कॉन्फेस्ट

चित्र रंग

आणि मग मी अनु ला शोधायला लागलो.
अनु अजुनही पेंटींगच्या शमीयान्यातच असेल असे वाटून मी तेथे गेलो, पण ती तीथे नव्हतीच. तिथे खुपसे रंग मोठ्या पाच-पाच लिटर च्या कॅन्स मध्ये ठेवलेले होते. एक मोठ्या कागदांच गट्ठा एक टेबलवर होता. आणि अर्थातच खूप चित्रविचित्र प्रकरचे ब्रशेस. काही लोक लाकडी स्टँड वर कागद (आणि मन) लावून चित्र कढण्यात मग्न होते. ते काय चित्र काढत आहेत हे पहायला मी जरा डोकावलो आणि चाट च पडलो!
एक पलंग एका बाजूचे दोन पाय कापून तिरपा करुन ठेवला होता. त्यावर एक अस्ताव्यस्त टाकलेली दुलयी. शिवाय काही ओढण्या. खाली असलेल्या भागा पासून जमिनीत पुरलेला एक खांब पलंगातून घुसून वर गेलेला. या सगळ्यावर एक संपूर्ण विवस्त्र माणूस डोकं खालच्या भागाकडे करुन हातात खांब धरुन चमत्कारीक अवस्थेत अगदी स्थीर पणे पडलेला!
या सगळ्याचे एक माणसाने खरच मस्त चित्र नुस्त्या पेंसिल रेखाटले होते. एक मुली ने पण नुस्त्या बोटांनी छान चित्र कढले होते. मुख्य म्हणजे त्या मॉडेल माणसाच्या चेहेर्या वरचे अड्कून बसल्याचे भाव पण छान उतरले होते.
मी परत बाहेर पडलो, इकडे तिकडे बघायला सुरुवात केली. अनु समोरच, क्ले मॉडेलींग चे साहीत्य होते, तिथे होती. तीला आवाज दिला, आणि आम्ही परत निघालो.
एका ठिकाणी गर्दी दिसली, पहीले तर खाण्यापिण्याचे स्टॉल्स! बरेचसे लोक रांगा लावुन खाण्याचे पदार्थ घेत होते.
मला खुपच आनंद झाला पण मी पाकीट आणलेच नव्हते. अनु ला तिथेच थांबवुन मी परत चालत चालत जाउन तंबूतून पकिट घेउन आलो.
---
हा खाण्यापिण्याचा भाग मस्तच होता. एकदम राजेशाही! आणि एक मोट्ठा बोर्ड - 'इंडीयन चाय' . मला एक्दम बरं वाटलं. पटकन वडापाव खावासा वाटला, पण इथे कुठे मिळायला तो?
त्या चाय वाल्या दुकानात थायी पदार्थ विकायला होते. आणि चहा मध्ये साखरेच्या ऐवजी मध, तो पण हवा तेवढा, एक बुधलाच ठेवला होता! आम्ही दोघांनी मिळून एक ट्रे घेतला - ऱाईस, आणि एक भाजी - नारळी भाता सारखी होती चव! पण त्या सगळ्या मिश्र वातावरणात मस्त लागला. गार्गी ने पण चांगला खाल्ला.
तीला तर त्या भागात सगळी कडे फिरायचे होते. आणि पट्ठी सगळ्यांकडे जात होती. बरेच लोक तीला उचलून वगैरे घेत होते. ती पण हसून बघुन मजा करत होती. मी आणि अनु तिला उचलून उचलून परत आणत होतो.
अनुला मी लाकडं वाजवण्याचा किस्सा सांगतच होतो तर तेवढ्यात तिथे, ती " बॉलीवुड, बॉलीवुड डांस!" म्हणून नाचणारी मुलगी तिथे आली आणि म्हणाली ' युअर पार्ट्नर इज अ गूड ड्रमर - ही मेड अस ऑल डांस" तीच्याशी गप्पा मारतांना कळलं की, ती भारतात खुप फिरुन आली आहे. आणि तीला भारत येवढा आवडला की आता ती दिल्ली मध्ये टुरीस्ट गाईड म्हणून काम करते आहे.
अजून एक हे सगळं ऐकणारी बाई तिथे होती तिने विचारले, यु आर इंडीयन, डु यु नो साईबाबा? मी गारच झालो.
तीने पुढे सांगितले 'व्हेन आय प्रे आय सी हीम' आणि पण बरच काही सांगत बसली. ती, तीचा डिव्होर्स, तीची मुलं, त्यांची आजारपण. आणि 'सत्य' साईबाबांनी केलेली मदत!
मला झोपच यायला लागली! पोटातही पडलं होतं. कसं बसं संभाषण उरकून आम्ही परत तंबूकडे निघालो.
जातांना एका ठिकाणी एक चमत्कारीक बोर्ड दिसला- सेक्सेस धीस ईव्हीनिंग - आणि
त्याखालीच एक बाण -
एका दूरच्या तंबू कडे दाखवणारा.
क्रमशः

इच्युका - मोआमा चा कुंभ मेळा?
कॉन्फेस्ट
ताल आणि नाच
आणि मग मला पण यात सामील व्हावेसे वाटायला लागले. पण इतक्या छान वातावरणात, कोणत्या तरी तंबू मध्ये बसुन काही तरी करावे असे वाटेना. मग तो भला मोठा बोर्ड वाचायचा अर्धवट्च सोडुन दिला. मी आणि गार्गी, वाळू मध्ये खेळायला गेलो. अनु ला पण काय करावे ते कळत नव्हते. ती पण आली. पण तेवढ्यात तीला, पेंटींग करावयाचा एक शामियाना दिसला. ती तिकडे गेली. वाळू वर खेळायला बरीच लहान मुले होती. गार्गी ला मजा वाटायला लागली. ती जरा रमली आहे असे पाहुन मी पण इकडे तिकडे काय आहे ते बघायला लागलो. एक भले मोट्ठे झाड नदीवर आडवे पडुन त्याचा नैसर्गीक पूल तयार झाला होता. या पूला वरुन ४-५ वर्षांची मुलं, पाण्यात उड्या घेत होती. पोहोत परत काठावर येउन परत उड्या मारत होती. एक तरुण जोडपे अगदी जेमतेम कपडे घालून, छोट्याश्या होडीत बसून ती वलव्हण्याचा प्रयत्न करत होते. त्यांची एक मैत्रिण बाजुलाच काठावर बसून त्यांना सूचना देत होती. एक जोडपे काठावरच सूर्याकडे तोंड करुन ध्यानाला बसले होते. एक आजोबा स्वत: ला वाळू मध्ये पुरुन घेण्याच्या प्रयत्नात होते. एक छोटा मुलगा त्यांन मदत करत होता.एका बाजुला दोन खांबाना आकाराने लहान होत जाणारी लाकडे टांगली होती. हे वाद्य वाजवण्याचा एक लहान मुलगा प्रयत्न करत होता. मला पण ते वाजवावेसे वाटायला लागले. मग मी ते वाजवण्याचे दांडके हातात घेउन लटकवलेले ओंडके बडवायला सुरआत केली. त्यातून ठाँपठाँप असा आवाज येत होता. जरा खालची लाकडे वाजवली तर टुमटुम असा आवाज! जणू कही तबला आणि डग्गाच. खुपच मजा वाटायला लागली वाजवायला. ताल पण सापडला!

माझे वाजवणे ऐकुन अजुन एक (नंगा) माणूस मला हे चमत्कारीक वाद्य वाजवण्यात समील झाला. मग काही बिकीनी वाल्या आणि काहीच न घातलेल्या मुली पण आल्या आणि त्या तालावर नाचायला लागल्या. नदी काठावर ध्यानाला बसलेल्या जोडप्याने या सगळ्या कडे रागाने पहात जागा बदलली. एका मुली ने तर चक्क बेली डांस सुरु केला आणि मला म्हणते, " बॉलीवुड बॉलीवुड डांस!" ते पाहुन आजून पण काही लोक त्यंचे 'जेंबे ड्रम्स' घेउन वाजवत सामील झाले. एकुणच जल्लोष सुरु झाल्या सारखे वाटायला लागले. मी खरं कधी नाचत वगैरे नाही. (म्हणजे जमतच नाही! :) ) या सगळ्या तालाअर मी पण आपोआप नाचायला लागलो. किती वेळ यात गेला कळलेच नाही. जणू काही ध्यानच लागले!तेवढ्यात आठवले की आपण गार्गी ला असेच सोडुन या नागड्या बाया बापड्यांसाठी लाकडे वाजवत बसलोय. हा विचार मनात येताच. माझी नजर भिरभिरली. पहातो तर काय, गार्गी चक्क एका बिकीनी वाल्या आजींच्या सोबत छान वाळू मध्ये खेळत होती. मला अगदी हुश्श वाटले. वाजवण्याचे सोडुन मी गार्गी कडे आलो. आजीबाई मला म्हणतात, "युअर डोटर?" ओ, शी इज सो क्युट! शी वाँट्स टु प्ले विथ मी". मी म्हणालो, "आय ऍम शुअर शी वाँट्स टु प्ले" बट आय थिंक शी नीड्स फुड नाउ" आजीबाईंना बोलायचे होते, पण आता मला भुक लागली होती आणि गर्गी लापण लगणार होती. टॉम सकाळी येतांनाच 'ओ धिस इज व्हेरी गुड, आय मस्ट डु धीस' म्हणून एका मेडीटेशन च्या तंबू मध्ये गायब झाला होता, तो अजुन काही परतला नव्हता. त्याचा नाद सोडून आता परत जाणे भाग होते. सूझी ला पण काही मित्र मैत्रिणि मिळाल्या होत्या ती गप्पा मरण्यात मग्न होती. मला भुक लागली होती.
पण अनु कुठे गेली होती?
- Ninad
क्रमशः

confest in Marathi

आणि मग थोड्या वेळाने जरा फिरुन परत आलो. गार्गी पण जरा कुरकुर करत होती. ढोल वाजणे चाललेच होते. थोडेफार खाउन जरा पडु या असा विचार केला. तंबू मधली ती झोप; काय लागणार? त्यात आम्ही तिघे येवढ्याश्या जागेत!
सकाळ झाली. सुंदर दिवस उघडला होता - सोनेरी छानसे उन. तंबू मधुन बाहेर आलो. आणि बघतच राहीलो - सुरेख जागा. टॉम ने अप्रतिम जागी आणले होते. छानशी नदी - जवळूनच संथपणे वहाणारी!
इतक्यात टॉम त्याचे ध्यान संपवुन आलाच. "हाऊ आर यु निनाद?"
मी म्हणालो "एक्स्लंट! धिस इज ग्रेट प्लेस"
"ओ येस, दॅट्स व्हाय आय वाँटेड यु टु कम. नाउ गेट रेडी अँड वी विल गो टु द मेन प्लेस"
"ऍंड व्हॉट डु वी डु देर? " मी विचारले.
"यु गाइज वील लाईक इट - इट इज फुल विथ सो मेनी थिंग्ज. यु कॅन चूज ऍंड गो देर"
जरा आवरुन आम्ही पण गार्गी ला बाबागाडीत घालून निघालो. इतरही लोक निघालेच होते. काही लोक आरामात उन्हात पसरले होते. काही जण झाडांखाली विसावले होते. ठिकठीकाणी ब्रेकफ़ास्ट चालले होते.
एकुण सगळी मंडळी आरामात दिसत होती. थोडे चालून आम्ही पुढे आलो. तिथे बरेचसे कार्यक्रम असावेत असे दिसत होते. एक फलक होता, स्टीम बाथ, आणि त्याखाली एक बाण.
जरा पुढे गेलो तर अनेक मंडळी बीना कपड्यांचेच! नदी ला छान वाळू होती आणि एका ठिकाणी मस्त गरम पण्याचा छोटासा शॉवर. शिवाय मड बाथ साठी एक चिखलाचे पाँड सुद्धा! नागडी मुले, माणसे आणि बायका सगळे मजेत खेळत होते. या भागात कुणाच्याच अंगावर कपडे नसल्याने मला चक्क आपल्या कपड्यांचीच लाज वाटायला लागली.
पुढे एका फलकावर आजचे कार्यक्रम लिहीलेले होते. त्यात ध्यान कसे करावे, मालिश चे प्रकार, (यात चंपी मलिश पण होते!), नाच कस करावा, योगासने, हटयोग, कुकींग विथ स्पायसेस, भजन, यांचे वर्ग!
मला वाटत होते की मी, भारतातच कुंभ मेळ्याला आलो आहे.
पुढे तर एका ठिकाणी चक्क पैकी हरे रामाचे भजन! ढोलकी आणि तंबोरा या सह!
क्रमशः

thank you for suggesting manogat.com for typing in marathi. Now it seems that I am on a correct path!

आणि मग अंधार चांगलाच पडला! मला पण कळेना की टोम ला आता कसे शोधायचे. तंबू जवळ जवळ असायला लागले. हळूहळू गाडी चालवतांना अचानक दोन्ही हात वर करुन
टॉम समोर आला. हुश्श झाले!
टॉम ने छान तंबू लावुन ठेवला होता. पावसाळी हवा असल्याने आम्हाला त्याने तंबू मध्ये अजुन एक तंबू लावून दिला. वारा कमी झाला, पण थंडी मी म्हणत होती. जरा गाडीतुन बाहेर पड्ल्याने मोकळे, बरे वाटत होते. अनु, सुझी, टॉम ची पत्नी, बरोबर गप्पा मारत होती. खुप भुक लागली होती.
टॉम ने एक घडीचा गॅस बर्नर आणुन लावून ठेवला होता. त्यावर पट्कन अंडी फोडुन घातली. मस्त आम्लेट बनवुन त्यावर ताव मारला. शिवाय भात पण लावला. म्हणजे रात्री ची जेवणाची काळजी नको. मग मी गार्गी ला घेउन एक चक्कर मारायला निघालो. लोक मजेत इकडे तिकडे फ़िरत होते.ठिक ठिकाणी बार्बेक्यु पेटले होते.
लोक खमंग चिकन भाजत होते, शिवाय करीची तयारी पण दिसत होती. हलका सा धूर आसमंतात पसरला होता.
येणारे जाणारे हॅलो आणि 'नमस्ते' म्हणत होते. बरेच लोक माळा घालून वगैरे दिसत होते.
ढोल वाजवल्या चा आवज येत होता. मला जरा उत्सुकता वाटली... आवाजाच्या रोखाने गेल्यावर दिसले की काही लोक एकत्र जमून ढोल वाजवत बसले आहेत. तिथे एक कापडी फलक पण होता 'Confest - No strangers only friends' मला सगळे वातवरण एकदम आवडून गेले. त्या धूर भरल्या गार हवेत मी कोणत्या तरी वेगळ्याच दुनियेत पोहोचलो आहे हे मला जाणवू लागले.
-क्रमशा:
marathi

कॉन्फेस्ट (मराठी मध्ये पहील्यांदाच बहुदा!)

आणि मग एक धुळीचा रस्ता मुख्य रस्त्या पासुन आत वळला होता. आता पर्यंत आम्ही गाडीत बसुन तसे कंटाळ्लोच होतो. शिवाय चुकलो आहोत की बरोबर हे विचारयला रस्त्यावर कोणीच नाही. अनु पण कंटाळून गेली होती. छोटी गार्गी बराच काळ जागी होती तिने झोपही काढ्ली पण आता ती पण कुर्कूरत होती. आम्ही इच्युका - मोआमा या जोड गावा जवळ असलेल्या 'कॉनफेस्ट' या उत्सवा साठी चाललो होतो. आणी जवळ म्हणजे १०० किमी! इकडे गाव १०० किमी रहिलेले आणि पुढ्चे गाव फ़क्त २५०किमी. त्यात संध्याकाळ व्हायला लागलेली. तेव्ढ्यात मला हा धुळी चा रस्ता दिसला. समोर खूपसे कपडे पताका लावल्या सारखे लावले होते. त्यामुळे रस्ता पट्कन दिसला. आत वळल्या वर कळले की अजुन पण बरेच लोक आहेत. त्या कपड्यांखाली मोठ्या अक्शरात लिहीले होते 'Welcome to Confest - Cloths optional' आणि आम्ही एकमेकांच्या कडे पहिलं आणि त्या कार्स च्या रांगेत सामील झालो. मुख्य रस्त्या पासून उत्सवा ची जागा - कँम्प साइट, चांगली ५-६ किमी दूर होती. पण सगळे लोक मजेत आणि हसत खेळत दिसत होते. टॉम या माझ्या मित्राच्या सांगण्या वरुन आम्ही येथे आलो होतो. तो तर आधीच आला होता. आणि आमच्या साठी तंबू पण ठोकून ठेवणार होता. पण या संध्याकाळ च्या वातावरणात त्याला कुठे शोधणार आम्ही? त्यात गार्गी फक्त सहा महिन्यांची! मला त्या रांगेत असतांना जरा काळजीच वाटायला लागली. गेट वर पोहोचलो. स्वयंसेवकाने एकशेवीस डॉलर्स ची पावती दिली आणि आम्ही पुढे निघालो.
तोवर चांगलाच अंधार पडला. गाडी चे हेड लाईट्स लावुन चालवण्या इतका.

दुपारी इच्युका - मोआमा ला खाल्लेला पिझा पचून कावळे कोकलायला लागले होते. उत्सवाच्या ठिकाणी, लोकांनी, जागा शोधुन तंबू लावलेही होते.

तेवढ्यात जोरदार पावसाला सुरवात झाली! इतका जोरात की मला त्या कच्च्या र्स्त्यावरचे काहीच दिसेना! मग अंदाजाने गाडी पुढे नेत राहीलो. चाकं घसरत होते. प्रत्येक वळणाला गाडी वेडीवाकडी होत होती. मग झाडी खूपच गर्द झाली. तंबू पण जवळ - जवळ यायला लागले. पाउस जरा कमी झाला. लोक पण दिसायला लागले. मी काच खाली केली आणि एका माणसाला हात केला. तो जवळ आला, त्याला विचारले की
'आर देयर मोअर टेंट्स फ़र्दर?'
ऒ येस माइट देयर आर मोर... आर यु न्यु?

मी म्हणालो 'येस वुइ आर न्यु... इट इज अवर फर्स्ट टाइम'
तो म्हणाला 'ऒ वेलकम वेलकम टु कॉनफेस्ट...'
आणि चालायला लागला...

मी हळूहळू गाडी परत सूरु करुन टॉम ला शोधायला लागलो.
-क्रमशा:
('टोम' लिहावे लागते Tom साठी चंद्र देता येत नहीये मला 'ट' वर... काय करावे बरं?)

I am getting hang of marathi writing but it is slow...

आणि मग लोकांनी पोलिसांना बाटल्या फ़ेकुन मारल्या, त्यांचे ट्रक्स फ़ोड्ले. दगड्फ़ेक तर करायला दगड नसतातच. मग बाटल्याच फ़ेकल्या. शिवाय सगळी कडे स्प्रे मरुन ठेवले स्लोगन्स चे.
मग आज घाईघाई ने ते सगळे काउंसील च्या लोकांनी ते पुसले. मेलबर्न ला जी २० च्या मिटींग च्या विरोधात अशी निदर्शने झाली. या वेळी 'लोकांनी' पध्दतशीर पणे 'पोलिसांना' पांगवले. त्यावर पेपर्स मध्ये बरेच काही लिहुनही आले. बहुतेक सूर असा होता की अरेरे मेलबर्न चे नाक कापले गेले. 'काही गुंड लोकंनी केलेली हुल्लड' असे स्वरुप दिले गेले. मात्र मुळात लोक इतके का चिडले याचा विचार अजिबातच झाला नाही. येथे पण काही खद्खदते आहे हे सरकार ला जगाला कळू द्यायचे नसावे! खरे तर मेलबर्न चे लोक खरच शांत प्रव्रुत्तिचे आहेत अस म्हणायला हरकत नाही. सिडनी ला दंगल झाली तरी येथे काही होत नाही. पण मग याच वेळी असे का झाले याचा विचार व्हायला हवा होता.

येथे अनेक लोक असे आहेत की, ज्यांना सध्याच्या पोलिसिज नको आहेत. त्यांना असे वाटते की पुढारलेले देश बाकी देशांना लुबाडत आहेत. त्या जी २० ची मिटीग म्हणजे अशा प्रकारे संघटीत होऊन लुबाड्णुक असे वाटणारे ग्रुप्स येथे आहेत! त्यात कदाचीत काही प्रमाणात तत्थ्य असेलही.

खरे तर मला फ़ार आवड्ले असते हे सगळे जवळून पहायलाया पण मला पत्ताच लागला नाही, हे कधी झाले याचा. पेपर मध्येच वाचले आज एकदम!
असो.

आणि मग आम्ही दिवाळी चा कार्यक्रम पहायला फ़ेडरेशन च्या चौकात गेलो.
खुप गर्दी होती पण गेलो. लगेच अम्हाला प्रफ़ुल्ल आणी ओजस भेटले. मग कुठे बसायचे असा विचार करत करत आम्ही एक ठिकणी बसलो. समोर कार्यक्रम चालुच होता. छान भारतिय ध्वज लावले होते. मी तर पाहुन हरखुनच गेलो. छान वाटत होते. मला मेलबर्न पालिकेचे कौतुक वाटले! मग ओस्ट्रेलियन राष्ट्रगीत झाले त्या नंतर भारतिय राष्ट्रगीत झाले. लोक तर एक्दम पेटलेच होते. ख्हुप ओरडाआरडा... भारत माता की जय च्या घोषणा!
पण सगळे लोक उभेच. आयोजक विनंत्या करुन थकले पण लोक काही बसले नाहीत. शिवाय हे सगळे दिल्ली वाले आणी पंजाबी. आतिशय आरोगंट! असो.

मग एक कार्यक्रम सुरु झाला लहान मुले छान संगीत वाद्ये वाजवत होती पण लोक त्याचा काहीच विचार न करता गोंधळ घालत होते. आयोजक पण फ़्रस्ट्रेट झाले! पण त्यांनी सांगुनही काही उपयोग झाला नाही.

भारतिय लोक असे का वागतात याचा खरच विचार व्हायला पाहिजे. ऎक पोलिस पण म्हणाला कि इंडीयन क्रौड इज व्हेरी बेड.

मग काही हिन्दि गाणी लागली आणी मग जर लोक ऐकायला लागले. पण ते पण थोडा वेळच.
हे सगळे पहिले आणी तिथे फारसे थांबण्या सारखे काही नाही हे लक्शात आले. मग आम्ही परत निघालो. प्रफ़ुल्ल आणी ओजस यारा नदी च्या काठा ने चक्कर मारयला गेले.
आणि घरी येउन छान पुजा केली. नंतर कळ्ले की फायर वर्क खुप छान झाले १ तासचे वगैरे.
असो. अशी दिवाळी मेलबर्न ल साजरी झाली.