संगणकीय वाचनालये
हा प्रकार तसा आता जुना झालाय. पण आपल्या कडील विद्यापीठांनी पदवीच्या वर्षाला असणारे प्रोजेक्टस् गंभीरतेने घ्यायला लागल्यापासून भारतातही याची गरजही वाढीला लागली आहे असे वाटते.
भारतात संदर्भग्रंथांची तशी प्राचीन परंपरा आहे. अगदी किर्तनातही ओवी अथवा अभंग कुठून घेतला हे आवर्जून सांगितले जाते. मात्र ही इतकी समर्थ परंपरा विद्यापीठांच्या कार्यक्षेत्रात लुप्तच झाली की काय असा संशय येतो.
अनेक विद्यार्थी जेंव्हा मागच्या वर्षीचाच कुणीतरी केले प्रोजेक्ट सरळ पहिले पान लावून सुपूर्त केलेले वाचतो, पाहतो तेंव्हा अजूनच वाईट वाटते. पण अशी लिखित कामाची चोरी करायची नाही ,हा भाव वाढतो आहे असेही जाणवतेच. वाचनालयांचीही रया बरेचदा गेलेली असते.मुळात आपल्याकडे वाचनालयांना
एक प्रकारची जी दुय्यम अवस्था/मानसिकता प्राप्त झाली आहे,
ती बदलणे महत्वाचे आहे.
त्यात काम करणारे एक तर अतिशय मग्रुर, पुस्तके म्हणजे वैयक्तिक संपत्ती असल्यासारखे असतात किंवा अगदीच दीन दुबळे गरिब आणि तंत्रज्ञानाशी चुकूनही संबंध न आलेले असतात. पुण्याच्या भांडारकर प्राच्यचे पुस्तकाचे दालन खरं तर घरा घरात पोहोचले पाहिजे असे आहे.
या शिवाय, माझ्यामते आज मराठी मधे संदर्भांचा शोध घेणे फार अवघड काम आहे.
कारण बहुतेक लेखन पिडिएफ फॉर्मॅटमध्ये चित्र स्वरूपात आहे. हा फार मोठा अडथळा आहे. कारण जालावर शब्द दिला तरी चित्र स्वरुपातले लिखाण शोधकिड्यांद्वारे वाचलेच जात नाही. फक्त युनिकोडीत लिखाणाचाच शोध मिळतो.
अर्थातच त्यामुळेही जालावरील पुस्तके सापडू शकत नाहीत.
स्कॅन केलेले देवनागरी शब्द ओळखणारी प्रणाली विकसित होणे या साठी महत्वाचे आहे. मग मराठीतील पुस्तक स्कॅन करून युनिकोडित करता आले तर त्या सारखी बहार नाही. आशा आहे की यावर काही काम होईल.
पण माझ्या लिखाणात, इंग्रजीतील ज्ञानसंपदा भारतात विकण्यासाठी विदेशी संस्थांना पैसा मिळण्यापेक्षा एखाद्या भारतीय संस्थेला मिळावा, हा पण उद्देश आहेच.
तर, या संशोधनात्मक लेखनासाठी कुणी, कधी, काय काम एखाद्या विषयावर केले आहे हे समजण्यासाठी डिजिटल लायब्ररी ला काही पर्यायच नाही. याला अनेकदा विदागार (डेटाबेस) असेही म्हंटले जाते. इंग्रजी मध्ये संशोधनाचे लेखन प्रचंड प्रमाणात झालेले आहे. हे सगळे लेखन नुसते शोधणे, हा सुद्धा एक अवघड प्रकार बनला आहे. या साठी संशोधनाच्या लेखनाचा साठा उपलब्ध करून देणार्‍याच काही कंपन्या आहेत. या कंपन्या सर्व साधारण पणे विद्यापीठांशी करार करतात व त्या विद्यापीठाच्या वेबसाईटवरून त्यांच्या लेखन् साठ्यामध्ये प्रवेशाची मुभा देतात. यामुळे त्या कंपन्यांना पैसे मिळतात व ते अजून अजून लेखन एका छत्राखाली आणू शकतात. मात्र आज त्या साठ्यातही एखाद्या विषयावरचा लेख शोधायचा असेल,
तर त्या त्या विषयाचे काम करणारे स्वतंत्र समुह किंवा कंपन्या आहेत.
उदाहरणच घ्यायचे झाले तर ऑस्ट्रेलियातील व्हिक्टोरिया विद्यापीठाच्या वाचनालयाच्या संकेत स्थळावरून अशा विदागारात शिरण्याची मुभा त्या विद्यार्थ्यांना आहे.
मात्र आत शिरल्यावर अशी विदागारेही खुप असतात. मला आत्ता दिसत असलेली फक्त ए अक्षरातली विदागारे १० आहेत. या विदागारांमधे असलेली अजून माहिती वेगळीच.
यात इन्फॉर्मिट A+ Education (Informit) आणि प्रोक्वेस्ट सारखी नावे दिसतात
ABI/Inform Dateline (ProQuest)
ABI/Inform Global (ProQuest)
ABI/Inform Trade & Industry (ProQuest)
वर पाहिलेत तर कळतेच की शोधणे सोईचे व्हावे म्हणून प्रो क्वेस्टने ही आपल्या विदागाराचे भाग करून ठेवले आहेत.
अशा रीतीने इंग्रजीतील डिजिटल वाचनालये वाढत आहेत. कोणत्याही प्रकारे एकच संशोधन परत परत होण्याची शक्यता टाळण्याचा प्रयत्न आहे. त्या वाचनालयांची एकमेकांशी जोडणी करून घेण्याचा वेगही वाढत आहे. त्यात असलेला धनाचा संग्रही वाढता आहे.
आज ऑस्ट्रेलियातील कोणत्याही वाचनालयाचे पुस्तक एकत्रीत जोडणीमुळे सहजतेने शोधता येणे शक्य होते आहे.
इतकेच काय ते मिळवण्याचीही सोय केली जाते आहे. यासाठी विद्यार्थ्याच्या फी मधून वर्षाच्या सुरुवातीलाच एक रक्कम घेतलेली असते.
संशोधनाच्या अनेक लेखांमध्ये भारतीय नावे संशोधक म्हणून दिसत असली, तरीही या सगळ्या व्यवसायात भारतीय वाचनालये कुठेही नाहीत ही मात्र खेदाने नोंदवावेसेच वाटते.
आशा आहे की एक दिवस असा नक्की येईल की किमान भारतातली सगळी विद्यापीठे तरी जोडलेली असतील.
आणि काही भारतीय कंपन्या तरी यात आपला व्यवसाय करायला लागलेल्या असतील.
भारतातच एक स्वतंत्र कंपनी स्थापून
या कंपनी द्वारे प्रो क्वेस्ट सारख्या विवीध संदर्भ विदागारांना शोधवाटा (गेटवे) देता येतील अशी मला खात्री आहे.
यातल्या काही डेटाबेस कंपन्यांना भारतात यायला सहकार्य मिळेल आणि भारतातल्या कंपनीला त्यांच्या
विदागारांचा एक्सेस!
असा दुवा म्हणून काम करणारी कंपनी उभी करणे हा डिजिटल लाय्ब्ररी उभी करण्यात महत्वाचा भाग ठरू शकतो.
ही कंपनी ताज्या संशोधनात्मक माहितीच्या पुरवठ्यासाठी अनेक उद्योगांशी आणि विद्यापीठांशी सहकार्य करार करून चांगले(च) पैसे मिळवू शकेल असे वाटते.
या साठी
१. कार्य नक्की काय करायचे आहे याचा पक्का विचार व्हावा.
२. एक व्यवसायाचा आराखडा (बिझिनेस प्लॅन?) बनवावा
३. आपल्याला कुठे पोहोचायचे आहे आणि किती काळात याचा विचार.
४. एक आस्थापन असणे गरजेचे.
५. मग विपणन/जाहिराती/आणि व्यवसायाचे जाळे विणणे (मार्केटींग)
६. एक अकाऊंटंट - आपण किती पाण्यात आहोत याचा कायंअ आढावा देऊ शकणारा
७. काही काळ तरी यात पुर्ण वेळ काम यात करावे लागेल, नंतर माणसे काम करू शकतील व आपल्याला वेळ मिळू शकेल (असे वाटते!)
यात अजूनही खुप वाव आहे असे माझे मत आहे. शक्य असल्यास खुद्द शोधवाटा (गेटवे) स्थापन करण्यात आजही आपण पुढाकार घेवू शकत असे वाटते.
या कार्यामुळे हे माहितीचे क्षेत्र नक्की कसे चालते याचे उत्तम आकलन तर होईलच,
शिवाय आर्थिक फायदा करून घेता येईल.
अजून फारशी स्पर्धा नसल्याने, वेळीच पाय रोवता येतील!
- निनाद
शनिवार, जून २८, २००८
मंगळवार, जून २४, २००८
नवीन सायकल
थंडी पडायला लागली आहे.
सकाळी तर चांगलाच गारवा आता जाणवतो. कधी कधी छान सोनेरी उन पडते ते अंगावर घ्यावेसे वातते. मी कधी कधी मधल्या सुटीत फ्लॅगस्टाफ च्या उद्यानाता जाउन बसतो. हिरवे गवत आणि वर ढग नसले तर नीळेशार आकाश बघायला मजा वाटते.
पानगळ आता अगदी संपत आली आहे. रात्रीच्या थंडीतही उभीच असलेली विरक्त झाडं दुपारची कोवळी उन्हं अंगावर घेतांना मला आनंदी झाल्यासारखी वाटतात.
लोकंही मफलर, स्वेटर कानटोप्या असा जामनीमा करूनच बाहेर पडतांना दिसतात.
एकुण हा ही ऋतू सुरेख आहे.
मागे गार्गी आणि मी पार्क मध्ये गेलो होतो. तिची नवीन सायकल घेऊन. अजून चालवायला जमत नव्हती. मीच आपला मागून लोटत होतो.
मग जरासा जोर करून मीच तीला एका उतारावर तीचे तीला जायला पटवलं. तिलाही ते जरासे पटले.
मग मगे उभाराहून जरा जोर करून सोडले तीला उतारावर. मस्त गरगरत गेली ती खाल पर्यंत. भलतीच खुष झाली. पहिलीच राईड! पण सायकल काही ओढत परत वर आणता आली नाही तीला!
मग परत एकदा जायचे ठरवले. मात्र यावेळी जागा तिनेच बदलली. परत मी उतारावरून सोडले. थोडी गेली आणि अचानक हँडल वळवले... वेडीवाकडी होवून हिरवळीवर आपटली, लोळलीच. अचानक बसलेल्या धक्क्याने डोळ्यात पाणी!
पण तेव्हढ्या तिथे आलेल्या भू भू मुळे हसू परत...
सकाळी तर चांगलाच गारवा आता जाणवतो. कधी कधी छान सोनेरी उन पडते ते अंगावर घ्यावेसे वातते. मी कधी कधी मधल्या सुटीत फ्लॅगस्टाफ च्या उद्यानाता जाउन बसतो. हिरवे गवत आणि वर ढग नसले तर नीळेशार आकाश बघायला मजा वाटते.
पानगळ आता अगदी संपत आली आहे. रात्रीच्या थंडीतही उभीच असलेली विरक्त झाडं दुपारची कोवळी उन्हं अंगावर घेतांना मला आनंदी झाल्यासारखी वाटतात.
लोकंही मफलर, स्वेटर कानटोप्या असा जामनीमा करूनच बाहेर पडतांना दिसतात.
एकुण हा ही ऋतू सुरेख आहे.
मागे गार्गी आणि मी पार्क मध्ये गेलो होतो. तिची नवीन सायकल घेऊन. अजून चालवायला जमत नव्हती. मीच आपला मागून लोटत होतो.
मग जरासा जोर करून मीच तीला एका उतारावर तीचे तीला जायला पटवलं. तिलाही ते जरासे पटले.
मग मगे उभाराहून जरा जोर करून सोडले तीला उतारावर. मस्त गरगरत गेली ती खाल पर्यंत. भलतीच खुष झाली. पहिलीच राईड! पण सायकल काही ओढत परत वर आणता आली नाही तीला!
मग परत एकदा जायचे ठरवले. मात्र यावेळी जागा तिनेच बदलली. परत मी उतारावरून सोडले. थोडी गेली आणि अचानक हँडल वळवले... वेडीवाकडी होवून हिरवळीवर आपटली, लोळलीच. अचानक बसलेल्या धक्क्याने डोळ्यात पाणी!
पण तेव्हढ्या तिथे आलेल्या भू भू मुळे हसू परत...
बुधवार, मार्च १९, २००८
वाळलेली पानं
तेरा मेरा याराना याद करेगी दुनीया?
ते माहीत नाही पण काही गोष्टी विसरणेच शक्य नाही...
ती मैत्री... निखळपणे काहीतरी एकमेकांसाठी करण्याची इच्छा. ते पावसातले भिजणे, गाडीवर मनमुराद भटकणे. मागच्या रस्त्याला फिरायला जाणे.
आणि एकदा असंच खूप राग आल्यावर भांडून येतांना शिरीषाच्या झाडाची वाळलेली पानं एकदम एका वार्‍यानं आंगावरून जाणं... तसाच त्या वार्‍यात रागही उडून जाणं. एकत्र अभ्यास, प्रोजेक्टस... काय अजब दिवस होते ते.
बुचाची फुलं वेचणं, बँबीजवर कॉफी पीत संध्याकाळी घालवणं. हे तू वाचायलाच पाहिजे आहे म्हणून सावाना मधून एकमेकांसाठी पुस्तकं आणणं.
आणि त्या कट्ट्यांवर बसून काय बोलायचो इतकं? भटकणं आणि गप्पा काय पण दिवस. खास होते अगदीच.
गेले ते दिवसही आणि ती सगळी बरोबरची मैत्रीपण. मीच त्यांना अर्ध्या रस्त्यात सोडून आलो... की सगळेच आपापल्या दिशांना पांगले?
कुणास ठाऊक परत कधी भेटतो.... माहीत नाही! आठवण तर खूपदा येते. त्या काही खास आठवणी बरोबर घेऊन चाललो आहे म्हणून चालतो आहे.
ते माहीत नाही पण काही गोष्टी विसरणेच शक्य नाही...
ती मैत्री... निखळपणे काहीतरी एकमेकांसाठी करण्याची इच्छा. ते पावसातले भिजणे, गाडीवर मनमुराद भटकणे. मागच्या रस्त्याला फिरायला जाणे.
आणि एकदा असंच खूप राग आल्यावर भांडून येतांना शिरीषाच्या झाडाची वाळलेली पानं एकदम एका वार्‍यानं आंगावरून जाणं... तसाच त्या वार्‍यात रागही उडून जाणं. एकत्र अभ्यास, प्रोजेक्टस... काय अजब दिवस होते ते.
बुचाची फुलं वेचणं, बँबीजवर कॉफी पीत संध्याकाळी घालवणं. हे तू वाचायलाच पाहिजे आहे म्हणून सावाना मधून एकमेकांसाठी पुस्तकं आणणं.
आणि त्या कट्ट्यांवर बसून काय बोलायचो इतकं? भटकणं आणि गप्पा काय पण दिवस. खास होते अगदीच.
गेले ते दिवसही आणि ती सगळी बरोबरची मैत्रीपण. मीच त्यांना अर्ध्या रस्त्यात सोडून आलो... की सगळेच आपापल्या दिशांना पांगले?
कुणास ठाऊक परत कधी भेटतो.... माहीत नाही! आठवण तर खूपदा येते. त्या काही खास आठवणी बरोबर घेऊन चाललो आहे म्हणून चालतो आहे.
शनिवार, मार्च १५, २००८
मी?
काय आणि कसं... काही कळतच नाहीये.
माझं काय चुकतं की अजून कुणाचं.
कुठे चाललोय मी?
असं का घडतंय हे सगळं?
अजून किती आहे असा अस्वस्थ काळ?
किती वेळ थांबायचं आहे आनंदासाठी? साधं सोपं जगणं नाहीच का नशीबी?
शेवटी नातं हे फक्त शब्दांचंच असतं बाकी काहीच महत्वाचं नसतं पण तुम्ही नेमक्या वेळी उच्चारलेले योग्य शब्द.
हेच फार महत्वाचे असतात.
पण किती शब्द आणि त्यांचे खेळ खेळत बसायचे? का?
आता काही काळ शब्दांविण काढला तर?
जखमा भरू दे काही काळ.
खुपच बोललो, सगळं मनातलं बाहेर टाकत गेलो.
दुखावणं दुखाऊन घेणं चिक्कार झालं. हे सगळं थांबावं आता.
आयुष्याचा आनंदही घेता यावा, कुणालाही प्रश्न न करता आणि कुठलेच उत्तर न देता.
कदाचित मनातलं मनात ठेवावं आणि फक्त ऐकावं - बाहेरचं आणि आतलं अगदी, आतलं मनातलंपण.
कदाचित त्यातच आनंद असेल, त्यातच शांतता असेल.
-निनाद
माझं काय चुकतं की अजून कुणाचं.
कुठे चाललोय मी?
असं का घडतंय हे सगळं?
अजून किती आहे असा अस्वस्थ काळ?
किती वेळ थांबायचं आहे आनंदासाठी? साधं सोपं जगणं नाहीच का नशीबी?
शेवटी नातं हे फक्त शब्दांचंच असतं बाकी काहीच महत्वाचं नसतं पण तुम्ही नेमक्या वेळी उच्चारलेले योग्य शब्द.
हेच फार महत्वाचे असतात.
पण किती शब्द आणि त्यांचे खेळ खेळत बसायचे? का?
आता काही काळ शब्दांविण काढला तर?
जखमा भरू दे काही काळ.
खुपच बोललो, सगळं मनातलं बाहेर टाकत गेलो.
दुखावणं दुखाऊन घेणं चिक्कार झालं. हे सगळं थांबावं आता.
आयुष्याचा आनंदही घेता यावा, कुणालाही प्रश्न न करता आणि कुठलेच उत्तर न देता.
कदाचित मनातलं मनात ठेवावं आणि फक्त ऐकावं - बाहेरचं आणि आतलं अगदी, आतलं मनातलंपण.
कदाचित त्यातच आनंद असेल, त्यातच शांतता असेल.
-निनाद
गुरुवार, मार्च ०६, २००८
शब्द आणि शब्द...
एकदा नेहमी प्रमाणेच - शब्द आणि शब्द...
रात्रीची झोपण्याची वेळ.
तिला झोप आली होती,
पण बाबाशी खेळायचंही होतं. तीच्या शब्दांत 'गोशट' ऐकायची होती - दोंदील ढोमाजीची.
आईचं नन नन ना ना ना चं गाणं ऐकायचं होतं.
आणि मग अलगद आई किंवा बाबाच्या गळ्यात हात टाकून झोपी जायचं होतं.
पण...
पण इथे तर शब्द आणि शब्द.
कधी जोरात, कधी कुत्सित, लागट, टोचणारे, विखारी...
शब्दाने वाढणारे शब्द. कधीच न संपणारे शब्द...
या सगळ्यात एकच क्षण शांतता पसरली आणि त्या छोट्याश्या जीवाला बोलायला एक फट सापडली.
आपल्या पाळणाघरातले मिळालेले शहाणपण -
"श... बाबा, आई श... नो नो नो!!
जोप्पा आता जोप्पा.
नो नो!! जोप्पा "
अगदी त्या छोट्याशा ओठांवर एक बोट ठेवून मान हालवत म्हटलेलं "नो नो!!"
दोन क्षण शांततेत गेले.
नंतर अहंकारांनी परत उसळी मारली,
शब्दांच्या धगीत ते छोटंसं शहाणपण वितळून गेलं.
परत शब्द शब्द शब्द आणि त्यांची ती भडकलेली आग.
दोन मिनिटांनी त्याने पाहिले,
तर ती छोटी कधी नव्हे तो आपली आपण झोपून गेली होती.
बाबाची गोष्ट नि आईचं गाणं ऐकल्याशिवाय न झोपणारी आपलं आपण झोपली - आत अगदी आत काही तरी तुटलं होतं!
काय कोरलं गेलं असेल, 'आता आपणच झोपायला हवं आहे' असा निर्णय घेणार्‍या मनावर?
काय झालं असेल त्या त्या क्षणी त्या छोट्या मनाचं? कोणती असुरक्षितता असेल ती?
हे काय घडून गेलं?
कसं पुसता येईल परत?
-निनाद
रात्रीची झोपण्याची वेळ.
तिला झोप आली होती,
पण बाबाशी खेळायचंही होतं. तीच्या शब्दांत 'गोशट' ऐकायची होती - दोंदील ढोमाजीची.
आईचं नन नन ना ना ना चं गाणं ऐकायचं होतं.
आणि मग अलगद आई किंवा बाबाच्या गळ्यात हात टाकून झोपी जायचं होतं.
पण...
पण इथे तर शब्द आणि शब्द.
कधी जोरात, कधी कुत्सित, लागट, टोचणारे, विखारी...
शब्दाने वाढणारे शब्द. कधीच न संपणारे शब्द...
या सगळ्यात एकच क्षण शांतता पसरली आणि त्या छोट्याश्या जीवाला बोलायला एक फट सापडली.
आपल्या पाळणाघरातले मिळालेले शहाणपण -
"श... बाबा, आई श... नो नो नो!!
जोप्पा आता जोप्पा.
नो नो!! जोप्पा "
अगदी त्या छोट्याशा ओठांवर एक बोट ठेवून मान हालवत म्हटलेलं "नो नो!!"
दोन क्षण शांततेत गेले.
नंतर अहंकारांनी परत उसळी मारली,
शब्दांच्या धगीत ते छोटंसं शहाणपण वितळून गेलं.
परत शब्द शब्द शब्द आणि त्यांची ती भडकलेली आग.
दोन मिनिटांनी त्याने पाहिले,
तर ती छोटी कधी नव्हे तो आपली आपण झोपून गेली होती.
बाबाची गोष्ट नि आईचं गाणं ऐकल्याशिवाय न झोपणारी आपलं आपण झोपली - आत अगदी आत काही तरी तुटलं होतं!
काय कोरलं गेलं असेल, 'आता आपणच झोपायला हवं आहे' असा निर्णय घेणार्‍या मनावर?
काय झालं असेल त्या त्या क्षणी त्या छोट्या मनाचं? कोणती असुरक्षितता असेल ती?
हे काय घडून गेलं?
कसं पुसता येईल परत?
-निनाद
सोमवार, मार्च ०३, २००८
अ रोड टू लदाख
अ रोड टू लदाख
अ रोड टू लदाख हा सिनेमा चूकूनही बघू नका.
अश्विन कुमार चा हा सिनेमा इतका टुकार आहे की विचारूच नका.
कलाकारंची कामेही अगदीच फालतु आहेत. शेवटी
इर्फान खानला गोळी लागल्यावर त्याच्या चेहर्‍यावर कोणतेही भाव येत नाहीत.
अरे साधी माशी बसली तरी पाहतो ना आपण... इथे तर आखी गोळीच बसली छातीत बंदुकीची.
छ्या! एकदम भंगार सिनेमा...
बाकी हिमालय दाखवलाय, पण त्यात काय विशेष रे?
तो तर काय साधा जुना सुपर ८ कॅमेरा फिरवला तरी भव्यच दिसतो.
कथा? काहीच सांगण्यासारखी नाही...
जागतिक वगैरे सिनेमाच्या रांगेत खरं मी हे लिहायलाही नको आहे. जाऊ देत्... कधी तरी असं स्लिप् ऑफ टंग सॉरी, स्लिप् ऑफ आय होऊन पाहिले जातात असले सिनेमे...
आणि हिमालयच बघायचा तर आम्ही 'हिमालय' हा तिबेटी सिनेमाच पाहु ना...
पाहिल्यावर पडलेला प्रश्न: का बनवलाय हा सिनेमा???
दिग्दर्शकः अश्विन कुमार
प्रभु: कोयल पुरी , इर्फान खान
भाषा: हिंदी, इंग्रजी
-निनाद
अ रोड टू लदाख हा सिनेमा चूकूनही बघू नका.
अश्विन कुमार चा हा सिनेमा इतका टुकार आहे की विचारूच नका.
कलाकारंची कामेही अगदीच फालतु आहेत. शेवटी
इर्फान खानला गोळी लागल्यावर त्याच्या चेहर्‍यावर कोणतेही भाव येत नाहीत.
अरे साधी माशी बसली तरी पाहतो ना आपण... इथे तर आखी गोळीच बसली छातीत बंदुकीची.
छ्या! एकदम भंगार सिनेमा...
बाकी हिमालय दाखवलाय, पण त्यात काय विशेष रे?
तो तर काय साधा जुना सुपर ८ कॅमेरा फिरवला तरी भव्यच दिसतो.
कथा? काहीच सांगण्यासारखी नाही...
जागतिक वगैरे सिनेमाच्या रांगेत खरं मी हे लिहायलाही नको आहे. जाऊ देत्... कधी तरी असं स्लिप् ऑफ टंग सॉरी, स्लिप् ऑफ आय होऊन पाहिले जातात असले सिनेमे...
आणि हिमालयच बघायचा तर आम्ही 'हिमालय' हा तिबेटी सिनेमाच पाहु ना...
पाहिल्यावर पडलेला प्रश्न: का बनवलाय हा सिनेमा???
दिग्दर्शकः अश्विन कुमार
प्रभु: कोयल पुरी , इर्फान खान
भाषा: हिंदी, इंग्रजी
-निनाद
व्हिस्परींग सँडस्
व्हिस्परींग सँडस् किंवा बहासा इंडोनेशिया मध्ये पासीर बेर्बीसीक.
हा इंडोनेशियन चित्रपट इंडोनेशियाचे वेगळेच दर्शन घडवतो.
कथा अशी आहे. दया (दायन सास्त्रोवदोयो)
ही एक छोटी मुलगी तीच्या आईसोबत सागर किनार्‍या वरच्या एका छोट्याशा खेड्यात रहात असते. तीचे वडील लहानपणीच तीला सोडून गेले असतात. ते कसे असतील या विचारात ती तासंतास घालवते.
एकदा अचानक होणार्‍या दंगलीने त्यांना खेडे सोडून अजून दूरवरच्या वस्तीत जाऊन रहावे लागते. या किशोरवयीन मुलीवर आईचे करडे लक्ष असते. त्या करडेपणाला दयापण काहीशी नाखुष असते.
नव्या वस्तीत तीला एक मैत्रीण मिळते. दिघींचा काही काळ मजेत जातो पण एका घटनेत तीला तीची मैत्रीण गमवावी लागते. मात्र त्याचवेळी तिचे वडील अचानक पणे परत येतात... त्यांच्या बरोबर आलेला मित्र तीचा गैरफायदा घ्यायचा प्रयत्न करतो. दयाची होणारी मानसिक अवस्था अतिशय परिणामकारक रित्या दाखवली आहे. आईच्या हे सर्व लक्षात येते पुढचा अंदाज घेउन व ती दयाला या सगळ्यापासून दूर निघून जायला सांगते.
कथा संथ आणि तशी साधी व सुरुवातीला पकड घेत नाही असे वाटले तरी नंतर सिनेमा उत्सुकता धरून ठेवतो.
काही प्रमाणात इंडोनेशियाचे खरे सामाजिक ग्रामीण जीवनवही बघायला मिळते.
चित्रिकरणासाठी निवडलेले लोकेशन्स आऊट ऑफ वल्ड आहेत... संगितही अप्रतीम आहे. एक वेगळेच जग. वेगळाच अनुभव.
दिग्दर्शकः नान त्रिवेणी अचनास
लेखकः नान त्रिवेणी अचनास/रय्या मकारीम
इ.स. २००१
भाषा : बहासा इंडोनेशिया
प्र.भू. :दायन सास्त्रोवदोयो
ऍवॉर्डसः एशिया पॅसिफिक फिल्म फेस्टिव्हल चे सिनेमॅटोग्राफी, साउंड. शिवाय, ब्रिस्बेन, सियाटल, ओस्लो, व सिंगापूर यथील निरनिराळ्या प्रकारची पारितोषिके.
-निनाद
हा इंडोनेशियन चित्रपट इंडोनेशियाचे वेगळेच दर्शन घडवतो.
कथा अशी आहे. दया (दायन सास्त्रोवदोयो)
ही एक छोटी मुलगी तीच्या आईसोबत सागर किनार्‍या वरच्या एका छोट्याशा खेड्यात रहात असते. तीचे वडील लहानपणीच तीला सोडून गेले असतात. ते कसे असतील या विचारात ती तासंतास घालवते.
एकदा अचानक होणार्‍या दंगलीने त्यांना खेडे सोडून अजून दूरवरच्या वस्तीत जाऊन रहावे लागते. या किशोरवयीन मुलीवर आईचे करडे लक्ष असते. त्या करडेपणाला दयापण काहीशी नाखुष असते.
नव्या वस्तीत तीला एक मैत्रीण मिळते. दिघींचा काही काळ मजेत जातो पण एका घटनेत तीला तीची मैत्रीण गमवावी लागते. मात्र त्याचवेळी तिचे वडील अचानक पणे परत येतात... त्यांच्या बरोबर आलेला मित्र तीचा गैरफायदा घ्यायचा प्रयत्न करतो. दयाची होणारी मानसिक अवस्था अतिशय परिणामकारक रित्या दाखवली आहे. आईच्या हे सर्व लक्षात येते पुढचा अंदाज घेउन व ती दयाला या सगळ्यापासून दूर निघून जायला सांगते.
कथा संथ आणि तशी साधी व सुरुवातीला पकड घेत नाही असे वाटले तरी नंतर सिनेमा उत्सुकता धरून ठेवतो.
काही प्रमाणात इंडोनेशियाचे खरे सामाजिक ग्रामीण जीवनवही बघायला मिळते.
चित्रिकरणासाठी निवडलेले लोकेशन्स आऊट ऑफ वल्ड आहेत... संगितही अप्रतीम आहे. एक वेगळेच जग. वेगळाच अनुभव.
दिग्दर्शकः नान त्रिवेणी अचनास
लेखकः नान त्रिवेणी अचनास/रय्या मकारीम
इ.स. २००१
भाषा : बहासा इंडोनेशिया
प्र.भू. :दायन सास्त्रोवदोयो
ऍवॉर्डसः एशिया पॅसिफिक फिल्म फेस्टिव्हल चे सिनेमॅटोग्राफी, साउंड. शिवाय, ब्रिस्बेन, सियाटल, ओस्लो, व सिंगापूर यथील निरनिराळ्या प्रकारची पारितोषिके.
-निनाद
कोंबडी पळाली तंगडी धरून
मला खरं तर लहान मुलं मोठ्यांच्या गाण्यावर नाचलेली आजिबात आवडत नाहीत... पण हे दोघे काय नाचतायेत... काय पर्फेक्ट टायमींग घेतायत. त्यामुळे मी तो विचार बाजूला ठेऊन म्हणतोय हे पाहा
यांच्या नाचा पुढे मूळ गाण्यातला नाच काहीच नाही,
अगदीच पांचट!
यांच्या नाचा पुढे मूळ गाण्यातला नाच काहीच नाही,
अगदीच पांचट!
शनिवार, मार्च ०१, २००८
एकदा पहावं करून
नवे नाटक!
किती मेहेनत असते एखादे नाटक उभं करण्यात. नुसते संवाद पाठ करणे व व योग्य वळी फेकणे हा एक भाग झाला. पण इतर किती तरी अजून भाग आहेतच.
वेळो वेळी होणार्‍या तालिमी आणि त्यांना दर वेळी कमिटेडली जाणे. आपला रोल हा आपणच आहोत म्हणून मान्य करून त्यात एखाद्या सुरवंटासारखे शिरणे. तिथेच तालिमींया कोशात प्रयोगाचे सगळेकाही जमून येई पर्यंत वाट बघत थांबणे. आणि प्रयोगाच्या वेळी फुलपाखरू होऊन स्टेजवर भिरभिरणे. इतके काही सोपे वाटत नाही .
शिवाय अनेक इतर गोष्टींचा विचार करणे आहेच, उदाहरणार्थ स्टेज वर माईक्स कुठे हवेत. कारण पात्रांनी अभिनयाच्या भरात येऊन जागेवरून दूर गेले की आवाज बोंबलणार. किंवा टाळ्या आणि हशे यांच्या जागा घेताना द्यायचा वेळ. प्रेक्षकांची नस ओळखून त्यांना भावतील अशा संवादांवर भर. मुळात 'योग्य असं' ना़टक हाती लागणं आणि सगळी मंडळी जमून येणं.
छ्या! एक नाटक बसवायचं म्हणजे हजार गोष्टी आहेत त्या मागे.
बाकी या हजार गोष्टी आणि सगळी मेहेनत जमून आल्या की मात्र जी काही मजा येते ती औरच आहे. कालचा मेलबर्न मध्ये "एकदा पाहावं करून" असाच जमून आलेला प्रयोग. खूपच मजा आली बघायला. खरं तर अगदी साधा घिसापीटा नाटकाचा प्लॉट. दोन प्रेमी त्यांना लग्न करायचंय पण बाप लोक एकमेकांचे वैरी. मग एक एकमेकांची कुलंगडी काढून एकमेकांवर कुरघोडी करण्याचा प्रयत्न. शेवटी मनोमीलन.
पण इतका साधा पण विनोदाच्या अंगाने जाणारे नाटकाचे कथानक मंदार वैद्यने भन्नाटच बसवले. दिग्दर्शनातून संवादाच्या फेकीतून त्याने मस्त कलंदर बिनधास्त बाप्पा धरसोड असे काही उभे केले की प्रेक्षक अगदी फिदा! निलेश ने केलेला त्याच्या वयापेक्षा मोठा रोल व त्याचे प्रयोगभर बाळगलेले बेअरिंग मस्तच होते. म्हणजे अगदी एक प्रसंगात लाली इंदुरीकर या सो कॉल्ड तमासगीरीवर लट्टू झालेला बबनराव बाक्रे जे काही नाचतो ते परफेक्ट नाकासमोर चालणार्‍या पन्नाशीच्या माणसाचे आहे. आणि लाली इंदुरीकर उर्फ मंदाकिनी तर झकासच. तीच्या लाली इंदुरीकर च्या एंट्रीला काय टाळ्या आणि शिट्ट्या पडल्या विचारूच नका. येताजाता उपदेश करणारा बाप्पाच नोकर, मल्हारराव असलं मस्तपैकी "ढगाला लागली कळं" म्हणत अगदी 'टायमिंग ने पॉझ' घेऊन एग्झीट घेतो.
बाकी बाबीताई चे पहिल्या सीन पासून शेवटच्या सीन पर्यंत असणारे पात्र तर फक्त दोन आठवड्यात संवाद पाठ करून उभे केले होते त्या, अभिनेत्रीला सलाम.
बापांच्या पत्नी व भामाबाई एकदम झकास. बाकी सगळेच कलाकार, सरवटे, प्रेमी युगुल वगैरे त्या त्या रोल मध्ये अगदी येकदम फीट्ट बसून सोडले होते बगा!
सर्वच कलाकारांनी खूपच मेहेनत घेतलीय हे सगळीकडे दिसून येत होतं. संगीतकार मकरंद भागवत सकाळपासूनच येऊन त्यांच्या ऍडजस्ट्मेंट्स करत बसले होते असे कळले. त्यांनी संगीतही अगदीच मस्त निवडलं होतं. क्वचित प्रसंगी जरा लाउड झालं तरी या नाटकाची ती गरजच आहे असं म्हणायला हरकत नाही. मंदाकिनी फक्त पिस्तुलाची ऍक्शन करते तेव्हा गोळ्या झाडल्याचे आवाज ऐकू येणं हे मस्तंच बसलं होतं. लाइट्स परफेक्ट होते.
नेपथ्य, ड्रेपरी व त्याला केलेली मेहेनत अगदी जाणवत होती. एकूणच सगळं काही विसरून जाऊन मनसोक्त हसवणारं नाटक असं सार्थच वर्णन याचं होतं.
लहान मुलांनीही कोणतीही रसभंग होइलशी गडबड काल केली नाही हे विशेष. अर्थात याचे श्रेय संगीत व नाटक वेगवान ठेवण्यालाही द्यायलाच हवे.
असो, कालचा दिवस मस्त गेला. शिट्या वाजवून वाजवून पार जीभ आणि बोटं दुखायला लागली माझी... :-))
तिकिटावर कलाकार व इतर काही माहिती असती तर मला इथे ती देता आली असती. असो. पुढच्या वेळी... :-)
-------------------------
त्या लिल्ल्या फोर् एव्हर मधनं बाहेर आलो थोडावेळ हे ही काही कमी नाही...
किती मेहेनत असते एखादे नाटक उभं करण्यात. नुसते संवाद पाठ करणे व व योग्य वळी फेकणे हा एक भाग झाला. पण इतर किती तरी अजून भाग आहेतच.
वेळो वेळी होणार्‍या तालिमी आणि त्यांना दर वेळी कमिटेडली जाणे. आपला रोल हा आपणच आहोत म्हणून मान्य करून त्यात एखाद्या सुरवंटासारखे शिरणे. तिथेच तालिमींया कोशात प्रयोगाचे सगळेकाही जमून येई पर्यंत वाट बघत थांबणे. आणि प्रयोगाच्या वेळी फुलपाखरू होऊन स्टेजवर भिरभिरणे. इतके काही सोपे वाटत नाही .
शिवाय अनेक इतर गोष्टींचा विचार करणे आहेच, उदाहरणार्थ स्टेज वर माईक्स कुठे हवेत. कारण पात्रांनी अभिनयाच्या भरात येऊन जागेवरून दूर गेले की आवाज बोंबलणार. किंवा टाळ्या आणि हशे यांच्या जागा घेताना द्यायचा वेळ. प्रेक्षकांची नस ओळखून त्यांना भावतील अशा संवादांवर भर. मुळात 'योग्य असं' ना़टक हाती लागणं आणि सगळी मंडळी जमून येणं.
छ्या! एक नाटक बसवायचं म्हणजे हजार गोष्टी आहेत त्या मागे.
बाकी या हजार गोष्टी आणि सगळी मेहेनत जमून आल्या की मात्र जी काही मजा येते ती औरच आहे. कालचा मेलबर्न मध्ये "एकदा पाहावं करून" असाच जमून आलेला प्रयोग. खूपच मजा आली बघायला. खरं तर अगदी साधा घिसापीटा नाटकाचा प्लॉट. दोन प्रेमी त्यांना लग्न करायचंय पण बाप लोक एकमेकांचे वैरी. मग एक एकमेकांची कुलंगडी काढून एकमेकांवर कुरघोडी करण्याचा प्रयत्न. शेवटी मनोमीलन.
पण इतका साधा पण विनोदाच्या अंगाने जाणारे नाटकाचे कथानक मंदार वैद्यने भन्नाटच बसवले. दिग्दर्शनातून संवादाच्या फेकीतून त्याने मस्त कलंदर बिनधास्त बाप्पा धरसोड असे काही उभे केले की प्रेक्षक अगदी फिदा! निलेश ने केलेला त्याच्या वयापेक्षा मोठा रोल व त्याचे प्रयोगभर बाळगलेले बेअरिंग मस्तच होते. म्हणजे अगदी एक प्रसंगात लाली इंदुरीकर या सो कॉल्ड तमासगीरीवर लट्टू झालेला बबनराव बाक्रे जे काही नाचतो ते परफेक्ट नाकासमोर चालणार्‍या पन्नाशीच्या माणसाचे आहे. आणि लाली इंदुरीकर उर्फ मंदाकिनी तर झकासच. तीच्या लाली इंदुरीकर च्या एंट्रीला काय टाळ्या आणि शिट्ट्या पडल्या विचारूच नका. येताजाता उपदेश करणारा बाप्पाच नोकर, मल्हारराव असलं मस्तपैकी "ढगाला लागली कळं" म्हणत अगदी 'टायमिंग ने पॉझ' घेऊन एग्झीट घेतो.
बाकी बाबीताई चे पहिल्या सीन पासून शेवटच्या सीन पर्यंत असणारे पात्र तर फक्त दोन आठवड्यात संवाद पाठ करून उभे केले होते त्या, अभिनेत्रीला सलाम.
बापांच्या पत्नी व भामाबाई एकदम झकास. बाकी सगळेच कलाकार, सरवटे, प्रेमी युगुल वगैरे त्या त्या रोल मध्ये अगदी येकदम फीट्ट बसून सोडले होते बगा!
सर्वच कलाकारांनी खूपच मेहेनत घेतलीय हे सगळीकडे दिसून येत होतं. संगीतकार मकरंद भागवत सकाळपासूनच येऊन त्यांच्या ऍडजस्ट्मेंट्स करत बसले होते असे कळले. त्यांनी संगीतही अगदीच मस्त निवडलं होतं. क्वचित प्रसंगी जरा लाउड झालं तरी या नाटकाची ती गरजच आहे असं म्हणायला हरकत नाही. मंदाकिनी फक्त पिस्तुलाची ऍक्शन करते तेव्हा गोळ्या झाडल्याचे आवाज ऐकू येणं हे मस्तंच बसलं होतं. लाइट्स परफेक्ट होते.
नेपथ्य, ड्रेपरी व त्याला केलेली मेहेनत अगदी जाणवत होती. एकूणच सगळं काही विसरून जाऊन मनसोक्त हसवणारं नाटक असं सार्थच वर्णन याचं होतं.
लहान मुलांनीही कोणतीही रसभंग होइलशी गडबड काल केली नाही हे विशेष. अर्थात याचे श्रेय संगीत व नाटक वेगवान ठेवण्यालाही द्यायलाच हवे.
असो, कालचा दिवस मस्त गेला. शिट्या वाजवून वाजवून पार जीभ आणि बोटं दुखायला लागली माझी... :-))
तिकिटावर कलाकार व इतर काही माहिती असती तर मला इथे ती देता आली असती. असो. पुढच्या वेळी... :-)
-------------------------
त्या लिल्ल्या फोर् एव्हर मधनं बाहेर आलो थोडावेळ हे ही काही कमी नाही...
शुक्रवार, फेब्रुवारी २९, २००८
लिल्या फोर एव्हर
लिल्या फोर एव्हर -
हे परिक्षण समिक्षण वगैरे काहीच नाही ज्या काही सिनेमांचे परिक्षण समिक्षण करण्याच्या जवळपासही मी नाही त्यातला हा एक.
कथा
सिनेमा सुरु होतो तेंव्हा मार खाल्लेली ओठातून रक्त येत असलेली लिल्ल्या पळत जातांना दिसते. आणि मग सिनेमा मागे मागे जातो.
लिल्या (ओक्साना अकिन्शिना) एक सोळा वर्षाची मुलगी आहे. ती एस्टोनिया (रशिया) मध्ये राहते. तीची आई तीला एका डेटींग एजंसी द्वारे हाती लागलेल्या नवीन बॉयफ्रेंड बरोबर अमेरिकेला चालली आहे. तीच्या आई सोबत अमेरिकेला लिल्ल्यालाही अमेरिकेला जायचे आहे.
आई सांगते की मी आधी पुढे जाते मग मागून मी तुला बोलावून घेईन. लिल्ल्याला वाईट वाटते पण तरीही आई निघून जाते. लिल्ल्या वाट बघत राहते. काही दिवसात हे स्प्ष्ट होते की अमेरिकेहून काहीच येणार नाहीये आणि लिल्ल्या आता एकटीच येथे राहिली आहे. तीला वालोद्या नावाचा एक अकरा वर्षांचा मुलगा भेटतो. याला त्याच्या विचित्र वडीलांनी घरातून हाकलून दिलेले असते. आपले वडील असे का आहेत हे त्याला कळत नाही.
रस्त्यावर आलेला वालोद्या व लिल्ल्या एकत्र होतात. जणू काही एक छोटेसे कुटूंबच. एकमेकांना मानसिक आधार देण्याचा प्रयत्न करतात.
एक दिवस मजा म्हणून ती व तीची मैत्रीण नताशा एका क्लब मध्ये जातात. तीथे नताशा एका माणसा सोबत झोपण्याचा निर्णय घेते. त्यातून तीला बरेच पैसे मिळतात. लिल्ल्या मात्र या सगळ्यातून अलिप्त राहणेच पसंत करते. घरी येवून झोपलेली असतांना रात्री अचानक नताशाचे आईवडील तेथे येतात व तीला पैसे हातात देउन सांगतात की आम्हाला 'असे पैसे' नकोत. लिल्ल्या काहीच कळत नाही.
दुसर्‍या दिवशी नताशाला विचारल्यावर नताशा सांगते की तीने स्वता:चे नाव वाचवण्यासाठी वडीलांना खोटे सांगितले की लिल्ल्याने असे करून हे पैसे मिळवले आहेत. चिडलेली ल्लिल्ल्या अस्वस्थ होते व ते पैसे कचर्‍यात फेकून देते. हे सगळ्या गल्लीत पसरते व लिल्ल्याला सगळे चिडवायला लागतात.
काही दिवसातच तीच्या पैसे न भरल्याने अपार्टमेंट ची वीज कापली जाते. खायलाही काही उरत नाही. मेणबत्ती वर काही उबही येत नाही. नाईलाजाने अस्वस्थ लिल्या काही दिवसातच पैसे नसल्याने एका क्लब मध्ये वेश्या व्यवसायाचा मार्ग पत्करते.
एक दिवस तीला एक माणूस भेटतो. तो तीला स्वीडन मध्ये नोकरीचे अमीष दाखवतो. या जगातून बाहेर पडून आता तरी जगायला मिळेल या आशेवर ती जायला तयार होते. खोट्या पासपोर्ट च्या आधारवर हे सगळे घडते. इकडे वालोद्या खूप अस्वस्थ होतो. मात्र लिल्ल्याही तीच्या आई प्रमाणेच वालोद्याला सोडून स्वीडन ला जाण्याचा निर्णय घेते.
स्वीडन मध्ये नोकरी हे स्वप्नच ठरते तीथे तीला जबरी वेश्या व्यवसायाला लावले जाते. एका मागून एक बलात्कार होत राहतात. लिल्ल्याला वेड लागायचेच बाकी राहते.
इकडे रशिया मध्ये वालोद्याला त्याचा एकमेव मासिक आधारही गेल्याचे सहन होत नाही व तो आत्महत्या करतो.
लिल्ल्या एकदा पळून जाण्याचा प्रयत्न करते, पण तीला पकडून बदडून परत आणले जाते. या सगळ्यात वालोद्या तीला देवदूताच्या रूपाने स्वप्नात भेटत असतो.
तो तीला परत पळून जाण्याचा सल्ला देतो. व ती तसे करते, पळत सुटते. पण अनोळखी प्रदेशात भाषा येत नसतांना प्रचंड मार खाउन डोळे सुजलेले असतांना तीला पाण कुठे जातो आहोत याचे ही भान रहात नाही. इथेच सिनेमा सुरु झाला होता.
सिनेमाच्या शेवटी वालोद्या व लिल्ल्या दोघेही देवदूत झाले आहेत. सगळ्या क्रूर जगापासून दूर वालोद्या व लिल्ल्याच्या आवडत्या गच्चीवर आनंदाने खेळतांना दिसतात.
---
सिनेमा संपल्यावर प्रचंड अस्वस्थता या बरोबरच अनेक प्रश्न मनात येत राहतात. आशाने, स्वप्नाने भरलेल्या डोळ्यांचा, लिल्ल्याचा चेहरा आईचे सोडून जातांना लिल्ल्याचा आकांत... डोळ्यापूढून हलतच नाही.
लिल्ल्याच्या आईचेही असेच झाले असेल का हा प्रश्न आपोआपच मनात येतो. ती खरंच अमेरिकेला गेली असेल का? लिल्ल्या हा आजच्या देशांतरावर व शरणागतांच्या प्रश्नावर असलेला कंटेंपररी सिनेमा आहे असे जाणवते. कोणताच आधार नसलेल्या लोकांसाठी कोणत्याही देशात गेले तरी आयुष्य तसेच पिळवणूकीचेच असते. रशियाच्या आजच्या समाजाचे दर्शन हादरवणारे आहे. लुकास मूडीसन हा दिग्दर्शक एक क्रूर पण खरा अनुभव देउन जातो. सिनेमा नसून ही एक डोक्युमेंटरीच आहे असेही म्हणायला हरकत नाही. इतके का हे भांडवलवादी पुरूषी जग निर्दय बनत चालले आहे? पैश्या साठी होणारा मानवी व्यापार व त्यात दिसलेल्या मानवी क्रौर्‍याने अस्वस्थ होत जातो आपण. एका छोट्याश्या मुलीला जगण्यासाठी कोणतेच बळ हे जग देउ शकत नाही का? कुठलाच आधार मिळू नये का? असी आजही घडतेच आहे... हे कधी थांबणार आहे सगळे...? नक्की कुठे चाललो आहोत आपण?
लेखक/दिग्दर्शकः लिकास मूडीसन
इ.स. २००३
भाषा: रशियन/स्वीडीश
प्र.भू.: अक्साना अकिन्शीना(लिल्या), अर्त्योम बोगुशार्स्की(वालोद्या), ल्युगोव अगापोवा (आई)
ढीगाने ऍवॉर्डस मिळाले आहेत... क्लोत्रुदी, युरोपियन फिल्म साठी बेस्ट दिग्दर्शक, ऍक्ट्रेस साठी नॉमिनेशन
गिजों फिल्म फेस्टीव्हल चे बेस्ट दिग्दर्शक, ऍक्ट्रेस चे मिळवले.
हे परिक्षण समिक्षण वगैरे काहीच नाही ज्या काही सिनेमांचे परिक्षण समिक्षण करण्याच्या जवळपासही मी नाही त्यातला हा एक.
कथा
सिनेमा सुरु होतो तेंव्हा मार खाल्लेली ओठातून रक्त येत असलेली लिल्ल्या पळत जातांना दिसते. आणि मग सिनेमा मागे मागे जातो.
लिल्या (ओक्साना अकिन्शिना) एक सोळा वर्षाची मुलगी आहे. ती एस्टोनिया (रशिया) मध्ये राहते. तीची आई तीला एका डेटींग एजंसी द्वारे हाती लागलेल्या नवीन बॉयफ्रेंड बरोबर अमेरिकेला चालली आहे. तीच्या आई सोबत अमेरिकेला लिल्ल्यालाही अमेरिकेला जायचे आहे.
आई सांगते की मी आधी पुढे जाते मग मागून मी तुला बोलावून घेईन. लिल्ल्याला वाईट वाटते पण तरीही आई निघून जाते. लिल्ल्या वाट बघत राहते. काही दिवसात हे स्प्ष्ट होते की अमेरिकेहून काहीच येणार नाहीये आणि लिल्ल्या आता एकटीच येथे राहिली आहे. तीला वालोद्या नावाचा एक अकरा वर्षांचा मुलगा भेटतो. याला त्याच्या विचित्र वडीलांनी घरातून हाकलून दिलेले असते. आपले वडील असे का आहेत हे त्याला कळत नाही.
रस्त्यावर आलेला वालोद्या व लिल्ल्या एकत्र होतात. जणू काही एक छोटेसे कुटूंबच. एकमेकांना मानसिक आधार देण्याचा प्रयत्न करतात.
एक दिवस मजा म्हणून ती व तीची मैत्रीण नताशा एका क्लब मध्ये जातात. तीथे नताशा एका माणसा सोबत झोपण्याचा निर्णय घेते. त्यातून तीला बरेच पैसे मिळतात. लिल्ल्या मात्र या सगळ्यातून अलिप्त राहणेच पसंत करते. घरी येवून झोपलेली असतांना रात्री अचानक नताशाचे आईवडील तेथे येतात व तीला पैसे हातात देउन सांगतात की आम्हाला 'असे पैसे' नकोत. लिल्ल्या काहीच कळत नाही.
दुसर्‍या दिवशी नताशाला विचारल्यावर नताशा सांगते की तीने स्वता:चे नाव वाचवण्यासाठी वडीलांना खोटे सांगितले की लिल्ल्याने असे करून हे पैसे मिळवले आहेत. चिडलेली ल्लिल्ल्या अस्वस्थ होते व ते पैसे कचर्‍यात फेकून देते. हे सगळ्या गल्लीत पसरते व लिल्ल्याला सगळे चिडवायला लागतात.
काही दिवसातच तीच्या पैसे न भरल्याने अपार्टमेंट ची वीज कापली जाते. खायलाही काही उरत नाही. मेणबत्ती वर काही उबही येत नाही. नाईलाजाने अस्वस्थ लिल्या काही दिवसातच पैसे नसल्याने एका क्लब मध्ये वेश्या व्यवसायाचा मार्ग पत्करते.
एक दिवस तीला एक माणूस भेटतो. तो तीला स्वीडन मध्ये नोकरीचे अमीष दाखवतो. या जगातून बाहेर पडून आता तरी जगायला मिळेल या आशेवर ती जायला तयार होते. खोट्या पासपोर्ट च्या आधारवर हे सगळे घडते. इकडे वालोद्या खूप अस्वस्थ होतो. मात्र लिल्ल्याही तीच्या आई प्रमाणेच वालोद्याला सोडून स्वीडन ला जाण्याचा निर्णय घेते.
स्वीडन मध्ये नोकरी हे स्वप्नच ठरते तीथे तीला जबरी वेश्या व्यवसायाला लावले जाते. एका मागून एक बलात्कार होत राहतात. लिल्ल्याला वेड लागायचेच बाकी राहते.
इकडे रशिया मध्ये वालोद्याला त्याचा एकमेव मासिक आधारही गेल्याचे सहन होत नाही व तो आत्महत्या करतो.
लिल्ल्या एकदा पळून जाण्याचा प्रयत्न करते, पण तीला पकडून बदडून परत आणले जाते. या सगळ्यात वालोद्या तीला देवदूताच्या रूपाने स्वप्नात भेटत असतो.
तो तीला परत पळून जाण्याचा सल्ला देतो. व ती तसे करते, पळत सुटते. पण अनोळखी प्रदेशात भाषा येत नसतांना प्रचंड मार खाउन डोळे सुजलेले असतांना तीला पाण कुठे जातो आहोत याचे ही भान रहात नाही. इथेच सिनेमा सुरु झाला होता.
सिनेमाच्या शेवटी वालोद्या व लिल्ल्या दोघेही देवदूत झाले आहेत. सगळ्या क्रूर जगापासून दूर वालोद्या व लिल्ल्याच्या आवडत्या गच्चीवर आनंदाने खेळतांना दिसतात.
---
सिनेमा संपल्यावर प्रचंड अस्वस्थता या बरोबरच अनेक प्रश्न मनात येत राहतात. आशाने, स्वप्नाने भरलेल्या डोळ्यांचा, लिल्ल्याचा चेहरा आईचे सोडून जातांना लिल्ल्याचा आकांत... डोळ्यापूढून हलतच नाही.
लिल्ल्याच्या आईचेही असेच झाले असेल का हा प्रश्न आपोआपच मनात येतो. ती खरंच अमेरिकेला गेली असेल का? लिल्ल्या हा आजच्या देशांतरावर व शरणागतांच्या प्रश्नावर असलेला कंटेंपररी सिनेमा आहे असे जाणवते. कोणताच आधार नसलेल्या लोकांसाठी कोणत्याही देशात गेले तरी आयुष्य तसेच पिळवणूकीचेच असते. रशियाच्या आजच्या समाजाचे दर्शन हादरवणारे आहे. लुकास मूडीसन हा दिग्दर्शक एक क्रूर पण खरा अनुभव देउन जातो. सिनेमा नसून ही एक डोक्युमेंटरीच आहे असेही म्हणायला हरकत नाही. इतके का हे भांडवलवादी पुरूषी जग निर्दय बनत चालले आहे? पैश्या साठी होणारा मानवी व्यापार व त्यात दिसलेल्या मानवी क्रौर्‍याने अस्वस्थ होत जातो आपण. एका छोट्याश्या मुलीला जगण्यासाठी कोणतेच बळ हे जग देउ शकत नाही का? कुठलाच आधार मिळू नये का? असी आजही घडतेच आहे... हे कधी थांबणार आहे सगळे...? नक्की कुठे चाललो आहोत आपण?
लेखक/दिग्दर्शकः लिकास मूडीसन
इ.स. २००३
भाषा: रशियन/स्वीडीश
प्र.भू.: अक्साना अकिन्शीना(लिल्या), अर्त्योम बोगुशार्स्की(वालोद्या), ल्युगोव अगापोवा (आई)
ढीगाने ऍवॉर्डस मिळाले आहेत... क्लोत्रुदी, युरोपियन फिल्म साठी बेस्ट दिग्दर्शक, ऍक्ट्रेस साठी नॉमिनेशन
गिजों फिल्म फेस्टीव्हल चे बेस्ट दिग्दर्शक, ऍक्ट्रेस चे मिळवले.
गुरुवार, फेब्रुवारी २८, २००८
स्वीमींग पूल
स्वीमींग पूल
हा फ्रेंच सिनेमा.
एक ब्रिटिश गुन्हेगार कथा लेखिका जरा विरंगुळा व्हावा म्हणून प्रकाशकाला भेटायला येते.
तो सुचवतो की तू माझ्या फ्रांस मध्ये असलेल्या घरी सूटी घ्यायला म्हणून रहायला जा.
ती तयार होते.
तेथे गेल्यावर एक दिवस मस्त जातो. मात्र नंतर त्याची तरूण मुलगीही तेथे अवतरते. ही बिंधास्त मुलगी व तीचे सदैव घराच्या तलावात पोहणे व तीची प्रणयी व लाउड जगण्याच्या तर्‍हेने ही लेखिका अस्वस्थ होउन जाते.
आधी त्रास दायका वाटली तरी नंतर तीला या मुलीची जगण्याची तर्‍हा आकर्षक वाटायला लागते. खरं तर लिखाणाला प्लॉट सापडत जातो.
ती पण ही कथा लिहित जाते.
मात्र एका धुंद रात्री एक अपघात घडतो.
आणि मग ही रहस्यमय गुन्हेगारी कथा लिहिणारी लेखिका स्वतःच एका गुन्ह्यात आधी साक्षिदार व नंतर सहभागी ही होते. ते सगळे दाबण्यासाठी काहे उपायही करते. त्यामुलीचे व त्या योगाने प्रकाशकाचे आयुष्य हे सगळेच समोर येते.
पुढे काय होते ते पडद्यावरच पहा...
एकुण सिनेमा बरा आहे. खुप काही खास नाही.
फ्रेंच लोक ब्रिटिशांना कसे खालच्या दर्जाचे समजतात हे ती मुलगी बिंधास्तपणे वेगवेगळ्या प्रकारे लेखिकेला ऐकवते व तीची 'स्वत: कधीच जगलेली फक्त इमॅजिनरी गुन्हेगार लेखिका' म्हणून संभावना करते ते संवाद सही आहेत.
लेखक/दिग्दर्शक : फ्रांस्वा ओझों
इ.स.२००३
भाषा : फ्रेंच
प्र.भू.: शार्लोट रँपलींग, लुदविने सॅनिये, मार्क फोये
ऍवॉर्डसः बँकॉक फिल्म फेस्टीव्हलचे बेस्ट फिल्म, कान महोत्सवात गोल्डन पाम साठी नॉमिनेटेड
-निनाद
हा फ्रेंच सिनेमा.
एक ब्रिटिश गुन्हेगार कथा लेखिका जरा विरंगुळा व्हावा म्हणून प्रकाशकाला भेटायला येते.
तो सुचवतो की तू माझ्या फ्रांस मध्ये असलेल्या घरी सूटी घ्यायला म्हणून रहायला जा.
ती तयार होते.
तेथे गेल्यावर एक दिवस मस्त जातो. मात्र नंतर त्याची तरूण मुलगीही तेथे अवतरते. ही बिंधास्त मुलगी व तीचे सदैव घराच्या तलावात पोहणे व तीची प्रणयी व लाउड जगण्याच्या तर्‍हेने ही लेखिका अस्वस्थ होउन जाते.
आधी त्रास दायका वाटली तरी नंतर तीला या मुलीची जगण्याची तर्‍हा आकर्षक वाटायला लागते. खरं तर लिखाणाला प्लॉट सापडत जातो.
ती पण ही कथा लिहित जाते.
मात्र एका धुंद रात्री एक अपघात घडतो.
आणि मग ही रहस्यमय गुन्हेगारी कथा लिहिणारी लेखिका स्वतःच एका गुन्ह्यात आधी साक्षिदार व नंतर सहभागी ही होते. ते सगळे दाबण्यासाठी काहे उपायही करते. त्यामुलीचे व त्या योगाने प्रकाशकाचे आयुष्य हे सगळेच समोर येते.
पुढे काय होते ते पडद्यावरच पहा...
एकुण सिनेमा बरा आहे. खुप काही खास नाही.
फ्रेंच लोक ब्रिटिशांना कसे खालच्या दर्जाचे समजतात हे ती मुलगी बिंधास्तपणे वेगवेगळ्या प्रकारे लेखिकेला ऐकवते व तीची 'स्वत: कधीच जगलेली फक्त इमॅजिनरी गुन्हेगार लेखिका' म्हणून संभावना करते ते संवाद सही आहेत.
लेखक/दिग्दर्शक : फ्रांस्वा ओझों
इ.स.२००३
भाषा : फ्रेंच
प्र.भू.: शार्लोट रँपलींग, लुदविने सॅनिये, मार्क फोये
ऍवॉर्डसः बँकॉक फिल्म फेस्टीव्हलचे बेस्ट फिल्म, कान महोत्सवात गोल्डन पाम साठी नॉमिनेटेड
-निनाद
बुधवार, फेब्रुवारी २७, २००८
शब्द
शब्द
एक दिवस येतो आणि काही वेगळेच शब्द देउन जातो.
का ती रागावते? का वापरते ती ते शब्द?
का इतक्या छोट्या गोष्टी इतक्या महत्वाच्या ठरतात.
तीचा आनंद म्हणजे तरी नक्की काय आहे?
मलाही का त्याचे इतके महत्व? मी तरी का असे शब्द बोलण्यात घेतो?
कारण शब्द... शब्द हेच नातं असतं हो. पण काय करू ते शब्द मिळतच नाहीत जे हवे हवेसे असतात. जे मला मिलत नाही ते मी देण्याचा प्रयत्न करतो. शब्दांचे बुडेबुडे सोडतो. आणि मग त्यातच हरवून जातो.
त्यातलेच दोन बुडबुडे घेवून ती मला म्हणते "हे तुझे शब्द, बघ तू काय म्हणालास"!
मी त्याचा भलताच अन्वयार्थ पाहून गारच होतो. शब्दांचा झालेला फेस पाहून गप्प बसतो.
"का हे सगळं असं?" हे कदाचित तीलाही माहीत नाही ना मला!
मी, मी होतो तेंव्हाचं साध्या शब्दांचं जग परत खुणावतं. आताचे 'आम्ही' इतके का कठीण झालो आहोत अर्थानी. शब्दांनी इतके वार का केले आहेत एकमेकांवर? कधी भरून येणार ते वार? कधी परत जगायला सुरुवात करायची?
कधी तरी 'मला नकोच हे सगळं' असं वाटतं. सोडून दूर निघून जावं कुठे तरी बिन शब्दांच्या जगात मौनपणे.
... मग एक शब्द ऐकु येतो अगदी साधा - बाबा!
मग सगळे शब्द आणि त्यांचे वार विसरून जायला होतं...
र्‍हुदय शब्दां पूढे धावत सुटतं...
एक दिवस येतो आणि काही वेगळेच शब्द देउन जातो.
का ती रागावते? का वापरते ती ते शब्द?
का इतक्या छोट्या गोष्टी इतक्या महत्वाच्या ठरतात.
तीचा आनंद म्हणजे तरी नक्की काय आहे?
मलाही का त्याचे इतके महत्व? मी तरी का असे शब्द बोलण्यात घेतो?
कारण शब्द... शब्द हेच नातं असतं हो. पण काय करू ते शब्द मिळतच नाहीत जे हवे हवेसे असतात. जे मला मिलत नाही ते मी देण्याचा प्रयत्न करतो. शब्दांचे बुडेबुडे सोडतो. आणि मग त्यातच हरवून जातो.
त्यातलेच दोन बुडबुडे घेवून ती मला म्हणते "हे तुझे शब्द, बघ तू काय म्हणालास"!
मी त्याचा भलताच अन्वयार्थ पाहून गारच होतो. शब्दांचा झालेला फेस पाहून गप्प बसतो.
"का हे सगळं असं?" हे कदाचित तीलाही माहीत नाही ना मला!
मी, मी होतो तेंव्हाचं साध्या शब्दांचं जग परत खुणावतं. आताचे 'आम्ही' इतके का कठीण झालो आहोत अर्थानी. शब्दांनी इतके वार का केले आहेत एकमेकांवर? कधी भरून येणार ते वार? कधी परत जगायला सुरुवात करायची?
कधी तरी 'मला नकोच हे सगळं' असं वाटतं. सोडून दूर निघून जावं कुठे तरी बिन शब्दांच्या जगात मौनपणे.
... मग एक शब्द ऐकु येतो अगदी साधा - बाबा!
मग सगळे शब्द आणि त्यांचे वार विसरून जायला होतं...
र्‍हुदय शब्दां पूढे धावत सुटतं...
सेक्स अँड लुसीया - कथा
सेक्स अँड लुसीया
वाट्ला तितका काही सिनेमा नुसताच प्रणयात्म नव्हता.
इन् फॅक्ट भलताच कोंप्लेक्स होता असं वाटलं. सिनेमा संपल्यावरपण बराच वेळ (वरून खाली येणारे टायट्ल्स बघत) विचार करत बसून राहीलो.
कथा साधारणपणे अशी.
लुसिया ही माद्रीद मधली एक् वेट्रेस. आपल्या लेख लॉरेंझोच्या प्रेमाचा शेवट झालेला सहन न होवून एक छोट्याशा बेटावर काही काळ जाउन राहण्याचा निर्णय घेते. हा अगदी अनोळखी अशा वातावरणाता सगळे विसरून जाण्याचा काहीसा प्रयत्न असतो.
तीचा प्रेमीक लॉरेंझो व लुसीया यांची कथा या बेटावरून उलगडत जाते. ज्यांना लुसीया कुठलाच संबंध नसलेले समजत असते ते तीच्या किती जवळ व गुंतलेले असतात याचा अनुभव ती घेते (आणि आपणही घेतो!)
लॉरेंझो सहा वर्षांपुर्वी याच बेटावर पोहोत असतांना एका मुलीच्या ऍक्रॉस येतो. तो त्याचा वाढदिवस असतो. त्यांचा पॅशनेटली झालेला प्रणय ही त्याला अचानक पणे मिळालेली भेट असते. एकमेकांचे नावही न घेता हे दोघे प्रणयी वीर दूर जातात.
मात्र त्यातून तीला एक मुलगी होते. याची लॉरेंझो काहीच कल्पना नसते.
लुसीया एक दिवस त्याला पाहते व त्याचे लिखाण आपल्यावर खूप प्रभाव पाडून गेले आहे अशी कबुलीच देते.
शिवाय मला तुझ्या बरोबरच रहायचे आहे असेही सांगते. लॉरेंझो व ती त्याच्या घरी येतात... (मग अगदी पॉर्न फिल्म होईल असा प्रणय पुढे आहे.)
लॉरेंझो आपली कथा/कादंबरी लिहिण्याच्या प्रयत्नात असतो. त्यात तो खूपच गुरफटून जातो.
पाळणाघरा जवळ त्याला एक केयरटेकर मुलगी तीच्या बॉसच्या मुलीला, लूनाला खेळवायला घेऊन आलेली भेटते. तीच त्याची लूना मुलगी असते. (पण अर्थातच तो तीला ओळखत नाही त्याचे नाव लॉरेंझो म्हणजे सूर्य). छोट्याशा मुलीला तीचे वडील हवे असणं किती महत्वाचं असते तेही एक प्रसंगात दिसून जातं.
ती त्याला त्या रात्री घरी येण्याचे आवाहन करते व तो जातो. तीला तो 'आवडलेला' असतो. मात्र लॉरेंझो त्या मुलीकडेच लक्ष देतो. त्या मुलीला झोपवण्याचे काम तो करतो. तीला एक सुंदरशी बेटावरची गोष्ट सांगतो.
मात्र त्या केअरटेकरच्या प्रणयाच्या नादात तो आपल्याच मुलीच्या मृत्युला कारणीभूत ठरतो.
त्याच रात्री त्याचाही अपघात होतो. त्याचा मृत्यु झाला असे समजून लुसीया बेटावर निघून जाते.
सगळी पात्रे त्यांचे नशीब आणि योगायोग याची जुळणे होत कसे एकमेकांना भेटत, ओळखत जातात व पुढे शेवट काय होतो हे पडद्यावरच पाहा.
लेखक दिग्दर्शक जुलियो मेदेम ची ही एक खास कथा आहे यात संशय नाही.
या कथानकात शेवटातून मध्यात यायला एक खास जागा आहे जी आपल्याल गुंगवून टाकते.
बाकी चित्रिकरण/लोकेशन तर अप्रतीम आहे. जुलियो मेदेम च्या प्रेमिकेनेच याचे कला दिग्दर्शन केले आहे.
पाझ वेगा पुढे पेनेलोप क्रूझ तर काहीच नाही! तीचा अभिनयही सुरेख आहे.
-निनाद
वाट्ला तितका काही सिनेमा नुसताच प्रणयात्म नव्हता.
इन् फॅक्ट भलताच कोंप्लेक्स होता असं वाटलं. सिनेमा संपल्यावरपण बराच वेळ (वरून खाली येणारे टायट्ल्स बघत) विचार करत बसून राहीलो.
कथा साधारणपणे अशी.
लुसिया ही माद्रीद मधली एक् वेट्रेस. आपल्या लेख लॉरेंझोच्या प्रेमाचा शेवट झालेला सहन न होवून एक छोट्याशा बेटावर काही काळ जाउन राहण्याचा निर्णय घेते. हा अगदी अनोळखी अशा वातावरणाता सगळे विसरून जाण्याचा काहीसा प्रयत्न असतो.
तीचा प्रेमीक लॉरेंझो व लुसीया यांची कथा या बेटावरून उलगडत जाते. ज्यांना लुसीया कुठलाच संबंध नसलेले समजत असते ते तीच्या किती जवळ व गुंतलेले असतात याचा अनुभव ती घेते (आणि आपणही घेतो!)
लॉरेंझो सहा वर्षांपुर्वी याच बेटावर पोहोत असतांना एका मुलीच्या ऍक्रॉस येतो. तो त्याचा वाढदिवस असतो. त्यांचा पॅशनेटली झालेला प्रणय ही त्याला अचानक पणे मिळालेली भेट असते. एकमेकांचे नावही न घेता हे दोघे प्रणयी वीर दूर जातात.
मात्र त्यातून तीला एक मुलगी होते. याची लॉरेंझो काहीच कल्पना नसते.
लुसीया एक दिवस त्याला पाहते व त्याचे लिखाण आपल्यावर खूप प्रभाव पाडून गेले आहे अशी कबुलीच देते.
शिवाय मला तुझ्या बरोबरच रहायचे आहे असेही सांगते. लॉरेंझो व ती त्याच्या घरी येतात... (मग अगदी पॉर्न फिल्म होईल असा प्रणय पुढे आहे.)
लॉरेंझो आपली कथा/कादंबरी लिहिण्याच्या प्रयत्नात असतो. त्यात तो खूपच गुरफटून जातो.
पाळणाघरा जवळ त्याला एक केयरटेकर मुलगी तीच्या बॉसच्या मुलीला, लूनाला खेळवायला घेऊन आलेली भेटते. तीच त्याची लूना मुलगी असते. (पण अर्थातच तो तीला ओळखत नाही त्याचे नाव लॉरेंझो म्हणजे सूर्य). छोट्याशा मुलीला तीचे वडील हवे असणं किती महत्वाचं असते तेही एक प्रसंगात दिसून जातं.
ती त्याला त्या रात्री घरी येण्याचे आवाहन करते व तो जातो. तीला तो 'आवडलेला' असतो. मात्र लॉरेंझो त्या मुलीकडेच लक्ष देतो. त्या मुलीला झोपवण्याचे काम तो करतो. तीला एक सुंदरशी बेटावरची गोष्ट सांगतो.
मात्र त्या केअरटेकरच्या प्रणयाच्या नादात तो आपल्याच मुलीच्या मृत्युला कारणीभूत ठरतो.
त्याच रात्री त्याचाही अपघात होतो. त्याचा मृत्यु झाला असे समजून लुसीया बेटावर निघून जाते.
सगळी पात्रे त्यांचे नशीब आणि योगायोग याची जुळणे होत कसे एकमेकांना भेटत, ओळखत जातात व पुढे शेवट काय होतो हे पडद्यावरच पाहा.
लेखक दिग्दर्शक जुलियो मेदेम ची ही एक खास कथा आहे यात संशय नाही.
या कथानकात शेवटातून मध्यात यायला एक खास जागा आहे जी आपल्याल गुंगवून टाकते.
बाकी चित्रिकरण/लोकेशन तर अप्रतीम आहे. जुलियो मेदेम च्या प्रेमिकेनेच याचे कला दिग्दर्शन केले आहे.
पाझ वेगा पुढे पेनेलोप क्रूझ तर काहीच नाही! तीचा अभिनयही सुरेख आहे.
-निनाद
मंगळवार, फेब्रुवारी २६, २००८
सेक्स अँड लुसीया
सेक्स अँड लुसीया हा २००१ सालातला स्पॅनीश सिनेमा.
अर्थात नावात असल्यापर्माणेच भन्नाट सेक्स यात आहेच.
पण कथाप खूपच गुंतागूंतीची आहे.
कथानक पुढच्या पोस्ट मध्ये देतो.
लिहायला वेळ लागेल.
बाकी नायिकेच्या भूमीकेतील पाझ वेगा बद्दल मी काय लिहिणार?
"बघा" इतकेच म्हणू शकेन. ;-))
मला तीची पॅशनेट भूमीका आवडली.
लोकेशन्स तर सुरेखच आहेत. बेट व त्यावरचा निसर्ग मनोहारी...
दिग्दर्शक /लेखक: ज्युलियो मेदेम
इ.स.: २००१
भाषा: स्पॅनीश
प्रभू: पाझ वेगा, त्रिस्ताम उलोआ, नज्वा नीम्री
-निनाद
अर्थात नावात असल्यापर्माणेच भन्नाट सेक्स यात आहेच.
पण कथाप खूपच गुंतागूंतीची आहे.
कथानक पुढच्या पोस्ट मध्ये देतो.
लिहायला वेळ लागेल.
बाकी नायिकेच्या भूमीकेतील पाझ वेगा बद्दल मी काय लिहिणार?
"बघा" इतकेच म्हणू शकेन. ;-))
मला तीची पॅशनेट भूमीका आवडली.
लोकेशन्स तर सुरेखच आहेत. बेट व त्यावरचा निसर्ग मनोहारी...
दिग्दर्शक /लेखक: ज्युलियो मेदेम
इ.स.: २००१
भाषा: स्पॅनीश
प्रभू: पाझ वेगा, त्रिस्ताम उलोआ, नज्वा नीम्री
-निनाद
सोमवार, फेब्रुवारी २५, २००८
स्वगत
"बाबा तू येना... बाबा तू ये. मला तू हवाय""
इतकेच म्हणते ही फोनवर. दुसरे काहीच नाही!
काय करावे. मन हेलकावतय. जाण्याची इच्छा तर खूप आहे. पण कसे जमवावे...
इतके दिवस झालेत. इतके म्हणजे किती, तर ती बोबड्या बोलां नंतर चक्क व्यवस्थित बोलू लागलीय.
अरे मग त्यात काय? एका आठवड्यात होते ही प्रोसेस.
फक्त प्रोसेस? आठवड्यात होणारी एक प्रोसेस्?
किती काही आहे त्यात... वाक्य बोलण्यामध्ये सकारण स्प्ष्टीकरण पण येते.
मग ते साधेसे बोल विरून जातात् नि उरतात शब्दांचे बुडबुडे.
त्यापेक्षा ते बोबडे पण खरे खुरे बोलच बरे.
छे!! नकोच हे लॉजिक मला.
जाण्या आधी चा किस्सा,
मुगाच्या डाळीचे वरण झाले. डबा खालीच होता.
मी आपले उचलला डबा लावून टाकले झाकण आणी दिला ठेवून वर.
अचानक तीने मोट्ठे भोकाड पसरले. "माझा कासवदादा....""
"कोणते कासव? कसे कासव"
परत डब्याकडे बोट दाखवून -
"माझा कासवदादा.... "
"अगं ती डाळ आहे. कासव नाही काही!"
माझे मट्ठ मोठ्या माणसांचे लॉजिक.
"नाई... माझा कासवदादा.... कासवदादा... कासवदादा... कासवदादा""
शेवटी कशीबशी समजूत निघाली आणी रडून रडून झोपली.
मलाही कळलेच नाही की हीला कासवदादाची इतकी का आठवण.
दुसर्‍या दिवशी सकाळी डाळ फडताळातून खाली
आल्यावर आधी त्यावर तीने झडप घातली आणी डाळीत हात.
मी "अगं अगं" म्हणे पर्यंत हातात चक्क एक् छोटंसं हिरवं कासव!
तीने डब्यात जपून ठेवलेलं!!
मी आव्वाक्!
-निनाद
इतकेच म्हणते ही फोनवर. दुसरे काहीच नाही!
काय करावे. मन हेलकावतय. जाण्याची इच्छा तर खूप आहे. पण कसे जमवावे...
इतके दिवस झालेत. इतके म्हणजे किती, तर ती बोबड्या बोलां नंतर चक्क व्यवस्थित बोलू लागलीय.
अरे मग त्यात काय? एका आठवड्यात होते ही प्रोसेस.
फक्त प्रोसेस? आठवड्यात होणारी एक प्रोसेस्?
किती काही आहे त्यात... वाक्य बोलण्यामध्ये सकारण स्प्ष्टीकरण पण येते.
मग ते साधेसे बोल विरून जातात् नि उरतात शब्दांचे बुडबुडे.
त्यापेक्षा ते बोबडे पण खरे खुरे बोलच बरे.
छे!! नकोच हे लॉजिक मला.
जाण्या आधी चा किस्सा,
मुगाच्या डाळीचे वरण झाले. डबा खालीच होता.
मी आपले उचलला डबा लावून टाकले झाकण आणी दिला ठेवून वर.
अचानक तीने मोट्ठे भोकाड पसरले. "माझा कासवदादा....""
"कोणते कासव? कसे कासव"
परत डब्याकडे बोट दाखवून -
"माझा कासवदादा.... "
"अगं ती डाळ आहे. कासव नाही काही!"
माझे मट्ठ मोठ्या माणसांचे लॉजिक.
"नाई... माझा कासवदादा.... कासवदादा... कासवदादा... कासवदादा""
शेवटी कशीबशी समजूत निघाली आणी रडून रडून झोपली.
मलाही कळलेच नाही की हीला कासवदादाची इतकी का आठवण.
दुसर्‍या दिवशी सकाळी डाळ फडताळातून खाली
आल्यावर आधी त्यावर तीने झडप घातली आणी डाळीत हात.
मी "अगं अगं" म्हणे पर्यंत हातात चक्क एक् छोटंसं हिरवं कासव!
तीने डब्यात जपून ठेवलेलं!!
मी आव्वाक्!
-निनाद
मी त्यावर काहीच लिहू शकत नाही...
कधी कधी चांगला सिनेमा असेल तर २ वेळा पाह्तो.
एखादा सिनेमा इतका आवडतो मी त्यावर काहीच लिहू शकत नाही...
जसे सध्या ल पॅपिलिआँ...
त्याच्या फ्रेम्स आठवणे आठवतच राहणे, संवाद आठवणे.... भाव... कथा, नयन रम्य चित्रण सगळे काही मनात अगदी रूतून बसले आहे.
ती आईच्या प्रेमाला आसूसलेली छोटीशी मुलगी आणि तिरसटराव म्हातारा जुलियाँ. त्याचे एकदम टिपिकल फ्रेंच स्लँग मध्ये नो! नो!! ए नो!! म्हणणे.
किंवा त्या छोटीचे हे फुलपाखरू कोणत्या "ब्रँडचे" आहे हे विचारणे. हे अविस्मरणीय!
मी म्हंटले तरी बाहेर येणे होत नाहीये. त्यामुळेही नंतर पाहिलेला लूंदी मातीन अगदी साधा वाटला असेल.
अशी विचारांची मिसळही होते कधी कधी. पण मी म्हण्तो की हेच आहे तुमची कथा किती सशक्त आहे आणि ती किती परिणाम घडवू शकते हे असेही दिसूनच जाते.
तसाच इटालियन "मलेना" ही बाजूला ठेवलाय परत बघायला म्हणून.
आणि बर्गमनचा पर्सोना लिस्ट मध्ये आहे.
एखादा सिनेमा इतका आवडतो मी त्यावर काहीच लिहू शकत नाही...
जसे सध्या ल पॅपिलिआँ...
त्याच्या फ्रेम्स आठवणे आठवतच राहणे, संवाद आठवणे.... भाव... कथा, नयन रम्य चित्रण सगळे काही मनात अगदी रूतून बसले आहे.
ती आईच्या प्रेमाला आसूसलेली छोटीशी मुलगी आणि तिरसटराव म्हातारा जुलियाँ. त्याचे एकदम टिपिकल फ्रेंच स्लँग मध्ये नो! नो!! ए नो!! म्हणणे.
किंवा त्या छोटीचे हे फुलपाखरू कोणत्या "ब्रँडचे" आहे हे विचारणे. हे अविस्मरणीय!
मी म्हंटले तरी बाहेर येणे होत नाहीये. त्यामुळेही नंतर पाहिलेला लूंदी मातीन अगदी साधा वाटला असेल.
अशी विचारांची मिसळही होते कधी कधी. पण मी म्हण्तो की हेच आहे तुमची कथा किती सशक्त आहे आणि ती किती परिणाम घडवू शकते हे असेही दिसूनच जाते.
तसाच इटालियन "मलेना" ही बाजूला ठेवलाय परत बघायला म्हणून.
आणि बर्गमनचा पर्सोना लिस्ट मध्ये आहे.
लूंदी मातीन
लूंदी मातीन (मंडे मॉर्नींग) हा फ्रेंच सिनेमा पाहिला.
काहीसा विनोदी.
एका लहान गावातला विंसेंट हा साधारण पन्नाशीचा माणूस रोजच्या कारखान्यात वेल्डर असण्याच्या दिनक्रमाला कंटाळून चित्रकार होण्यासाठी व्हेनीसला पळून जातो.
मग त्या सगळ्या घटनाक्रमात काय काय घडते याचे काहीसे विनोदी चित्रण आहे.
विनोदाला लागणारे बरेचसे घटक जसे, बायकांना न्याहाळणारा पॅरिश मधला धर्मगुरू, नागड्या नन्स, बगीच्यात येणारी मगर वगैरे भरपूर आहेत. पण सिनेमा खदखदवून हसवत नाही. संथपणे कथा घडत जाते.
लेखक/दिग्दर्शक :ओतर लॉसेलियानी
इ.स.: २००२
भाषा: फ्रेंच
प्रभू:जॅके बीदू
ऍने क्राव्ज-तर्नव्स्की
बर्लीन इंटरनॅशनल फिल्म महोत्सवात ओतर लॉसेलियानीला फ्रिपेस्की ऍवॉर्ड शिवाय गोल्डन बर्लीन बेर साठी नॉमिनेशन.
-निनाद
काहीसा विनोदी.
एका लहान गावातला विंसेंट हा साधारण पन्नाशीचा माणूस रोजच्या कारखान्यात वेल्डर असण्याच्या दिनक्रमाला कंटाळून चित्रकार होण्यासाठी व्हेनीसला पळून जातो.
मग त्या सगळ्या घटनाक्रमात काय काय घडते याचे काहीसे विनोदी चित्रण आहे.
विनोदाला लागणारे बरेचसे घटक जसे, बायकांना न्याहाळणारा पॅरिश मधला धर्मगुरू, नागड्या नन्स, बगीच्यात येणारी मगर वगैरे भरपूर आहेत. पण सिनेमा खदखदवून हसवत नाही. संथपणे कथा घडत जाते.
लेखक/दिग्दर्शक :ओतर लॉसेलियानी
इ.स.: २००२
भाषा: फ्रेंच
प्रभू:जॅके बीदू
ऍने क्राव्ज-तर्नव्स्की
बर्लीन इंटरनॅशनल फिल्म महोत्सवात ओतर लॉसेलियानीला फ्रिपेस्की ऍवॉर्ड शिवाय गोल्डन बर्लीन बेर साठी नॉमिनेशन.
-निनाद
रविवार, फेब्रुवारी २४, २००८
वॉर्म वॉटर अंडर अ रेड ब्रिज
वॉर्म वॉटर अंडर अ रेड ब्रिज हा जपानी सिनेमा
बरा होता. अगदी काही मजा आली नाही बघायला.
आपली नोकरी व कुंटूंब गमावलेला योसुके टोक्योच्या रस्त्यावर येतो. त्याला म्हातारा टॅरो भेटतो. काहीसा तत्त्वज्ञ असणारा हा माणूस त्याला सांगतो की नोटो या समुद्र किनाऱ्यावरच्या गावात लाल पुलाजवळच्या एका घरात खजिना लपवलेला आहे. टॅरोने तेथे क्योटो येथून चोरलेला सोन्याचा बुद्ध लपवलेला असतो. म्हातारा टॅरो अचानकपणे मेल्यावर योसुके हा खजिना शोधायला निघतो. शहरात पोअल्यावर तो एका सुपर मार्केट मध्ये जातो. तिथे तो एका मुलीला भुरटी चोरी करतांना पाहतो. ती मुलगी तेथून निघून गेल्यावर त्याला तिथे तीच्या कानातले सापडते. शोधाशोध करत त्याला 'ते' त्याला घर सापडते पण तेथे एक म्हातारी तीच्या तरूण साएको नावाच्या नातीसोबत राहत असते. हीच ती भुरटी मुलगी असते. योसुके तीची जवळीक तयार होते. साएकोला एक प्रॉब्लेम असतो, तीचे प्रणयातले एजॅक्युलेशन चक्क बादलीने पाणी ओतावे तसे वाहत असते. या पाण्याची एक खासियत असते. यामुळे कोणताही ऋतू नसतांनाही फुले फुलतात. तसेच समुद्रातले मासे पोहोत नदीमध्ये येतात व त्यासाठी गोळा होतात.
योसुके ला एका मच्छीमार होडीवर काम मिळते व तो त्याच शहरात राहण्याचा निर्णय घेतो. साएकोसोबत होत असलेल्या प्रणयाने साएको 'बरी' व्हायला लागते. त्याचवेळी अजून एकजण या बुद्धाची चौकशी करायला टोक्योहून तेथे येवून पोहोचतो. त्यातच एका गँगलाही या सगळ्याचा सुगावा लागतो. पुढे सगळी पळापळ पडद्यावरच पाहा.
शोही इमामुरा चा हा शेवटचा सिनेमा होता.
काहीसा विनोदी वेगळाच व चमत्कारीक पण आजच्या जपानचे बरेचसे चित्रण करणारा एक बरा सिनेमा इतकेच.
दिग्दर्शकः शोही इमामुरा
इ.स.: २००१
लेखक: यो हेन्मी व शोही इमामुरा
भाषा: जपानी
प्र.भू.. : कोजी याकुशो, मिसा शिमीझु
-निनाद
बरा होता. अगदी काही मजा आली नाही बघायला.
आपली नोकरी व कुंटूंब गमावलेला योसुके टोक्योच्या रस्त्यावर येतो. त्याला म्हातारा टॅरो भेटतो. काहीसा तत्त्वज्ञ असणारा हा माणूस त्याला सांगतो की नोटो या समुद्र किनाऱ्यावरच्या गावात लाल पुलाजवळच्या एका घरात खजिना लपवलेला आहे. टॅरोने तेथे क्योटो येथून चोरलेला सोन्याचा बुद्ध लपवलेला असतो. म्हातारा टॅरो अचानकपणे मेल्यावर योसुके हा खजिना शोधायला निघतो. शहरात पोअल्यावर तो एका सुपर मार्केट मध्ये जातो. तिथे तो एका मुलीला भुरटी चोरी करतांना पाहतो. ती मुलगी तेथून निघून गेल्यावर त्याला तिथे तीच्या कानातले सापडते. शोधाशोध करत त्याला 'ते' त्याला घर सापडते पण तेथे एक म्हातारी तीच्या तरूण साएको नावाच्या नातीसोबत राहत असते. हीच ती भुरटी मुलगी असते. योसुके तीची जवळीक तयार होते. साएकोला एक प्रॉब्लेम असतो, तीचे प्रणयातले एजॅक्युलेशन चक्क बादलीने पाणी ओतावे तसे वाहत असते. या पाण्याची एक खासियत असते. यामुळे कोणताही ऋतू नसतांनाही फुले फुलतात. तसेच समुद्रातले मासे पोहोत नदीमध्ये येतात व त्यासाठी गोळा होतात.
योसुके ला एका मच्छीमार होडीवर काम मिळते व तो त्याच शहरात राहण्याचा निर्णय घेतो. साएकोसोबत होत असलेल्या प्रणयाने साएको 'बरी' व्हायला लागते. त्याचवेळी अजून एकजण या बुद्धाची चौकशी करायला टोक्योहून तेथे येवून पोहोचतो. त्यातच एका गँगलाही या सगळ्याचा सुगावा लागतो. पुढे सगळी पळापळ पडद्यावरच पाहा.
शोही इमामुरा चा हा शेवटचा सिनेमा होता.
काहीसा विनोदी वेगळाच व चमत्कारीक पण आजच्या जपानचे बरेचसे चित्रण करणारा एक बरा सिनेमा इतकेच.
दिग्दर्शकः शोही इमामुरा
इ.स.: २००१
लेखक: यो हेन्मी व शोही इमामुरा
भाषा: जपानी
प्र.भू.. : कोजी याकुशो, मिसा शिमीझु
-निनाद
शनिवार, फेब्रुवारी २३, २००८
पर्सोना
सध्या हॉलिवुडपटांपासून सध्या इतका दूर गेलो आहे की
पडद्यावर इंग्लिश ऐकले तरी कसेतरीच वाटते :-))
आता मला आता इन्मार बर्गमन ने दिग्दर्शित केलेला पर्सोना बघायचाय.
हा १९६६ मध्ये आला होता.
पाहुया मिळतो का.
कथा मला तरी चांगली वाटते आहे आणि शिवाय इन्मार बर्गमन हे नाव... मोठं नाव!
कुणी पाहिलाय का हा?
-निनाद
पडद्यावर इंग्लिश ऐकले तरी कसेतरीच वाटते :-))
आता मला आता इन्मार बर्गमन ने दिग्दर्शित केलेला पर्सोना बघायचाय.
हा १९६६ मध्ये आला होता.
पाहुया मिळतो का.
कथा मला तरी चांगली वाटते आहे आणि शिवाय इन्मार बर्गमन हे नाव... मोठं नाव!
कुणी पाहिलाय का हा?
-निनाद
वेंद्रेदी स्वा
वेंद्रेदी स्वा (vendredi soir) हा फ्रेंच सिनेमा पाहिला.
शुक्रवारची पॅरिसमधली रात्र. लौरा आपल्या अपार्टमेंट मधली आवरा-आवरी करते. ती तिच्या बॉयफ्रेंड सोबत आता रहायला जाणार असते. ती आपल्या गाडीत बसून डिनरसाठी बाहेर पडते. रस्त्यावर आल्यावर तीला कळते की ती आज पब्लीक ट्रासपोर्टचा संप आहे. त्यामुळे सगळीकडे मोठा ट्रॅफिक जाम! ना ती पुढे जाउ शकते ना ती घरी जाउ शकते. तसेच तीचे आयुष्यही काही काळासाठी थबकते.
रेडियोवर आवाहन होते की जमेल तशी लोकांना लिफ्ट द्या.
ती रस्त्याने जाणार्‍या 'जीन'ला पाहते. तो तीच्या काचे वर टकटक करतो.
ती लिफ्ट तर देते पण गाडी हलतच नाही. शेवटी गाडी सोडून देतात. पायी आपल्या मित्रांच्या भेटी गाठी करत फिरत असतांनाच एकमेकांबद्दलचे आकर्षण वाढते. ही छोटीशी भेट अर्थात रात्रीच्या शॄंगारात बदलते.
एकमेकांच्या आयुष्यातले इतर कोणतेही संदर्भ न येता दोघे पॅरिस मधल्या एका साध्याशा हॉटेलमध्ये रात्रीचा आनंद लुटतात. (कंटेंपररी फ्रेंच सिनेमा मधे "कोणतेही संदर्भ न येता "हा भाग महत्वाचा झाला आहे आजकाल)
या सिनेमाची फोटोग्राफर एक स्त्री आहे. त्यामुळे शॄंगाराचे चित्रण वेगळ्याच एंगल्सनी होते आहे हे मात्र नक्कीच जाणवले.
किंवा काही ठिकाणी कॅमेरा स्थिरावतो आहे हे ही जाणवत राहते. हातांची पकड चेहर्‍यावरचे भाव.
शिवाय अबोल क्षण... सिनेमातील पात्रे प्रणयात खूप काळ अबोलपणे घालवतात. चटोर प्रणय पण शारीर न करता केलेली वेगळीच फोटोग्राफी.
सकाळी लौरा उठते सगळा ट्रॅफिक जाम आता संपलेला असतो. रस्ते मोकळे आ॑हेत. औरा आता एक नवी व्यक्ती बनून एक वेगळेच मुक्ततेचे हास्य घेउन बाहेर पडते व नव्या दिवसाकडे निघून जाते...
अशा वन नाईट स्टँड मधून स्त्री पारंपारीकतेतून मुक्ततेकडे जाते आहे असा काहीसा भाग(?).
पॅरिस चे चित्रण नेहमीपेक्षा खूपच वेगळे आहे. काहीसे अनोळखी भासणारे आहे.
चित्रपट मी आधी दिलेल्या अ पॉर्नोग्राफिक अफेयर ला अगदीच समांतर आहे. यापुढे पॉर्नोग्राफिक अफेयर खूपच सुरेख आहे.
दिग्दर्शक :क्लेर डेनीस
लेखक : एमॅन्युएल बर्नहेम
इ.स. २००२
भाषा : फ्रेंच
प्र.भू. : वालेरी लेमर्सियर
विंसेंत लिंदाँ
२००४ चे क्लोत्रुदीस अवॉर्ड सिनेमॅटोग्राफीसाठी ऍग्नेस गोदार्दला मिळाले
-निनाद
शुक्रवारची पॅरिसमधली रात्र. लौरा आपल्या अपार्टमेंट मधली आवरा-आवरी करते. ती तिच्या बॉयफ्रेंड सोबत आता रहायला जाणार असते. ती आपल्या गाडीत बसून डिनरसाठी बाहेर पडते. रस्त्यावर आल्यावर तीला कळते की ती आज पब्लीक ट्रासपोर्टचा संप आहे. त्यामुळे सगळीकडे मोठा ट्रॅफिक जाम! ना ती पुढे जाउ शकते ना ती घरी जाउ शकते. तसेच तीचे आयुष्यही काही काळासाठी थबकते.
रेडियोवर आवाहन होते की जमेल तशी लोकांना लिफ्ट द्या.
ती रस्त्याने जाणार्‍या 'जीन'ला पाहते. तो तीच्या काचे वर टकटक करतो.
ती लिफ्ट तर देते पण गाडी हलतच नाही. शेवटी गाडी सोडून देतात. पायी आपल्या मित्रांच्या भेटी गाठी करत फिरत असतांनाच एकमेकांबद्दलचे आकर्षण वाढते. ही छोटीशी भेट अर्थात रात्रीच्या शॄंगारात बदलते.
एकमेकांच्या आयुष्यातले इतर कोणतेही संदर्भ न येता दोघे पॅरिस मधल्या एका साध्याशा हॉटेलमध्ये रात्रीचा आनंद लुटतात. (कंटेंपररी फ्रेंच सिनेमा मधे "कोणतेही संदर्भ न येता "हा भाग महत्वाचा झाला आहे आजकाल)
या सिनेमाची फोटोग्राफर एक स्त्री आहे. त्यामुळे शॄंगाराचे चित्रण वेगळ्याच एंगल्सनी होते आहे हे मात्र नक्कीच जाणवले.
किंवा काही ठिकाणी कॅमेरा स्थिरावतो आहे हे ही जाणवत राहते. हातांची पकड चेहर्‍यावरचे भाव.
शिवाय अबोल क्षण... सिनेमातील पात्रे प्रणयात खूप काळ अबोलपणे घालवतात. चटोर प्रणय पण शारीर न करता केलेली वेगळीच फोटोग्राफी.
सकाळी लौरा उठते सगळा ट्रॅफिक जाम आता संपलेला असतो. रस्ते मोकळे आ॑हेत. औरा आता एक नवी व्यक्ती बनून एक वेगळेच मुक्ततेचे हास्य घेउन बाहेर पडते व नव्या दिवसाकडे निघून जाते...
अशा वन नाईट स्टँड मधून स्त्री पारंपारीकतेतून मुक्ततेकडे जाते आहे असा काहीसा भाग(?).
पॅरिस चे चित्रण नेहमीपेक्षा खूपच वेगळे आहे. काहीसे अनोळखी भासणारे आहे.
चित्रपट मी आधी दिलेल्या अ पॉर्नोग्राफिक अफेयर ला अगदीच समांतर आहे. यापुढे पॉर्नोग्राफिक अफेयर खूपच सुरेख आहे.
दिग्दर्शक :क्लेर डेनीस
लेखक : एमॅन्युएल बर्नहेम
इ.स. २००२
भाषा : फ्रेंच
प्र.भू. : वालेरी लेमर्सियर
विंसेंत लिंदाँ
२००४ चे क्लोत्रुदीस अवॉर्ड सिनेमॅटोग्राफीसाठी ऍग्नेस गोदार्दला मिळाले
-निनाद
डिलिव्हरी - भीक्कार निराशावादी सिनेमा
डिलिव्हरी
नावाचा एक ग्रीक सिनेमा आहे.
हा फुकट काय कुणी पैसे देवून बघायला सांगितले तरी पाहु नका.
इतका भीक्कार निराशावादी सिनेमा मी अजून पाहिला नव्हता!
इतक्या भीकार सिनेमाला व्हेनीस फिल्म फेस्टीवलचे गोल्डन लायन अवॉर्ड मिळाले आहे हे पाहून मला मोठाच धक्का बसला. म्हणजे उद्या मलाही एखादा सिनेमा काढायला हरकत नाही.
याशिवायही काही अवॉर्डस मिळाले आहेत...
दिग्दर्शकः निकोस पॅनयोटोपोलोस
लेखकः निकोस पॅनयोटोपोलोस
इ.स.: २००४
भाषा: ग्रीक
स्टोरीलाइनही देण्याची माझी इच्छा नाही.
अगदीच वाचावेसे वाटत असेल तर रिव्यु येथे वाचा
http://www.greekfilmfestival.com.au/filmfestival05/sydney/films/film_delivery.htm
-निनाद
नावाचा एक ग्रीक सिनेमा आहे.
हा फुकट काय कुणी पैसे देवून बघायला सांगितले तरी पाहु नका.
इतका भीक्कार निराशावादी सिनेमा मी अजून पाहिला नव्हता!
इतक्या भीकार सिनेमाला व्हेनीस फिल्म फेस्टीवलचे गोल्डन लायन अवॉर्ड मिळाले आहे हे पाहून मला मोठाच धक्का बसला. म्हणजे उद्या मलाही एखादा सिनेमा काढायला हरकत नाही.
याशिवायही काही अवॉर्डस मिळाले आहेत...
दिग्दर्शकः निकोस पॅनयोटोपोलोस
लेखकः निकोस पॅनयोटोपोलोस
इ.स.: २००४
भाषा: ग्रीक
स्टोरीलाइनही देण्याची माझी इच्छा नाही.
अगदीच वाचावेसे वाटत असेल तर रिव्यु येथे वाचा
http://www.greekfilmfestival.com.au/filmfestival05/sydney/films/film_delivery.htm
-निनाद
शुक्रवार, फेब्रुवारी २२, २००८
एव्हरी स्ट्युर्डेस गोज टु हेवन
एव्हरी स्ट्युर्डेस गोज टु हेवन (Todas las Azafatas van al cielo)
हा स्पॅनीश चित्रपट पाहिला.
काहीशी विनोदी दक्षिण अर्जेंटीन मध्ये घडणारी कथा.
एक नुकताच विधूर झालेला तरूण डॉक्टर आपल्या दिवंगत पत्नीची रक्षा समुद्राच्या खाडीत टाकण्यासाठी येतो. ती स्ट्युर्डेस असते.
तो ही आत्महत्या करण्याच्या प्रयत्नात असतो.
त्याचवेळी त्या विमानात असणारी स्ट्युर्डेस पण एका प्रकरणातून प्रेग्नंट असल्याने आत्महत्या करण्याचा विचार करत असते.
त्याचवेळी बॉम्बची अफवा पसरल्याच्या कारणाने सगळी उड्डाणे रोखली जातात. ते एकमेकांच्याच शेजारच्या रूम्स मध्ये राहतात.
स्ट्युर्डेस आधार देणारी एक वेश्या भेटते. ती तीला मानसिक आधार देते.
दुसर्‍या दिवशी हे दोघेही आत्महत्या करण्यासाठी बर्फात उभे असतात व एकमेकांना पाहतात. व त्यांची ओळख होते.
गप्पा मारतांना एकमेकांच्या प्रेमात पडावे की न पडावे अश्या संभ्रमांत असतात.
दुसर्‍या दिवशी विमान वाहतूक परत सुरु होते. स्ट्युर्डेस हे प्रकरण मला नको म्हणून त्याला झिडकारून निघून जाते.
विमानतळावरच्या सिग्नलमनच्या छोट्या मुलीची ओळ्ख या डॉक्टरशी होते.
ती त्याला आपले वडील दर वेळी विमान उतरले की त्याचा एक भाग चोरून आणतायेत व घरीच विमान बनवतायेत असे बरेच किस्से सांगते व तुझ्या गर्लफ्रेंडला मी ओळखते असेही सांगते.
डॉक्टर परत जायला निघतो पण त्याचा अपघात होतो. ४ महिने हॉस्पिटलमध्ये काढतो. त्याला कळते की त्याला बघायला म्हणून एक मुलगी येवून गेली आहे. तो परत त्या स्ट्युर्डेस चा शोध घ्यायला लागतो. स्ट्युर्डेस आधार देणारी वेश्या यालाही भेटते. ती त्याला तीच्या विषयी सांगते.
मध्ये बर्‍याच गोष्टी घडतात. त्या सिग्नलमन चे विमान उड्डाण यशस्वी होते.
पुढे शेवट काय होतो हे पडद्यावरच पहा. अनपेक्षित वगैरे नाही.
एकुण चित्रपट वेगळाच आहे.
हा सिग्नलमन डॉक्टरला भेटल्यावर एका प्रसंगात म्हणतो की, "मी हे विमान माझ्या मुलीसाठी बनवतोय. मी काही आता रिकिमार्टीन ऐकण्याच्या वयात नाही पण आमच्या नात्यात काही तरी पॅशन तर असली पाहिजे असे मला वाटते. हा माझा विमानाचा प्रयोग व त्याची गुप्तता हा त्यातला मोठा भाग आहे."
त्या करामती सिग्नलमनची भूमीकाही छान आहे. त्याच्या मुलीनेही मस्त रंगवली आहे भूमीका.
मात्र मुख्य नायिका इन्ग्रिड रुबियो मक्ख वाटते. त्यापेक्षा जाडाजूडा डॉक्टर अल्फ्रेदो कॅसेरो चांगले काम करून जातो. बाकी काही समुद्रावरच्या फ्रेम्स सुरेख आहेत.
दिग्दर्शक : डॅनियल बर्मन
लेखक : डॅनियल बर्मन व एमिलोयानो तॉरेस (परत लेखक दिग्दर्शक एकच!)
इ.स.: २००२
भाषा: स्पॅनीश
सांता फे फिल्म फेस्टिव्हलचे लुमिनरिया Luminaria ऍवॉर्ड /त्रुवा इंटरनॅशनल चे गोल्डन डॉल्फिन Golden Dolphin मिळाले.
इंग्रजीमध्ये येथे रिव्यु आहेच http://www.plume-noire.com/movies/reviews/everystewardess.html
-निनाद
हा स्पॅनीश चित्रपट पाहिला.
काहीशी विनोदी दक्षिण अर्जेंटीन मध्ये घडणारी कथा.
एक नुकताच विधूर झालेला तरूण डॉक्टर आपल्या दिवंगत पत्नीची रक्षा समुद्राच्या खाडीत टाकण्यासाठी येतो. ती स्ट्युर्डेस असते.
तो ही आत्महत्या करण्याच्या प्रयत्नात असतो.
त्याचवेळी त्या विमानात असणारी स्ट्युर्डेस पण एका प्रकरणातून प्रेग्नंट असल्याने आत्महत्या करण्याचा विचार करत असते.
त्याचवेळी बॉम्बची अफवा पसरल्याच्या कारणाने सगळी उड्डाणे रोखली जातात. ते एकमेकांच्याच शेजारच्या रूम्स मध्ये राहतात.
स्ट्युर्डेस आधार देणारी एक वेश्या भेटते. ती तीला मानसिक आधार देते.
दुसर्‍या दिवशी हे दोघेही आत्महत्या करण्यासाठी बर्फात उभे असतात व एकमेकांना पाहतात. व त्यांची ओळख होते.
गप्पा मारतांना एकमेकांच्या प्रेमात पडावे की न पडावे अश्या संभ्रमांत असतात.
दुसर्‍या दिवशी विमान वाहतूक परत सुरु होते. स्ट्युर्डेस हे प्रकरण मला नको म्हणून त्याला झिडकारून निघून जाते.
विमानतळावरच्या सिग्नलमनच्या छोट्या मुलीची ओळ्ख या डॉक्टरशी होते.
ती त्याला आपले वडील दर वेळी विमान उतरले की त्याचा एक भाग चोरून आणतायेत व घरीच विमान बनवतायेत असे बरेच किस्से सांगते व तुझ्या गर्लफ्रेंडला मी ओळखते असेही सांगते.
डॉक्टर परत जायला निघतो पण त्याचा अपघात होतो. ४ महिने हॉस्पिटलमध्ये काढतो. त्याला कळते की त्याला बघायला म्हणून एक मुलगी येवून गेली आहे. तो परत त्या स्ट्युर्डेस चा शोध घ्यायला लागतो. स्ट्युर्डेस आधार देणारी वेश्या यालाही भेटते. ती त्याला तीच्या विषयी सांगते.
मध्ये बर्‍याच गोष्टी घडतात. त्या सिग्नलमन चे विमान उड्डाण यशस्वी होते.
पुढे शेवट काय होतो हे पडद्यावरच पहा. अनपेक्षित वगैरे नाही.
एकुण चित्रपट वेगळाच आहे.
हा सिग्नलमन डॉक्टरला भेटल्यावर एका प्रसंगात म्हणतो की, "मी हे विमान माझ्या मुलीसाठी बनवतोय. मी काही आता रिकिमार्टीन ऐकण्याच्या वयात नाही पण आमच्या नात्यात काही तरी पॅशन तर असली पाहिजे असे मला वाटते. हा माझा विमानाचा प्रयोग व त्याची गुप्तता हा त्यातला मोठा भाग आहे."
त्या करामती सिग्नलमनची भूमीकाही छान आहे. त्याच्या मुलीनेही मस्त रंगवली आहे भूमीका.
मात्र मुख्य नायिका इन्ग्रिड रुबियो मक्ख वाटते. त्यापेक्षा जाडाजूडा डॉक्टर अल्फ्रेदो कॅसेरो चांगले काम करून जातो. बाकी काही समुद्रावरच्या फ्रेम्स सुरेख आहेत.
दिग्दर्शक : डॅनियल बर्मन
लेखक : डॅनियल बर्मन व एमिलोयानो तॉरेस (परत लेखक दिग्दर्शक एकच!)
इ.स.: २००२
भाषा: स्पॅनीश
सांता फे फिल्म फेस्टिव्हलचे लुमिनरिया Luminaria ऍवॉर्ड /त्रुवा इंटरनॅशनल चे गोल्डन डॉल्फिन Golden Dolphin मिळाले.
इंग्रजीमध्ये येथे रिव्यु आहेच http://www.plume-noire.com/movies/reviews/everystewardess.html
-निनाद
गुरुवार, फेब्रुवारी २१, २००८
... आणि मग परत उठायचं, सात वाजलेले. आवरायचं, डबा घ्यायचा, कामाला जायचं. लंच, परत काम. आल्यावर वेगवेगळ्या भाषेतले सिनेमे बघत बसंणं.
मग झोपण्या मीच रेकॉर्ड केलेली गार्गी अनुची एखादी डिव्हीडी पाहणं... विचार करत करत काही गोष्टी आठवत झोपून जाणं. कधी कधी झोपच न येणं! मग परत आलेला सगळा आठव...
भेट, स्पर्ष, बोलणं, हसणं, मिस्कीलपणे पाहणं, आरोप, प्रत्यारोप, दुरावे, जवळीक विसरणं, लक्षात ठेवणं, रागावणं, चिडचीड, नकोसं होणं... हवंहवसं वाटणं, कधी तरी प्रत्यक्षाहून माझ्या मनातली प्रतिमाच सुंदर भासणं...
मग तीचं येणं नि हळूवारपणे धागे गुंतत जाणं. तीची काळजी... कधी कधी अतिच. ते वास, सुगंध, आंघोळ... श्वास, लय, पापण्या, हाताची मुठ, तीचा आवडता फ्रॉक...
किती चटकन दिवस बदलत जातात... सगळे काटे कधी वितळून फक्त आठवणींची मऊ मलमल आपसूकपणे हाताशी राहून जाते.
भराभर काळ जातो, हातावरची ती मोठी होवून चालायला कधी लागते कळतही नाही.
कधी जगायला मिळालच हे सगळं परत तर कसा जगेन मी आता?
मग झोपण्या मीच रेकॉर्ड केलेली गार्गी अनुची एखादी डिव्हीडी पाहणं... विचार करत करत काही गोष्टी आठवत झोपून जाणं. कधी कधी झोपच न येणं! मग परत आलेला सगळा आठव...
भेट, स्पर्ष, बोलणं, हसणं, मिस्कीलपणे पाहणं, आरोप, प्रत्यारोप, दुरावे, जवळीक विसरणं, लक्षात ठेवणं, रागावणं, चिडचीड, नकोसं होणं... हवंहवसं वाटणं, कधी तरी प्रत्यक्षाहून माझ्या मनातली प्रतिमाच सुंदर भासणं...
मग तीचं येणं नि हळूवारपणे धागे गुंतत जाणं. तीची काळजी... कधी कधी अतिच. ते वास, सुगंध, आंघोळ... श्वास, लय, पापण्या, हाताची मुठ, तीचा आवडता फ्रॉक...
किती चटकन दिवस बदलत जातात... सगळे काटे कधी वितळून फक्त आठवणींची मऊ मलमल आपसूकपणे हाताशी राहून जाते.
भराभर काळ जातो, हातावरची ती मोठी होवून चालायला कधी लागते कळतही नाही.
कधी जगायला मिळालच हे सगळं परत तर कसा जगेन मी आता?
हे नि झा यि कि
हे नि झा यि कि
काल हे नि झा यि कि (Together - He Ni Zai Yi Qi) टुगेदर हा सुरेख चीनी चित्रपट पाहिला.लु झाउचूं हा अतिशय टॅलेंटेड फक्त तेरा वर्षांचा मुलगा व्हायोलिन वाजवत असतो. या वाजवण्याची सुरुवात त्याने वयाच्या तिसर्‍या वर्षीच केलेली असते. त्याचे वडील लु चें नी त्याला चीन च्या ग्रामीण भागातील छोट्यागावात वाढवलेले असते.<"http://www.flickr.com/photos/53137010@N00/2281679212/" title="हे नि झा यि कि3 by katyare, on Flickr">
एक दिवस वडिलांना पत्र येते बिजिंग मध्ये एका स्पर्धेला येण्यासाठी लु झाउचूं ला निमंत्रण आलेले असते. वडिलांना वाटते की बिजिंग मध्ये आप्ल्या मुलाला मोठी संधी मिळेल. त्याला तेथे यश मिळेल. ते जाण्याचा निर्णय घेतात. आपले जमवलेली सगळी ठेव घेवून या प्रवासाला निघतात. बिजिंगच्या भल्यामोठ्या स्टेशनवर त्यांची चुकामूक होते. पण शेवटी ते परत सापडतात. त्या स्पर्धेत तो अधिकृत रीत्या पाचवा येतो. मात्र त्याचवेळी तेथे एक असलेला परिक्षक हा मुलगा खरं तर पहिला यायला हवा होता असं म्हणतांना त्याचे वडील ऐकतात. मग ते त्या शिक्षकाला गळ लु झाउचूं शिकवावे यासाठी घालतात. शेवटी कसाबसा तो शिक्षक तयार होतो.<"http://www.flickr.com/photos/53137010@N00/2281679292/" title="हे नि झा यि कि by katyare, on Flickr">
लु झाउचूं पण उत्साहाने शिकवणी घ्यायला लागतो. त्याच वेळी त्यांच्या घरा शेजारी राहणारी एक मुलगी लु झाउचूं ला व्हायोलिन वाजवण्यासाठी बोलावते. त्याला त्या साठी पैसेही देते.लु झाउचूं चे आयुष्य बदलते. तो आपल्या असफल प्रेमाने निराश झालेल्या शिक्षकाला निराशेतून बाहेर काढतांना शिक्षण घेत असतो.
मात्र पुढे काय होते ते प्रत्यक्षच पहा. वडिलांचे काम करणारा नट अप्रतिम काम करतो. त्याची लु झाउचूं ला यशस्वी करण्याची धडपड अतिशय सुरेख उतरवली आहे. चित्रपट पाहतांना लु झाउचूं चा इतिहास अचानक समोर येवून जातो. युं तांग् ने व्हायोलिन वाजवण्यापासून सगळीच कामे उत्कृष्ठ केली आहेत.
वडिलांना यश हवे असते पण लु झाउचूं मात्र संगितावर प्रेम करतो. हा झगडा अप्रतिम आहे.
शिवाय लिलि चे काम करणारी हाँग चेन पण मस्तच आहे. <"http://www.flickr.com/photos/53137010@N00/2280887473/" title="हे नि झा यि कि4 by katyare, on Flickr">
Together (He Ni Zai Yi Qi)
प्रभु - लु झाउचूं = युं तांग् (मुलगा)लू चेंग = पेकी लू (वडील)
इ.स. - २००२
भाषा - चीनी
लेखक - केज चेन व झाओ लू झे
दिग्दर्शक - केज चेन
अर्थात नेहमीप्रमाणेच एस बी एस कृपेने इंग्रजी टायटल्स सहीत! :)
-निनाद
काल हे नि झा यि कि (Together - He Ni Zai Yi Qi) टुगेदर हा सुरेख चीनी चित्रपट पाहिला.लु झाउचूं हा अतिशय टॅलेंटेड फक्त तेरा वर्षांचा मुलगा व्हायोलिन वाजवत असतो. या वाजवण्याची सुरुवात त्याने वयाच्या तिसर्‍या वर्षीच केलेली असते. त्याचे वडील लु चें नी त्याला चीन च्या ग्रामीण भागातील छोट्यागावात वाढवलेले असते.<"http://www.flickr.com/photos/53137010@N00/2281679212/" title="हे नि झा यि कि3 by katyare, on Flickr">
एक दिवस वडिलांना पत्र येते बिजिंग मध्ये एका स्पर्धेला येण्यासाठी लु झाउचूं ला निमंत्रण आलेले असते. वडिलांना वाटते की बिजिंग मध्ये आप्ल्या मुलाला मोठी संधी मिळेल. त्याला तेथे यश मिळेल. ते जाण्याचा निर्णय घेतात. आपले जमवलेली सगळी ठेव घेवून या प्रवासाला निघतात. बिजिंगच्या भल्यामोठ्या स्टेशनवर त्यांची चुकामूक होते. पण शेवटी ते परत सापडतात. त्या स्पर्धेत तो अधिकृत रीत्या पाचवा येतो. मात्र त्याचवेळी तेथे एक असलेला परिक्षक हा मुलगा खरं तर पहिला यायला हवा होता असं म्हणतांना त्याचे वडील ऐकतात. मग ते त्या शिक्षकाला गळ लु झाउचूं शिकवावे यासाठी घालतात. शेवटी कसाबसा तो शिक्षक तयार होतो.<"http://www.flickr.com/photos/53137010@N00/2281679292/" title="हे नि झा यि कि by katyare, on Flickr"> लु झाउचूं पण उत्साहाने शिकवणी घ्यायला लागतो. त्याच वेळी त्यांच्या घरा शेजारी राहणारी एक मुलगी लु झाउचूं ला व्हायोलिन वाजवण्यासाठी बोलावते. त्याला त्या साठी पैसेही देते.लु झाउचूं चे आयुष्य बदलते. तो आपल्या असफल प्रेमाने निराश झालेल्या शिक्षकाला निराशेतून बाहेर काढतांना शिक्षण घेत असतो.मात्र पुढे काय होते ते प्रत्यक्षच पहा. वडिलांचे काम करणारा नट अप्रतिम काम करतो. त्याची लु झाउचूं ला यशस्वी करण्याची धडपड अतिशय सुरेख उतरवली आहे. चित्रपट पाहतांना लु झाउचूं चा इतिहास अचानक समोर येवून जातो. युं तांग् ने व्हायोलिन वाजवण्यापासून सगळीच कामे उत्कृष्ठ केली आहेत.
वडिलांना यश हवे असते पण लु झाउचूं मात्र संगितावर प्रेम करतो. हा झगडा अप्रतिम आहे.
शिवाय लिलि चे काम करणारी हाँग चेन पण मस्तच आहे. <"http://www.flickr.com/photos/53137010@N00/2280887473/" title="हे नि झा यि कि4 by katyare, on Flickr">
Together (He Ni Zai Yi Qi)
प्रभु - लु झाउचूं = युं तांग् (मुलगा)लू चेंग = पेकी लू (वडील)
इ.स. - २००२
भाषा - चीनी
लेखक - केज चेन व झाओ लू झे
दिग्दर्शक - केज चेन
अर्थात नेहमीप्रमाणेच एस बी एस कृपेने इंग्रजी टायटल्स सहीत! :)
-निनाद
बुधवार, फेब्रुवारी २०, २००८
जेवण
आज डबा आणला नव्हता.काय जेवायचे असा प्रश्न!
फुड जॉईंट्स मध्ये जावेसे वाटत नाही.
मग व्हिक्टोरिया मार्केटला चक्कर मारायला गेलो. तिथे आंबे दिसले, मग भला मोट्ठा आंबा घेतला. मोठा म्हणजे एक-दिड किलो पेक्षा मोठाच असेल असा.आणि त्याला जेवण म्हणून फस्त केले.
मजा आली. असे पण एक जेवण फक्त दोन डॉलर मध्ये! :-)
तुम्ही काय जेवला आज?
आज डबा आणला नव्हता.काय जेवायचे असा प्रश्न!
फुड जॉईंट्स मध्ये जावेसे वाटत नाही.
मग व्हिक्टोरिया मार्केटला चक्कर मारायला गेलो. तिथे आंबे दिसले, मग भला मोट्ठा आंबा घेतला. मोठा म्हणजे एक-दिड किलो पेक्षा मोठाच असेल असा.आणि त्याला जेवण म्हणून फस्त केले.
मजा आली. असे पण एक जेवण फक्त दोन डॉलर मध्ये! :-)
तुम्ही काय जेवला आज?
शनिवार, फेब्रुवारी १६, २००८
कॉमे तुत ल माँद
कालचा कॉमे तुत ल माँद Comme tout le monde - मि. ऍव्हरेज बरा होता. २००६ चा हा फ्रेंच चित्रपट पिएर पॉल राँदर्स ने दिग्दर्शीत केला आहे. हाच सहलेखकही आहे.
खलीद मादुर मुख्य अभिनेता.
जलील एक बालवाडीचा शिक्षक असतो, तो एक मि. ऍव्हरेज नावाचा खेळ जिंकतो. त्याच दिवशी त्याला क्लेर नावाची एक मुलगी भेटते. ही मुलगी मार्केटींग कंपनीसाठी काम करत असते. जलील एक अतिसामान्य माणूस असतो. व सामान्य माणसाला नक्की काय आवडते हे जाणून घेण्यासाठी त्याला लक्ष्य केले जाते. त्याच्यावर २४ तास पहारा ठेवला जातो त्यासाठी ६० कॅमेरे व ३० माईक त्याच्या घरात बसवले जातात. आणि क्लेर बनते त्याची खोटी प्रेयसी. त्याच्या कडून त्याला नक्की काय आवडते ही माहीती काढण्याचे काम तीचे असते. मात्र क्लेरला कुठेतरी हे सगळे रुचत नाही व ती काम मध्येच सोडण्याचा निर्णय घेते. जलील ला ती आपल्याला का सोडून जाते आहे हे कळत नाही व तो तीच्या मागे जाऊन विचारण्याचा प्रयत्न करते. शेवटी ती त्याला सोडून जाण्या आधी ती जलीलला कल्पना देते की नक्की काय होते आहे. जलील ते सगळे कॅमेरे फोडतो माईक्स शोधतो. त्या रेकॉर्डींगचे हक्क ताब्यात घेतो.
हे प्रकरण बाहेर आल्याने जलील अचानक नॅशनल हिरो बनतो. प्रेसिडेंटना ही त्याने आप्ल्याला मत द्यावे अशी अपेक्षा असते त्यामुळे जनमत आपल्याकडे झुकेल असे त्यांना वाटते. मात्र जलील अचानक पणे भलतेच भाकित करतो व सगळ्यांना चक्राऊन टाकतो.
शिवाय अस्वस्थपणे क्लेर पण गायब असते. जलील तीला शोधण्याचा प्रयत्न करत असतो.
पुढे काय होते हे पडद्यावरच पाहा...
सिनेमाचे पोस्टर
जलीलला गिनि पिग बनवणारे लोक
मध्ये बसलेले मुख्य पात्र जलील
-निनाद कट्यारे
कालचा कॉमे तुत ल माँद Comme tout le monde - मि. ऍव्हरेज बरा होता. २००६ चा हा फ्रेंच चित्रपट पिएर पॉल राँदर्स ने दिग्दर्शीत केला आहे. हाच सहलेखकही आहे.
खलीद मादुर मुख्य अभिनेता.
जलील एक बालवाडीचा शिक्षक असतो, तो एक मि. ऍव्हरेज नावाचा खेळ जिंकतो. त्याच दिवशी त्याला क्लेर नावाची एक मुलगी भेटते. ही मुलगी मार्केटींग कंपनीसाठी काम करत असते. जलील एक अतिसामान्य माणूस असतो. व सामान्य माणसाला नक्की काय आवडते हे जाणून घेण्यासाठी त्याला लक्ष्य केले जाते. त्याच्यावर २४ तास पहारा ठेवला जातो त्यासाठी ६० कॅमेरे व ३० माईक त्याच्या घरात बसवले जातात. आणि क्लेर बनते त्याची खोटी प्रेयसी. त्याच्या कडून त्याला नक्की काय आवडते ही माहीती काढण्याचे काम तीचे असते. मात्र क्लेरला कुठेतरी हे सगळे रुचत नाही व ती काम मध्येच सोडण्याचा निर्णय घेते. जलील ला ती आपल्याला का सोडून जाते आहे हे कळत नाही व तो तीच्या मागे जाऊन विचारण्याचा प्रयत्न करते. शेवटी ती त्याला सोडून जाण्या आधी ती जलीलला कल्पना देते की नक्की काय होते आहे. जलील ते सगळे कॅमेरे फोडतो माईक्स शोधतो. त्या रेकॉर्डींगचे हक्क ताब्यात घेतो.
हे प्रकरण बाहेर आल्याने जलील अचानक नॅशनल हिरो बनतो. प्रेसिडेंटना ही त्याने आप्ल्याला मत द्यावे अशी अपेक्षा असते त्यामुळे जनमत आपल्याकडे झुकेल असे त्यांना वाटते. मात्र जलील अचानक पणे भलतेच भाकित करतो व सगळ्यांना चक्राऊन टाकतो.
शिवाय अस्वस्थपणे क्लेर पण गायब असते. जलील तीला शोधण्याचा प्रयत्न करत असतो.
पुढे काय होते हे पडद्यावरच पाहा...
सिनेमाचे पोस्टर
जलीलला गिनि पिग बनवणारे लोक
मध्ये बसलेले मुख्य पात्र जलील
-निनाद कट्यारे
शनिवार, फेब्रुवारी ०९, २००८
कॅफिनकॅफिनेटेड कोला सॉफ्ट ड्रिंक्स चा खप प्रचंड का होतो, हा प्रश्न सर्वांनाच पडतो. कोक अथवा पेप्सि या कंपन्यांच्या नफ्याचे आकडे पहिले तर वर्षानुवर्षे या कंपन्या जगातून किती पैसा गोळा करत आले आहेत याची जणिव होते. या कॅफिनेटेड कोला सॉफ्ट ड्रिंक्स चा खप सदैव चढत्या आलेखात कसा ठेवू शकतात? असे काय त्या ड्रिंक्स मध्ये आहे तर पाणी, साखर, कार्बनडाय ऒक्साईड आणी कॅफिन. इथे गोम आहे. या ड्रिंक्समध्ये कॅफिन आहे. बहुतेक सगळ्या सॉफ्ट ड्रिंक मध्ये असणाऱ्या कॅफिन चा गुणधर्म हा त्या पदार्थाची चटक वा व्यसन लावण्यासाठी होतो. हा निष्कर्ष मेलबर्न येथील डिकिन युनिव्हर्सिटीच्या शास्त्रज्ञांनी काढला आहे. आर. जे. किस्ट व इतर, या शास्त्रज्ञांचा लेख 'ऍपेटाइट' या जरनल (२००५) मध्ये प्रसिद्ध झाला आहे. या प्रयोगा नुसार, असे सिद्ध झाले की, कॅफिन मुळे कोक च्या चवी वर कोणताही परिणाम होत नाही. या प्रयोगात लोकांना कोक आणी कॆफिन नसलेले कोक सारखे पाणी दिले गेले परंतू कोणालाही, चवी मधला ऒळखता आला नाही!
का हे कॅफिन?मग तरी पण कोक अथवा पेप्सी सारख्या पेयां मध्ये कॅफिन का घातले जाते? याचे उत्तर शोधण्याच्या प्रयत्नात हे सत्य बाहेर आले की, कॅफिन नर्व्हस सिस्टिम वर परिणाम घडवून, मेंदूला परत परत तोच पदार्थ मिळवण्यासाठी उद्युक्त करते. कोक म्हणजेच कॅफिनयुक्त साखर असलेले द्रव्य मिळाल्याने आलेले तरतरी मेंदू लक्षात ठेवतो. आणि त्याच संबंध कोला पेयाशी जोडतो. थोडक्यात व्यसनाची सुरवात घडवून आणली जाते.लहान मुलांवर तर कॅफिन जबरदस्त परिणाम घडवते. नकळतपणे मुले जास्त जास्त कॅफिनेटेड सॉफ्ट ड्रिंक्स मागू लागतात, आणी या व्यसनाच्या अधीन होतात. हे सगळे तुमच्या नकळत पणे घडवले जाते. या संदर्भात एक जुने दंत-मंजनाचे उदाहरण आठवते. आपलेच दंत मंजन चालावे म्हणून पूर्वी त्यात तंबाखू घातली जात असे. रोजच तंबाखू चे सेवन केल्यामूळे त्याचे व्यसन लागत असे. त्यामुळे रोज सकाळी तास तासभर तोंडात बोट घालून बसलेले अनेक जण दिसत. तसे आता कॅफिन मुळे सवय लागलेले कोक ची बाटली घेतलेले दिसतात!
नक्की परिणाम?कोक पिण्याची सुरवात झाली की सर्वसाधारण पणे दूध पिणे कमी होते. काही वेळा याचा संबंध 'मी आता मोठा झालो' असाही जोडला जातो. हे आपण थम्प्स-अप विरुद्धं पेप्सी या जाहिरातीतून पाहिले आहेच. दूध कमी करून कॅफिनेटेड कोला घेतला तर काय परिणाम होतो या संदर्भात मेटे क्रिस्तेन्सेन व इतर यांनी एक प्रयोग केला. फक्त दहा दिवस चाललेल्या या प्रयोगात असे सिद्ध झाले की, दुधा ऐवजी कॅफिनेटेड कोला प्यायले असता, हाडांची झीज मोठ्या प्रमाणात होते. अर्थातच सदैव कॅफिनेटेड सॉफ्ट ड्रिंक प्यायल्याने ही झीज अनेकदा भरून काढण्याच्या पलीकडे जाते. हाडे ठिसूळ होऊन अनेक अडचणींना सामोरे जावे लागते. या विकाराला ऒस्टेओपोरोसिस (?) असे नाव आहे.सदैवच कॅफिन आणि साखर पित राहील्याने पित्ताचे प्रमाण शरिरात वाढते रहाते. त्यामूळे यकॄताला जास्त काम करावे लागते. किडन्यांवर त्याचा ताण येतो. अश्या रीतीने विकरांची मालिकाच सुरु होते. (कुणी काही संदर्भ देवू शकेल काय?)
कोण असे म्हणते?या शिवाय वूल्फगाँग व इतर यांनी केलेल्या प्रयोगात मानसिक ताण-तणाव कमी जास्त होण्याच संबंध कॅफिनेटेड कोला पेयांशी आहे हे सिद्ध करून दाखवले आहे.कोक आणि पेप्सी सॉफ्ट ड्रिंक चे युद्ध अमेरिकेत, ऐंशीच्या दशकात जोरात होते, त्यावेळी, कोक ने आपले धोरण बदलले. नवीन धोरणानुसार सॉफ्ट ड्रिंक ने सर्व नैसर्गिक पदार्थांची जागा व्यापली पाहिजे असे निश्चित केले. हे घडवून आणण्यासाठी, अमेरिकेच्या प्रत्येक कान्याकोपऱ्यात कोक चे फ्रीजेस बसवले गेले. कॉफी, चहा आणी दूध या सर्वांची जागा कोक ने मिळवण्याचा प्रयत्न केला. यामुळे अर्थातच कंपनी चा सॉफ्ट ड्रिंक खप प्रचंड वाढला. परंतु याचे भयाण परिणाम अमेरिकन जनतेवर झाले. एका बाटली मध्ये सधारण दहा चमचे साखर असते. (संदर्भ?) सदैव साखर पाणी पित राहील्याने जाडपणा वाढला. (संदर्भ?)
तेथे आता डायबेटीस आणी ओबेसिटी अर्थात जाडपणाचा सरळ संबंध कोक शी जोडला जातो आहे.(संदर्भ?) हा संबंध उघड झाल्यावर, आपला खप खाली येऊ नये म्हणून, शुगर फ्री ड्रिंक्सचा उपाय या काढला गेला. पण नैसर्गिक साखर न वापरता आणलेला गोडवा आणि त्याचे शरीरावर दुष्परिणाम याविषयी संशोधन अजून व्हायचे आहे. एकेकाळी अमेरिकेत कॅफिनेटेड कोला सॉफ्ट ड्रिंक्स पिणे 'कूल' होते, ते आता 'डंब' आहे. आता फ्रेश फ़्रुट ज्युसेस पिणे 'कूल' मानले जात आहे! (संदर्भ?)
कोण घेणार मग?प्रगत राष्ट्रांमध्ये आरोग्यविषयक सामाजिक जाणिव वाढली आणि या कॅफिनेटेड कोला सॉफ्ट ड्रिंक्स कंपन्यांचा खप खाली आला आहे. त्यामुळे त्यांना भारता सारख्यादेशां मध्ये हे कोला सॉफ्ट ड्रिंक्स खपविण्याशिवाय पर्याय रहिलेला नाही. कारण नफा मिळवणे हा एकमेव उद्देश या कंपन्यांचा आहे. त्यांना तुमच्या आरोग्याची काळजी असण्याचे कारणच नाही. जेंव्हा तुम्ही कोला सॉफ्ट ड्रिंक विकत घेता तेंव्हा या प्रचंड नफ्याचा पैसा कंपन्यांकडे जातोच आणि डॉक्टर ची बिले तुम्ही भरता. म्हणजेच तुम्ही, कंपन्यांना पैसा पुरवता, डॉक्टर, डेंटिस्ट, हॉस्पिटल ची बिले भरता, आणी असेलच तर मेडिकल इन्शुरंस चा वाढलेला हप्ता पण भरता! आणी हे सगळे वारंवार घडत रहावे म्हणून तुमच्या मेंदूवर कॅफिन काम करत रहाते.
वैधानीक इशारा?कॅफिन वर प्रयोग करणारे डॊ. हेरल्ड आणि आर. जे. किस्ट, या प्रयोगाच्या शास्त्रज्ञांनी तर असे म्हटले आहे की, हे पेय कोणत्याही अठरा वर्षा खालील व्यक्तीस विकू नये. शिवाय 'व्यसन लागू शकते' असा वैधनिक इशारा कॅफिनेटेड सॉफ्ट ड्रिंक वर छापला पहिजे!या या शास्त्रज्ञांचे प्रयोग प्रसिद्ध झाल्या पासून कोणतेही कॅफिनेटेड सॉफ्ट ड्रिंक शाळेत विकण्यावर बंदी घालण्यासाठी अनेक सरकारांवर वर दबाव येतो आहे. भारतातही या सर्व गोष्टींची जाणिव सर्व सामान्य माणसा पर्यंत गेलीच पहिजे. आणी आपण सर्वांनी कॅफिन ला नको म्हंटले पाहीजे.
-निनाद२७-०९-२००७
याला संदर्भ म्हणता येणार नाही पण या लेखा साठी
http://lib.bioinfo.plhttp://www.21food.com वhttp://www.newstarget.com/003228.htmlhttp://www.theage.com.au/news/national/coke-in-the-firing-line-as-caffei...
या वेब साईट्स चा उपयोग केला आहे.
का हे कॅफिन?मग तरी पण कोक अथवा पेप्सी सारख्या पेयां मध्ये कॅफिन का घातले जाते? याचे उत्तर शोधण्याच्या प्रयत्नात हे सत्य बाहेर आले की, कॅफिन नर्व्हस सिस्टिम वर परिणाम घडवून, मेंदूला परत परत तोच पदार्थ मिळवण्यासाठी उद्युक्त करते. कोक म्हणजेच कॅफिनयुक्त साखर असलेले द्रव्य मिळाल्याने आलेले तरतरी मेंदू लक्षात ठेवतो. आणि त्याच संबंध कोला पेयाशी जोडतो. थोडक्यात व्यसनाची सुरवात घडवून आणली जाते.लहान मुलांवर तर कॅफिन जबरदस्त परिणाम घडवते. नकळतपणे मुले जास्त जास्त कॅफिनेटेड सॉफ्ट ड्रिंक्स मागू लागतात, आणी या व्यसनाच्या अधीन होतात. हे सगळे तुमच्या नकळत पणे घडवले जाते. या संदर्भात एक जुने दंत-मंजनाचे उदाहरण आठवते. आपलेच दंत मंजन चालावे म्हणून पूर्वी त्यात तंबाखू घातली जात असे. रोजच तंबाखू चे सेवन केल्यामूळे त्याचे व्यसन लागत असे. त्यामुळे रोज सकाळी तास तासभर तोंडात बोट घालून बसलेले अनेक जण दिसत. तसे आता कॅफिन मुळे सवय लागलेले कोक ची बाटली घेतलेले दिसतात!
नक्की परिणाम?कोक पिण्याची सुरवात झाली की सर्वसाधारण पणे दूध पिणे कमी होते. काही वेळा याचा संबंध 'मी आता मोठा झालो' असाही जोडला जातो. हे आपण थम्प्स-अप विरुद्धं पेप्सी या जाहिरातीतून पाहिले आहेच. दूध कमी करून कॅफिनेटेड कोला घेतला तर काय परिणाम होतो या संदर्भात मेटे क्रिस्तेन्सेन व इतर यांनी एक प्रयोग केला. फक्त दहा दिवस चाललेल्या या प्रयोगात असे सिद्ध झाले की, दुधा ऐवजी कॅफिनेटेड कोला प्यायले असता, हाडांची झीज मोठ्या प्रमाणात होते. अर्थातच सदैव कॅफिनेटेड सॉफ्ट ड्रिंक प्यायल्याने ही झीज अनेकदा भरून काढण्याच्या पलीकडे जाते. हाडे ठिसूळ होऊन अनेक अडचणींना सामोरे जावे लागते. या विकाराला ऒस्टेओपोरोसिस (?) असे नाव आहे.सदैवच कॅफिन आणि साखर पित राहील्याने पित्ताचे प्रमाण शरिरात वाढते रहाते. त्यामूळे यकॄताला जास्त काम करावे लागते. किडन्यांवर त्याचा ताण येतो. अश्या रीतीने विकरांची मालिकाच सुरु होते. (कुणी काही संदर्भ देवू शकेल काय?)
कोण असे म्हणते?या शिवाय वूल्फगाँग व इतर यांनी केलेल्या प्रयोगात मानसिक ताण-तणाव कमी जास्त होण्याच संबंध कॅफिनेटेड कोला पेयांशी आहे हे सिद्ध करून दाखवले आहे.कोक आणि पेप्सी सॉफ्ट ड्रिंक चे युद्ध अमेरिकेत, ऐंशीच्या दशकात जोरात होते, त्यावेळी, कोक ने आपले धोरण बदलले. नवीन धोरणानुसार सॉफ्ट ड्रिंक ने सर्व नैसर्गिक पदार्थांची जागा व्यापली पाहिजे असे निश्चित केले. हे घडवून आणण्यासाठी, अमेरिकेच्या प्रत्येक कान्याकोपऱ्यात कोक चे फ्रीजेस बसवले गेले. कॉफी, चहा आणी दूध या सर्वांची जागा कोक ने मिळवण्याचा प्रयत्न केला. यामुळे अर्थातच कंपनी चा सॉफ्ट ड्रिंक खप प्रचंड वाढला. परंतु याचे भयाण परिणाम अमेरिकन जनतेवर झाले. एका बाटली मध्ये सधारण दहा चमचे साखर असते. (संदर्भ?) सदैव साखर पाणी पित राहील्याने जाडपणा वाढला. (संदर्भ?)
तेथे आता डायबेटीस आणी ओबेसिटी अर्थात जाडपणाचा सरळ संबंध कोक शी जोडला जातो आहे.(संदर्भ?) हा संबंध उघड झाल्यावर, आपला खप खाली येऊ नये म्हणून, शुगर फ्री ड्रिंक्सचा उपाय या काढला गेला. पण नैसर्गिक साखर न वापरता आणलेला गोडवा आणि त्याचे शरीरावर दुष्परिणाम याविषयी संशोधन अजून व्हायचे आहे. एकेकाळी अमेरिकेत कॅफिनेटेड कोला सॉफ्ट ड्रिंक्स पिणे 'कूल' होते, ते आता 'डंब' आहे. आता फ्रेश फ़्रुट ज्युसेस पिणे 'कूल' मानले जात आहे! (संदर्भ?)
कोण घेणार मग?प्रगत राष्ट्रांमध्ये आरोग्यविषयक सामाजिक जाणिव वाढली आणि या कॅफिनेटेड कोला सॉफ्ट ड्रिंक्स कंपन्यांचा खप खाली आला आहे. त्यामुळे त्यांना भारता सारख्यादेशां मध्ये हे कोला सॉफ्ट ड्रिंक्स खपविण्याशिवाय पर्याय रहिलेला नाही. कारण नफा मिळवणे हा एकमेव उद्देश या कंपन्यांचा आहे. त्यांना तुमच्या आरोग्याची काळजी असण्याचे कारणच नाही. जेंव्हा तुम्ही कोला सॉफ्ट ड्रिंक विकत घेता तेंव्हा या प्रचंड नफ्याचा पैसा कंपन्यांकडे जातोच आणि डॉक्टर ची बिले तुम्ही भरता. म्हणजेच तुम्ही, कंपन्यांना पैसा पुरवता, डॉक्टर, डेंटिस्ट, हॉस्पिटल ची बिले भरता, आणी असेलच तर मेडिकल इन्शुरंस चा वाढलेला हप्ता पण भरता! आणी हे सगळे वारंवार घडत रहावे म्हणून तुमच्या मेंदूवर कॅफिन काम करत रहाते.
वैधानीक इशारा?कॅफिन वर प्रयोग करणारे डॊ. हेरल्ड आणि आर. जे. किस्ट, या प्रयोगाच्या शास्त्रज्ञांनी तर असे म्हटले आहे की, हे पेय कोणत्याही अठरा वर्षा खालील व्यक्तीस विकू नये. शिवाय 'व्यसन लागू शकते' असा वैधनिक इशारा कॅफिनेटेड सॉफ्ट ड्रिंक वर छापला पहिजे!या या शास्त्रज्ञांचे प्रयोग प्रसिद्ध झाल्या पासून कोणतेही कॅफिनेटेड सॉफ्ट ड्रिंक शाळेत विकण्यावर बंदी घालण्यासाठी अनेक सरकारांवर वर दबाव येतो आहे. भारतातही या सर्व गोष्टींची जाणिव सर्व सामान्य माणसा पर्यंत गेलीच पहिजे. आणी आपण सर्वांनी कॅफिन ला नको म्हंटले पाहीजे.
-निनाद२७-०९-२००७
याला संदर्भ म्हणता येणार नाही पण या लेखा साठी
http://lib.bioinfo.plhttp://www.21food.com वhttp://www.newstarget.com/003228.htmlhttp://www.theage.com.au/news/national/coke-in-the-firing-line-as-caffei...
या वेब साईट्स चा उपयोग केला आहे.
- आपलाच पण आपणच विसरून गेलेला एक हिंदु भाग - इंडोनेशिया
इंडोनेशियाचा (मला जमेल तसा लिखित) इतिहास
रिपब्लिक ऑफ इंडोनेशिया (इंग्रजी: Republic of Indonesia )हा हिंदी महासागरातील १७५०८ बेटांचा समुह आहे. याची लोक संख्या दोन कोटी चौतीस लाख आहे.
या देशाचे इस्ट तिमोर, मलेशिया व पापुआ न्युगिनी हे शेजारी देश आहेत. तसेच भारत(अंदमान निकोबार बेटे) , फिलिपाइंस, ऑस्ट्रेलिया व सिंगापूर हे ही शेजारी देश आहेत.
हा देश साडेतिनशे वर्षे डच अधिपत्या खाली होता. मात्र दुसर्‍या महायुद्धा नंतर इंडोनेशिया स्वतंत्र झाला.
जकार्ता ही देशाची राजधानी आहे. येथील मुख्य भाषा भाषा इंडोनेशिया आहे. या शिवायही येथे अनेक बोली भाषा आहेत जसे भाषा जावा, भाषा बाली, भाषा सुंडा, भाषा मदुरा. येथे कावि नावाची एक प्राचीन भाषा आहे. येथील प्रमुख साहित्यिक ग्रंथ याच भाषेत आहेत. कावि भाषेतील भिन्नेक तुंग्गल इक - विभिन्नतेत एकता - हे या देशाचे घोषवाक्य आहे.
यातील जावा हे बेट सर्वात मोठे असून त्या बेटावरील लोकांचे देशावर प्रभुत्व आहे. इंडोनेशिया मध्ये जगातली एक सर्वात मोठी जैवीक विवीधता आहे.
इतिहास
जीवाष्म अवषेशां वरून काढलेल्या निष्कर्शां नुसार पहिला आदिमानव येथे पाच लाख वर्षांपुवीचा सापडतो. याला जावा (इंग्रजी: जावामॅन) पुरुष म्हणून ओळखले जाते.
असे मानणारा एक प्रवाह आहे की, सुमारे २००० वर्षांपुर्वी येथे पुर्वेकडील देशां मधून म्हणजे तैवान मधून लोक आले व त्यांनी या भागाला आपल्या ताब्यात घेतले. त्यानंतर त्यांनी भातशेती व इतर कला कौशल्य मिळवले. भारत व चीन या दोन्ही देशांशी असलेल्या व्यापाराने या देशाची संस्कृतीला आकार दिला. सातव्या शतकात श्रीविजय या नाविक प्रबळ असलेल्या राजाने हिंदु तसेच बौद्ध धर्म यांना स्थान दिले.
त्या नंतर शैलेंद्र व मातारम यांनी अनुक्रमे बोरोबदूर (आठवा अर्निको हा येथे पुर्वी आलेला लेख!) व प्रंभनन हे धारमीक शहरे वसवली. मजापहीत हे हिंदु राज घराणे तेराव्या शतकात जावा बेटावर सत्तेत आले. हा काळ इंडोनेशियाच्या इतिहासातले सुवर्णयुग म्हणून ओळखला जातो.
प्राचीन राजे, वंश व साम्राज्य
श्रीविजय राजवंश
शैलेन्द्र राजवंश
सञ्जय राजवंश
माताराम राजवंश
केदिरि राजवंश
सिंहश्री
मजापहित साम्राज्य
मात्र त्या नंतर मुसलमान व्यापारी व्यापाराच्या उद्देशाने येथे आले हळू हळू जम बसवत त्यांनी सुमात्र बेटावर ठाणे वसवले. येथून इंडोनेशियाच्या मुसलमानीकरणाला सुरवात झाली. सोळाव्या शतका पर्यंत बहुतेक भाग मुसलमान झाले होते.
इ.स. १५२१ मध्ये येथे पहिल्यांदा युरोप खंडातून पोर्तुगीज लोक आले. त्यांना येथील मसाल्याचे पदार्थ हवे होते. त्य नंतर ब्रिटिश व डच आले. डच लोकांनी डच इस्ट इंडिया कंपनी स्थापन करून येथे अंमल बसवला. इ.स. १८०० मध्ये त्यांनी इंडोनेशियाला आपली वसाहत म्हणून घोषीत केले.
दुसर्‍या महायुद्धात जपानी आक्रमण पाहिल्या नंतर स्वातंत्र्याच्या भावनेने येथे मूळ धरले. जपानच्या शरणागती नंतर इ.स. १९४५ मध्ये सुकार्नो यांनी अध्यक्ष म्हणून सूत्रे हाती घेतली. पण नेदलँडने आपला अंमल बसवण्याची धडपड सोदली नाही. शेवटी डिसेंबर इ.स. १९४९
मध्य इंडोनेशियाने स्वातंत्र्य मिळवले.
भारताचा संबंध
या देशाचा भारताशी पुरातन संबंध आहे.
भारतातल्या पुराणांमध्ये याचा उल्लेख दीपांतर भारत म्हणजेच समुद्रापारचा भारत असा आढळतो. दीपांतर हे नाव इंडोनेशिया मध्ये अजूनही प्रचलित आहे.
सुमारे पाचशे वर्षांपुर्वी हा देश एक हिंदु देश होता. परंतु नंतर त्यातले बहुसंख्य लोक बाटवून मुसलमान करण्यात आले. व हा देश मुसलमान गणला जायला लागला. जाही इंडोनेशियाच्या बाली नावाच्या बेटावर सुमारे ९०% लोक हिंदु आहेत. हिंदु धर्माला येथे आगम हिन्दु धर्म या नावाने ओळखतात. येथे अनेक प्राचीन मंदिरे आहेत या मंदिरांना चंडी नावाने ओलखले जाते. कारण यातले बहुतेक मंदिरे चंडी देवीच्या उपासनेसाठी स्थापन करण्यात आली होती.
सद्य स्थिती
इ.स. २००४ मध्ये आलेल्या सुनामी लाटा या देशाचा मोठ्या प्रमाणात विध्वंस करून गेल्या. येथील आचे नावाचे राज्यात किमान दिड लाख लोक मृत्युमुखी पडले होते.
इंडिया व आशिया यांचा संगम येथे होतो म्हणून इंडोनेशिया यास पुर्वी इंडोचायना असेही म्हणत.
फुटीरतावादी शक्ती येथे कार्यरत आहेत. आचे बंडा हा मुस्लीम भाग स्वतंत्र होण्यासाठी मागणी करतो आहे.
इ.स.१९९८ मधील आर्थीक धक्क्यातून हा देश सावरण्याचा प्रयत्न करतो आहे. या मंदी मध्ये जागतिक बँक यांचा सल्ला घेणे अडचणीचे ठरले होते. मात्र सुनामी लाटा व भुकंपप्रवण क्षेत्र असल्याने अर्थव्यवस्थेवर नैसर्गिक आपत्तींचा ताण आहे.
----------
कृपया
अजून कुणाला या संदर्भात माहिती असेल तर नक्की द्या.
शुद्धलेखनाच्या चुका सांगा किंवा जमल्यास मराठी विकिवर इंडोनेशिया या लेखात दुरुस्त केल्यात तरी चालतील :-)
आपल्या सहकार्या बद्दल आभारी आहे.
-निनाद
ऑस्ट्रेलियाला येणे
ऑस्ट्रेलिया मध्ये देशांतर करण्यासाठी दोन प्रकारे व्हिसा मिळू शकतो. एक मानवताधारीत (ह्युमनेटेरियन) गुणवत्ता आधारीत (स्किल बेस्ड). या व्हिसावर कायमचा राहण्याचा परवाना (Permanenat Resisidency) मिळतो.
आफ्रिकेतील अनेक देशांतून जसे सुदान, इथिओपिया व श्रीलंका या ठिकाणांहून मानवताधारीत व्हिसावर अनेक लोक देशांतरीत झाले आहेत. हा फक्त कायमचा राहण्याचा परवाना आहे, नागरिकत्व नाही.
ऑस्ट्रेलियाचे नागरिकत्व घेण्यासाठी अर्ज करावा लागतो. ऑस्ट्रेलियन नागरिकत्व घेण्यासाठी मुळ देशाचे नागरिकत्व सोडावे लागत नाही. जर मुळ देश दुहेरी नागरिकत्व मान्य करत असेल तर व्यक्ती दोन्ही देशांची नागरीक राहू शकते जसे की भारताचे.
ऑस्ट्रेलियाचे देशांतर कार्यालय (Immigration Office) गुणवत्ता आधारीत व्हिसाला प्राधान्य देते.
भारतातून येणारे लोक मात्र मुख्यतः गुणवत्ता आधारीत (इंग्रजी: Skill Based) व्हिसावर येतात. हा व्हिसा मिळवण्यासाठी व्यक्तीचे अनुभव ऑस्ट्रेलियातील व्यवसाय गरजेनुसार निर्धारीत केलेल्या श्रेणीतले असणे गरजेचे आहे. शासन ही यादी गरजेनुसार बदलत असते.
ऑस्ट्रेलियाला देशांतर करण्या आधी आय. इ. एल. टी. एस. (IELTS) ही इंग्रजी ची परिक्षा ५.५ या गुणवत्तेने उत्तीर्ण होणे आवश्यक आहे. ही परिक्षा फक्त दोन वर्षेच अधिकृत असते. दोन वर्षा आधी दिलेली परिक्षा ग्राह्य धरली जात नाही. अधिक माहिती ब्रिटिश कौंसील लायब्ररी मध्ये मिळेल. तसेच आय. इ. एल. टी. एस. च्या http://www.ielts.org/ या संकेतस्थळावरही मिळेल.
देशांतराचे अर्ज देण्यासाठी कामाचे अनुभव पत्रे मिळवणे गरजेचे आहे. या अनुभव पत्रात कामाचे स्वरूप त्याचे बारकावे लिहिणे आवश्यक आहे. (हे व्यक्तीगत पत्र नाही/नसावे त्यामुळे या पत्रात व्यक्ती म्हणून पात्रता, जसे विश्वसनियता आदी, याचा उल्लेख करण्या ऐवजी कामाच्या गोष्टींचा उल्लेख करणे आवश्यक आहे!)
या अर्जाची फी साधारणपणे २००० ऑस्ट्रेलियन डॉलर्स इतकी आहे. याशिवाय पोलिस चेक व मेडिकल यासाठी लागणारे पैसे वेगळे.
सर्व कागदपत्रांची पूर्तता केल्या नंतर साधारणपणे ५५ आठवड्यात परमनंट रेसिडेंट हा व्हिसा मिळतो. असा व्हिसा असल्यावर येथे नोकरी मिळवणे सोपे जाते.
याशिवाय इतर प्रकारेही ऑस्ट्रेलियाला येता येते.
फिरायला येणे
फिरायला येण्यासाठी अर्जानुसार ३ महिने ते १ वर्ष पर्यंतचा व्हिसा मिळतो. या साठी विमानाचे तिकिट (आयटेनरी) (व योग्य ते पैसे !) असने आवश्यक आहे. मात्र या व्हिसावर परमनंट रेसिडेंट हा व्हिसा मिळेलच असे नाही.
व्यवसाय व्हिसा
हा ५ वर्षांसाठी मिळतो. मात्र या व्हिसावर परमनंट रेसिडेंट हा व्हिसा मिळेलच असे नाही.
शैक्षणिक व्हिसा
या व्हिसावर शिक्षणासाठी येण्याचा व्हिसा मिळतो. मात्र शिक्षण पूर्ण झाल्यावर परतणे आवश्यक आहे. शिक्षण जर योग्य त्या श्रेणीत बसणारे असेल, जसे शेफ, मोटार मॅकॅनिक, अकाऊंटंट इत्यादी तर पुढे परमनंट रेसिडेंट हा व्हिसा मिळवण्यासाठी अर्ज करता येतो. सध्या ऑस्ट्रेलियाला देशांतर करण्यासाठी तंत्रशिक्षण हा सर्वात चांगला कमी खर्चाचा मार्ग असु शकतो.
--------------------
देशांतरावरील अधिक ताज्या माहीतीसाठी हा दुवा पाहा www.immi.gov.au हा दुवा शासकिय असल्याने येथे दिली जाणारी माहिती विश्वसनिय आहे. तसेच ही माहिती वारंवार ताजी केली जाते.
-निनाद
ऑस्ट्रेलिया मध्ये देशांतर करण्यासाठी दोन प्रकारे व्हिसा मिळू शकतो. एक मानवताधारीत (ह्युमनेटेरियन) गुणवत्ता आधारीत (स्किल बेस्ड). या व्हिसावर कायमचा राहण्याचा परवाना (Permanenat Resisidency) मिळतो.
आफ्रिकेतील अनेक देशांतून जसे सुदान, इथिओपिया व श्रीलंका या ठिकाणांहून मानवताधारीत व्हिसावर अनेक लोक देशांतरीत झाले आहेत. हा फक्त कायमचा राहण्याचा परवाना आहे, नागरिकत्व नाही.
ऑस्ट्रेलियाचे नागरिकत्व घेण्यासाठी अर्ज करावा लागतो. ऑस्ट्रेलियन नागरिकत्व घेण्यासाठी मुळ देशाचे नागरिकत्व सोडावे लागत नाही. जर मुळ देश दुहेरी नागरिकत्व मान्य करत असेल तर व्यक्ती दोन्ही देशांची नागरीक राहू शकते जसे की भारताचे.
ऑस्ट्रेलियाचे देशांतर कार्यालय (Immigration Office) गुणवत्ता आधारीत व्हिसाला प्राधान्य देते.
भारतातून येणारे लोक मात्र मुख्यतः गुणवत्ता आधारीत (इंग्रजी: Skill Based) व्हिसावर येतात. हा व्हिसा मिळवण्यासाठी व्यक्तीचे अनुभव ऑस्ट्रेलियातील व्यवसाय गरजेनुसार निर्धारीत केलेल्या श्रेणीतले असणे गरजेचे आहे. शासन ही यादी गरजेनुसार बदलत असते.
ऑस्ट्रेलियाला देशांतर करण्या आधी आय. इ. एल. टी. एस. (IELTS) ही इंग्रजी ची परिक्षा ५.५ या गुणवत्तेने उत्तीर्ण होणे आवश्यक आहे. ही परिक्षा फक्त दोन वर्षेच अधिकृत असते. दोन वर्षा आधी दिलेली परिक्षा ग्राह्य धरली जात नाही. अधिक माहिती ब्रिटिश कौंसील लायब्ररी मध्ये मिळेल. तसेच आय. इ. एल. टी. एस. च्या http://www.ielts.org/ या संकेतस्थळावरही मिळेल.
देशांतराचे अर्ज देण्यासाठी कामाचे अनुभव पत्रे मिळवणे गरजेचे आहे. या अनुभव पत्रात कामाचे स्वरूप त्याचे बारकावे लिहिणे आवश्यक आहे. (हे व्यक्तीगत पत्र नाही/नसावे त्यामुळे या पत्रात व्यक्ती म्हणून पात्रता, जसे विश्वसनियता आदी, याचा उल्लेख करण्या ऐवजी कामाच्या गोष्टींचा उल्लेख करणे आवश्यक आहे!)
या अर्जाची फी साधारणपणे २००० ऑस्ट्रेलियन डॉलर्स इतकी आहे. याशिवाय पोलिस चेक व मेडिकल यासाठी लागणारे पैसे वेगळे.
सर्व कागदपत्रांची पूर्तता केल्या नंतर साधारणपणे ५५ आठवड्यात परमनंट रेसिडेंट हा व्हिसा मिळतो. असा व्हिसा असल्यावर येथे नोकरी मिळवणे सोपे जाते.
याशिवाय इतर प्रकारेही ऑस्ट्रेलियाला येता येते.
फिरायला येणे
फिरायला येण्यासाठी अर्जानुसार ३ महिने ते १ वर्ष पर्यंतचा व्हिसा मिळतो. या साठी विमानाचे तिकिट (आयटेनरी) (व योग्य ते पैसे !) असने आवश्यक आहे. मात्र या व्हिसावर परमनंट रेसिडेंट हा व्हिसा मिळेलच असे नाही.
व्यवसाय व्हिसा
हा ५ वर्षांसाठी मिळतो. मात्र या व्हिसावर परमनंट रेसिडेंट हा व्हिसा मिळेलच असे नाही.
शैक्षणिक व्हिसा
या व्हिसावर शिक्षणासाठी येण्याचा व्हिसा मिळतो. मात्र शिक्षण पूर्ण झाल्यावर परतणे आवश्यक आहे. शिक्षण जर योग्य त्या श्रेणीत बसणारे असेल, जसे शेफ, मोटार मॅकॅनिक, अकाऊंटंट इत्यादी तर पुढे परमनंट रेसिडेंट हा व्हिसा मिळवण्यासाठी अर्ज करता येतो. सध्या ऑस्ट्रेलियाला देशांतर करण्यासाठी तंत्रशिक्षण हा सर्वात चांगला कमी खर्चाचा मार्ग असु शकतो.
--------------------
देशांतरावरील अधिक ताज्या माहीतीसाठी हा दुवा पाहा www.immi.gov.au हा दुवा शासकिय असल्याने येथे दिली जाणारी माहिती विश्वसनिय आहे. तसेच ही माहिती वारंवार ताजी केली जाते.
-निनाद
पेट्रोल चा धंदा
भारतात इंधन व्यापारावरील म्हणजे (फ्युएल इंडस्ट्री) नियंत्रणे सैल होत आहेत. हे आपण अंगिकारलेल्या आता भांडवल वादी दृष्टीकोनाला धरुनच आहे. परंतु हे घडतांना या इंधन व्यापारातल्या कंपन्या योग्य रीती ने व्यवसाय करतील हे पण पहिले पाहीजे. उदारीकरणाच्या पुढील भागात अतिशय ताकदवान बहुराष्ट्रिय कंपन्या भारतात पाय रोवण्याच्या हालचाली घडवत आहेत. या शिवाय एस्सार आणि रिलायंस यांनी पण चंचूप्रवेश साधला आहे. बहुराष्ट्रिय कंपन्यांमध्ये शेल या डच कंपनीने ने प्रवेश साधून एक मोठा टप्पा गाठला आहे. शिवाय, बि.पि. (ब्रिटिश पेट्रोलियम) कॅलटेक्स आणि फ्रेंच कंपनी मोबिल पण भारतात येण्याच्या तयारीत आहेत.
या सगळ्यामध्ये फ्युएल रिटेलिंग चे भवितव्य साधारण काय असावे याचा वेध घेणे महत्वाचे. यात आधी हे लक्षात घेतले पाहीजे की, भारतातल्या काय किंवा परदेशी का या सर्व कंपन्यांना नफा कमावण्यात रस आहे म्हणून त्या येत आहेत. या कारणामूळे, त्यांची इंधन वितरण आणि विक्री याची कार्यपद्धती समजून घेणे महत्वाचे ठरते. भारतात येणाऱ्या बहुराष्ट्रिय कंपन्यांवर जगभारत नफेबाजी चे आरोप झाले आहेत. आफ्रिके सारख्या प्रदेशांत अनेक सरकारे विकत घेण्याचे आरोप शेल वर झाले आहेत. मात्र ओ. अँड एम. सारख्या मातब्बर ऍडव्हर्टायझिंग कंपन्यांकडून वेळोवेळी आपल्या नावाला रंग रंगोटी करुन परत जणू काही घडलेच नाही असा आव आणला जात असतो.
भारतात पुर्वी फक्त इंडियन ऑयल आणि भारत पेट्रोलियम या सरकारी कंपन्यांनाच डिझेल/पेट्रोल वितरणाचे अधिकार होते. त्यामूळे पेट्रोल पंपाचे लायसंस मिळणे हे लॉटरी लागण्यासारखेच असायचे. या पंपांवर, पेट्रोल डिझेल आणि काही प्रमाणात ऑईल मिळायचे आणि मिळते. नियंत्रणे सैल झाल्यावर इतर कंपन्यांच पण प्रवेश या मध्ये होतो आहे, हे लक्षात आल्यावर इंडियन ऑयल आणि भारत पेट्रोलियम या सरकारी कंपन्यांनाच खडबडून जाग आली. इतके दिवस ग्राहकांकडे ढुंकूनही न पाहणाऱ्या या कंपन्या अचानक पणे प्युअर फॉर शुअर सारख्या घोषणा द्यायल्या लागल्या आहेत. रिटेलर्स ना बाधून ठेण्यासाठी चुचकारत आहेत. पेट्रोल पंप तर सर्रासपणे वाटले जात आहेत.
अचानक पणे हा बदल घडतो आहे कारण, नव्या ट्रेंड प्रमाणे ज्या कंपनी चे जास्त पेट्रोल डिझेल चे वितरण जाळे असेल ती टिकण्याची शक्यता जास्त आहे. या मुळे अगदी शेजारी-शेजारी पंप उभे राहतांना दिसत आहेत. या रिटेलर्स ना नवीन वातावरणात धंदा कसा चालेल याची कल्पना मर्यादीत प्रमाणात आहे. जे काही ज्ञान आहे ते कंपन्यांचे अधिकारी देतील आणि जुने पंप कसे जोरात चालत असत येवढेच आहे. शिवाय पेट्रोलचे होलसेलचे दर हे सतत बदलते असतात. त्यात गुप्तताही राकहली जाते. पारदर्शकत अजिबातच नसते. म्हणजेच फसवणूकीला उत्तम वाव असतो. रिटेलर फसला तर तो गेलेला पैसा सामान्य ग्राहका कडून वसूल करणार हे निश्चित. म्हणजे शेवटी लुबाडला जाणार तो सामान्य माणूसच!
मात्र या वाढलेल्या वितरण जाळ्याचा पूर्ण फायदा कंपन्या घेणार आहेत असे दिसते.
हे सर्व चित्र धोकादायक आहे.
भारतात इंधन व्यापारावरील म्हणजे (फ्युएल इंडस्ट्री) नियंत्रणे सैल होत आहेत. हे आपण अंगिकारलेल्या आता भांडवल वादी दृष्टीकोनाला धरुनच आहे. परंतु हे घडतांना या इंधन व्यापारातल्या कंपन्या योग्य रीती ने व्यवसाय करतील हे पण पहिले पाहीजे. उदारीकरणाच्या पुढील भागात अतिशय ताकदवान बहुराष्ट्रिय कंपन्या भारतात पाय रोवण्याच्या हालचाली घडवत आहेत. या शिवाय एस्सार आणि रिलायंस यांनी पण चंचूप्रवेश साधला आहे. बहुराष्ट्रिय कंपन्यांमध्ये शेल या डच कंपनीने ने प्रवेश साधून एक मोठा टप्पा गाठला आहे. शिवाय, बि.पि. (ब्रिटिश पेट्रोलियम) कॅलटेक्स आणि फ्रेंच कंपनी मोबिल पण भारतात येण्याच्या तयारीत आहेत.
या सगळ्यामध्ये फ्युएल रिटेलिंग चे भवितव्य साधारण काय असावे याचा वेध घेणे महत्वाचे. यात आधी हे लक्षात घेतले पाहीजे की, भारतातल्या काय किंवा परदेशी का या सर्व कंपन्यांना नफा कमावण्यात रस आहे म्हणून त्या येत आहेत. या कारणामूळे, त्यांची इंधन वितरण आणि विक्री याची कार्यपद्धती समजून घेणे महत्वाचे ठरते. भारतात येणाऱ्या बहुराष्ट्रिय कंपन्यांवर जगभारत नफेबाजी चे आरोप झाले आहेत. आफ्रिके सारख्या प्रदेशांत अनेक सरकारे विकत घेण्याचे आरोप शेल वर झाले आहेत. मात्र ओ. अँड एम. सारख्या मातब्बर ऍडव्हर्टायझिंग कंपन्यांकडून वेळोवेळी आपल्या नावाला रंग रंगोटी करुन परत जणू काही घडलेच नाही असा आव आणला जात असतो.
भारतात पुर्वी फक्त इंडियन ऑयल आणि भारत पेट्रोलियम या सरकारी कंपन्यांनाच डिझेल/पेट्रोल वितरणाचे अधिकार होते. त्यामूळे पेट्रोल पंपाचे लायसंस मिळणे हे लॉटरी लागण्यासारखेच असायचे. या पंपांवर, पेट्रोल डिझेल आणि काही प्रमाणात ऑईल मिळायचे आणि मिळते. नियंत्रणे सैल झाल्यावर इतर कंपन्यांच पण प्रवेश या मध्ये होतो आहे, हे लक्षात आल्यावर इंडियन ऑयल आणि भारत पेट्रोलियम या सरकारी कंपन्यांनाच खडबडून जाग आली. इतके दिवस ग्राहकांकडे ढुंकूनही न पाहणाऱ्या या कंपन्या अचानक पणे प्युअर फॉर शुअर सारख्या घोषणा द्यायल्या लागल्या आहेत. रिटेलर्स ना बाधून ठेण्यासाठी चुचकारत आहेत. पेट्रोल पंप तर सर्रासपणे वाटले जात आहेत.
अचानक पणे हा बदल घडतो आहे कारण, नव्या ट्रेंड प्रमाणे ज्या कंपनी चे जास्त पेट्रोल डिझेल चे वितरण जाळे असेल ती टिकण्याची शक्यता जास्त आहे. या मुळे अगदी शेजारी-शेजारी पंप उभे राहतांना दिसत आहेत. या रिटेलर्स ना नवीन वातावरणात धंदा कसा चालेल याची कल्पना मर्यादीत प्रमाणात आहे. जे काही ज्ञान आहे ते कंपन्यांचे अधिकारी देतील आणि जुने पंप कसे जोरात चालत असत येवढेच आहे. शिवाय पेट्रोलचे होलसेलचे दर हे सतत बदलते असतात. त्यात गुप्तताही राकहली जाते. पारदर्शकत अजिबातच नसते. म्हणजेच फसवणूकीला उत्तम वाव असतो. रिटेलर फसला तर तो गेलेला पैसा सामान्य ग्राहका कडून वसूल करणार हे निश्चित. म्हणजे शेवटी लुबाडला जाणार तो सामान्य माणूसच!
मात्र या वाढलेल्या वितरण जाळ्याचा पूर्ण फायदा कंपन्या घेणार आहेत असे दिसते.
हे सर्व चित्र धोकादायक आहे.
रात्री इरॉस थेरपी Eros Therapy (I Am Your Man) हा २००३ सालचा, फ्रेंच, काहीसा विनोदी सिनेमा बघितला पण काही आवडला नाही, काहीच्या काहीच होता. (आणि नावावर जाऊ नका, तसेही काही नाहीये)
मात्र सिनेमात काही अनपेक्षित वळणे इंटरेस्टींग होती त्यामुळे उत्सुकता टिकवू शकला, नाहीतर संपेपर्यंत झोप्लोच असतो.
दिग्दर्शक: डेनियल दुब्रॉ
प्र. भू. : कॅथरीन फ्रॉट, इसाबेल कार, फ्रांस्वा बर्लांड, आदी.
रिह्यु येथे आहेच. http://en.unifrance.org/movie/25425/eros-therapy
एक न आवडलेला सिनेमा, अर्थातच एस् बी एस कृपेने सब टायटल्स सहीत!
-निनाद
मात्र सिनेमात काही अनपेक्षित वळणे इंटरेस्टींग होती त्यामुळे उत्सुकता टिकवू शकला, नाहीतर संपेपर्यंत झोप्लोच असतो.
दिग्दर्शक: डेनियल दुब्रॉ
प्र. भू. : कॅथरीन फ्रॉट, इसाबेल कार, फ्रांस्वा बर्लांड, आदी.
रिह्यु येथे आहेच. http://en.unifrance.org/movie/25425/eros-therapy
एक न आवडलेला सिनेमा, अर्थातच एस् बी एस कृपेने सब टायटल्स सहीत!
-निनाद
अजुन एक फ्रेंच सिनेमा -
Une liaison pornographique (1999) (A Pornographic Affair)
आँ लियाझाँ पॉर्नोग्राफिक /अ पॉर्नोग्राफिक अफेयर पाहिला, वेगळाच विषय!
फक्त सेक्स करण्यासाठी म्हणून जाहिरातीतून, पॅरिस मध्ये नायक नायिका भेटतात. पण पुढे हे भेटणे तेव्हढेच रहात नाही.
त्यातला सेक्स हा भाग आधीच गेल्याने त्यांना एकमेकांची वेगळीच ओळख होत जाते व ते नकळत एकमेकांच्या प्रेमात पडतात.
पण पुढे... पडद्यावर पहा (हा हा हा - कसा दुष्टपण केला मी)
नताली बे (बाये?) व सर्जी लोपेझ दोघेही मस्त. विषेशत: नतालीचा पहिल्या भेटीत असणारा अस्वस्थपणा झकासच दाखवला आहे. नंतरही मोकळेपणा मस्तच आहे.
नाव पॉर्नोग्राफिक असले तरी सिनेमा 'स्वच्छ' आहे. काळजी नसावी... (गेली बहुतेक निम्मी व्ह्युअरशीप ;-) )
रिह्यु येथे आहे http://sunday.ninemsn.com.au/sunday/film_reviews/article_638.asp
दिग्दर्शक: फ्रेडरिक फाँटेन
मुख्य पात्रे: नताली बे, सर्जी लोपेझ
मुळ सिनेमा फ्रेंच आहे. मला एस बी एस च्या कृपेने इंग्रजी सबटायटल्स सहीत बघायला मिळाला (म्हणून कळला)
Une liaison pornographique (1999) (A Pornographic Affair)
आँ लियाझाँ पॉर्नोग्राफिक /अ पॉर्नोग्राफिक अफेयर पाहिला, वेगळाच विषय!
फक्त सेक्स करण्यासाठी म्हणून जाहिरातीतून, पॅरिस मध्ये नायक नायिका भेटतात. पण पुढे हे भेटणे तेव्हढेच रहात नाही.
त्यातला सेक्स हा भाग आधीच गेल्याने त्यांना एकमेकांची वेगळीच ओळख होत जाते व ते नकळत एकमेकांच्या प्रेमात पडतात.
पण पुढे... पडद्यावर पहा (हा हा हा - कसा दुष्टपण केला मी)
नताली बे (बाये?) व सर्जी लोपेझ दोघेही मस्त. विषेशत: नतालीचा पहिल्या भेटीत असणारा अस्वस्थपणा झकासच दाखवला आहे. नंतरही मोकळेपणा मस्तच आहे.
नाव पॉर्नोग्राफिक असले तरी सिनेमा 'स्वच्छ' आहे. काळजी नसावी... (गेली बहुतेक निम्मी व्ह्युअरशीप ;-) )
रिह्यु येथे आहे http://sunday.ninemsn.com.au/sunday/film_reviews/article_638.asp
दिग्दर्शक: फ्रेडरिक फाँटेन
मुख्य पात्रे: नताली बे, सर्जी लोपेझ
मुळ सिनेमा फ्रेंच आहे. मला एस बी एस च्या कृपेने इंग्रजी सबटायटल्स सहीत बघायला मिळाला (म्हणून कळला)
काल रात्री परत एस बी एस वरच फ्रेंच सिनेमा Le Battement D'ailes Du Papillon ल बॅत्तेमाँ दा ली दु पापिलिआँ
(इंग्रजी: The Beating Of The Butterfly's Wings ) हा पाहिला.
जरा वेगळा. आयुष्यात घडणार्‍या प्रत्येक घटनेला काही ना काही अर्थ व कारण असते असा संदेश देणारा.
परत याचाही लेखक /दिग्दर्शक एकच आहे: लौरें फिरोदे
रिव्ह्यु येथे आहे http://en.wikipedia.org/wiki/Happenstance_(film)
सिनेमा बरा होता. ऑड्रे तातु ने (नायिका) इतका मक्ख पण केला आहे की विचारू नका (Audrey Tautou) पण बाकी एरिक सहीत इतर सगळे कलाकार चांगले आहेत
-निनाद
(इंग्रजी: The Beating Of The Butterfly's Wings ) हा पाहिला.
जरा वेगळा. आयुष्यात घडणार्‍या प्रत्येक घटनेला काही ना काही अर्थ व कारण असते असा संदेश देणारा.
परत याचाही लेखक /दिग्दर्शक एकच आहे: लौरें फिरोदे
रिव्ह्यु येथे आहे http://en.wikipedia.org/wiki/Happenstance_(film)
सिनेमा बरा होता. ऑड्रे तातु ने (नायिका) इतका मक्ख पण केला आहे की विचारू नका (Audrey Tautou) पण बाकी एरिक सहीत इतर सगळे कलाकार चांगले आहेत
-निनाद
आमच्या कडे एस बी एस http://www.sbs.com.au नावाच्या चॅनलवर बहुतेक सगळ्या भाषातले चित्रपट येत असतात. त्यात मागे नाइन क्विन्स (Nueve reinas ) हा स्पॅनीश/ अर्जेंटिनाचा चित्रपट पाहिला.
खुपच मनोवेधक चित्रण, गतिमान व खुप गुंतागुंतीची कथा.
यातले रिचर्ड डरिन चे काम आवडले. सिनेमा काय आहे ते मुद्दाम सांगत नाही. मात्र शेवट चकित करून सोडतो. नक्की पाहा, मी सलग दोन वेळा पाहिला आहे. (त्याचे कारणही तुम्हाला कळेलच).
लेखन, दिग्दर्शन - फाबियां बेलिन्स्की
येथे
रिव्ह्यु १ http://www.ericdsnider.com/movies/nine-queens/">
रिव्ह्यु २ http://www.haro-online.com/movies/nine_queens.html">
खुपच मनोवेधक चित्रण, गतिमान व खुप गुंतागुंतीची कथा.
यातले रिचर्ड डरिन चे काम आवडले. सिनेमा काय आहे ते मुद्दाम सांगत नाही. मात्र शेवट चकित करून सोडतो. नक्की पाहा, मी सलग दोन वेळा पाहिला आहे. (त्याचे कारणही तुम्हाला कळेलच).
लेखन, दिग्दर्शन - फाबियां बेलिन्स्की
येथे
रिव्ह्यु १ http://www.ericdsnider.com/movies/nine-queens/">
रिव्ह्यु २ http://www.haro-online.com/movies/nine_queens.html">
याची सदस्यत्व घ्या:
टिप्पण्या (Atom)