरु आहे. विशेष काही फ़रक नाही.
मला व्होकेशनल एज्युकेशन मध्ये खुप निर्माण झालेला रस काही तरी घडवेल असे वटते आहे.
बघु या काही काम घडते का हातुन ते.
अजुन तर काही मार्ग दिसत नहिये पण कदाचित नंतर येइल.

आणि मग अश्या सगळ्या विचारात अजुन एक दिवस संपला.

काय आणि कसे लिहायचे हा पण एक प्रश्नच आहे. इथे कधी कधी फ़ार एकटे पणा असतो. सगळे काही असुन पण काहि तरी कमी आहे असे वाटत रहाते. हे वाटणे कधी संपणार आहे कुणास ठाउक.

काम तर आहेच पण ते झाल्यावर चहा घेउ या जरा असं म्ह्णणायला कोणि नाही. मित्र असणे हा किती मोठा खजिना आहे हे आता समजते आहे.
असो. आजच दिवस खुप गरम आहे. मेलबर्न चे तापमान ३५ च्या पुढे आहे. सगळे लोक सारखे ड्रिन्क्स पित बसले आहेत. आणि 'सो होट सो होट' म्हणताहेत.
कामाच्या ठिकाणी पण आज काही घडले नाही.
एकुण असा तसा उष्ण आणि सुन्न दिवस गेला... जातोय!

मेलबर्न ला आल्या पासून असे काही ना काही घडतेच आहे. येथे आल्या पासुन आयुष्या ला जास्तच गती आली आहे. मराठी मध्ये लिहिता आल्याने खुप बरे वाट्ते आहे. किती बरे ते शब्दात सांगता येणार नही!