स्वगत

"बाबा तू येना... बाबा तू ये. मला तू हवाय""

इतकेच म्हणते ही फोनवर. दुसरे काहीच नाही!
काय करावे. मन हेलकावतय. जाण्याची इच्छा तर खूप आहे. पण कसे जमवावे...

इतके दिवस झालेत. इतके म्हणजे किती, तर ती बोबड्या बोलां नंतर चक्क व्यवस्थित बोलू लागलीय.
अरे मग त्यात काय? एका आठवड्यात होते ही प्रोसेस.
फक्त प्रोसेस? आठवड्यात होणारी एक प्रोसेस्?
किती काही आहे त्यात... वाक्य बोलण्यामध्ये सकारण स्प्ष्टीकरण पण येते.
मग ते साधेसे बोल विरून जातात् नि उरतात शब्दांचे बुडबुडे.
त्यापेक्षा ते बोबडे पण खरे खुरे बोलच बरे.



छे!! नकोच हे लॉजिक मला.



जाण्या आधी चा किस्सा,
मुगाच्या डाळीचे वरण झाले. डबा खालीच होता.
मी आपले उचलला डबा लावून टाकले झाकण आणी दिला ठेवून वर.

अचानक तीने मोट्ठे भोकाड पसरले. "माझा कासवदादा....""
"कोणते कासव? कसे कासव"
परत डब्याकडे बोट दाखवून -


"माझा कासवदादा.... "

"अगं ती डाळ आहे. कासव नाही काही!"
माझे मट्ठ मोठ्या माणसांचे लॉजिक.

"नाई... माझा कासवदादा.... कासवदादा... कासवदादा... कासवदादा""
शेवटी कशीबशी समजूत निघाली आणी रडून रडून झोपली.
मलाही कळलेच नाही की हीला कासवदादाची इतकी का आठवण.

दुसर्‍या दिवशी सकाळी डाळ फडताळातून खाली
आल्यावर आधी त्यावर तीने झडप घातली आणी डाळीत हात.

मी "अगं अगं" म्हणे पर्यंत हातात चक्क एक् छोटंसं हिरवं कासव!
तीने डब्यात जपून ठेवलेलं!!

मी आव्वाक्!

-निनाद