मी त्यावर काहीच लिहू शकत नाही...

कधी कधी चांगला सिनेमा असेल तर २ वेळा पाह्तो.
एखादा सिनेमा इतका आवडतो मी त्यावर काहीच लिहू शकत नाही...
जसे सध्या ल पॅपिलिआँ...
त्याच्या फ्रेम्स आठवणे आठवतच राहणे, संवाद आठवणे.... भाव... कथा, नयन रम्य चित्रण सगळे काही मनात अगदी रूतून बसले आहे.
ती आईच्या प्रेमाला आसूसलेली छोटीशी मुलगी आणि तिरसटराव म्हातारा जुलियाँ. त्याचे एकदम टिपिकल फ्रेंच स्लँग मध्ये नो! नो!! ए नो!! म्हणणे.

किंवा त्या छोटीचे हे फुलपाखरू कोणत्या "ब्रँडचे" आहे हे विचारणे. हे अविस्मरणीय!
मी म्हंटले तरी बाहेर येणे होत नाहीये. त्यामुळेही नंतर पाहिलेला लूंदी मातीन अगदी साधा वाटला असेल.
अशी विचारांची मिसळही होते कधी कधी. पण मी म्हण्तो की हेच आहे तुमची कथा किती सशक्त आहे आणि ती किती परिणाम घडवू शकते हे असेही दिसूनच जाते.

तसाच इटालियन "मलेना" ही बाजूला ठेवलाय परत बघायला म्हणून.
आणि बर्गमनचा पर्सोना लिस्ट मध्ये आहे.