... आणि मग परत उठायचं, सात वाजलेले. आवरायचं, डबा घ्यायचा, कामाला जायचं. लंच, परत काम. आल्यावर वेगवेगळ्या भाषेतले सिनेमे बघत बसंणं.

मग झोपण्या मीच रेकॉर्ड केलेली गार्गी अनुची एखादी डिव्हीडी पाहणं... विचार करत करत काही गोष्टी आठवत झोपून जाणं. कधी कधी झोपच न येणं! मग परत आलेला सगळा आठव...

भेट, स्पर्ष, बोलणं, हसणं, मिस्कीलपणे पाहणं, आरोप, प्रत्यारोप, दुरावे, जवळीक विसरणं, लक्षात ठेवणं, रागावणं, चिडचीड, नकोसं होणं... हवंहवसं वाटणं, कधी तरी प्रत्यक्षाहून माझ्या मनातली प्रतिमाच सुंदर भासणं...

मग तीचं येणं नि हळूवारपणे धागे गुंतत जाणं. तीची काळजी... कधी कधी अतिच. ते वास, सुगंध, आंघोळ... श्वास, लय, पापण्या, हाताची मुठ, तीचा आवडता फ्रॉक...

किती चटकन दिवस बदलत जातात... सगळे काटे कधी वितळून फक्त आठवणींची मऊ मलमल आपसूकपणे हाताशी राहून जाते.
भराभर काळ जातो, हातावरची ती मोठी होवून चालायला कधी लागते कळतही नाही.

कधी जगायला मिळालच हे सगळं परत तर कसा जगेन मी आता?