शब्द

शब्द
एक दिवस येतो आणि काही वेगळेच शब्द देउन जातो.
का ती रागावते? का वापरते ती ते शब्द?
का इतक्या छोट्या गोष्टी इतक्या महत्वाच्या ठरतात.
तीचा आनंद म्हणजे तरी नक्की काय आहे?
मलाही का त्याचे इतके महत्व? मी तरी का असे शब्द बोलण्यात घेतो?

कारण शब्द... शब्द हेच नातं असतं हो. पण काय करू ते शब्द मिळतच नाहीत जे हवे हवेसे असतात. जे मला मिलत नाही ते मी देण्याचा प्रयत्न करतो. शब्दांचे बुडेबुडे सोडतो. आणि मग त्यातच हरवून जातो.

त्यातलेच दोन बुडबुडे घेवून ती मला म्हणते "हे तुझे शब्द, बघ तू काय म्हणालास"!
मी त्याचा भलताच अन्वयार्थ पाहून गारच होतो. शब्दांचा झालेला फेस पाहून गप्प बसतो.
"का हे सगळं असं?" हे कदाचित तीलाही माहीत नाही ना मला!

मी, मी होतो तेंव्हाचं साध्या शब्दांचं जग परत खुणावतं. आताचे 'आम्ही' इतके का कठीण झालो आहोत अर्थानी. शब्दांनी इतके वार का केले आहेत एकमेकांवर? कधी भरून येणार ते वार? कधी परत जगायला सुरुवात करायची?
कधी तरी 'मला नकोच हे सगळं' असं वाटतं. सोडून दूर निघून जावं कुठे तरी बिन शब्दांच्या जगात मौनपणे.

... मग एक शब्द ऐकु येतो अगदी साधा - बाबा!

मग सगळे शब्द आणि त्यांचे वार विसरून जायला होतं...
र्‍हुदय शब्दां पूढे धावत सुटतं...