शब्द आणि शब्द...

एकदा नेहमी प्रमाणेच - शब्द आणि शब्द...
रात्रीची झोपण्याची वेळ.
तिला झोप आली होती,
पण बाबाशी खेळायचंही होतं. तीच्या शब्दांत 'गोशट' ऐकायची होती - दोंदील ढोमाजीची.
आईचं नन नन ना ना ना चं गाणं ऐकायचं होतं.
आणि मग अलगद आई किंवा बाबाच्या गळ्यात हात टाकून झोपी जायचं होतं.
पण...

पण इथे तर शब्द आणि शब्द.
कधी जोरात, कधी कुत्सित, लागट, टोचणारे, विखारी...
शब्दाने वाढणारे शब्द. कधीच न संपणारे शब्द...

या सगळ्यात एकच क्षण शांतता पसरली आणि त्या छोट्याश्या जीवाला बोलायला एक फट सापडली.
आपल्या पाळणाघरातले मिळालेले शहाणपण -

"श... बाबा, आई श... नो नो नो!!
जोप्पा आता जोप्पा.
नो नो!! जोप्पा "

अगदी त्या छोट्याशा ओठांवर एक बोट ठेवून मान हालवत म्हटलेलं "नो नो!!"
दोन क्षण शांततेत गेले.

नंतर अहंकारांनी परत उसळी मारली,
शब्दांच्या धगीत ते छोटंसं शहाणपण वितळून गेलं.
परत शब्द शब्द शब्द आणि त्यांची ती भडकलेली आग.

दोन मिनिटांनी त्याने पाहिले,
तर ती छोटी कधी नव्हे तो आपली आपण झोपून गेली होती.
बाबाची गोष्ट नि आईचं गाणं ऐकल्याशिवाय न झोपणारी आपलं आपण झोपली - आत अगदी आत काही तरी तुटलं होतं!
काय कोरलं गेलं असेल, 'आता आपणच झोपायला हवं आहे' असा निर्णय घेणार्‍या मनावर?
काय झालं असेल त्या त्या क्षणी त्या छोट्या मनाचं? कोणती असुरक्षितता असेल ती?

हे काय घडून गेलं?

कसं पुसता येईल परत?

-निनाद